Βίκυ Δερμάνη – Ψυχή πουθενά - Προσέγγιση Ποιητικής Συλλογής
«εκεί
που ο θεός δεν υπάρχει
η
ποίηση βρίσκεται»
Βίκυ
Δερμάνη – Ψυχή Πουθενά
Κάθε
φορά που έρχεται στα χέρια μου ποιητική
συλλογή της Βίκυς Δερμάνη ξέρω πώς θα
βιώσω μια ανεξάντλητη προσωπική
εξερεύνηση, με όλους τους κινδύνους
φυσικά που έχει τούτο τ’ άγνωστο. Ως
τώρα 6 φορές – 6 συλλογές και μια ακόμα:
Η καινούργια. Η έβδομη και πιο θαρραλέα
απ’ όλες. Το αισθητικό κομμάτι του
βιβλίου εξαιρετικό. Εξάλλου οι εκδόσεις
ΑΩ δεν μας έχουν συνηθίσει σε κάτι
λιγότερο. Η φωτογραφία στο εξώφυλλο,
του Χρήστου Σασλόγλου, προσδίδει την
οπτικοποίηση εκείνη, που θα ερεθίσει
γόνιμα τις όποιες προσλαμβάνουσες από
την ανάγνωση της συλλογής.
Ασυναίσθητα,
το πρώτο πράγμα που έκανα, σαν πήρα το
βιβλίο στα χέρια, ήταν να μετρήσω στα
περιεχόμενα τον αριθμό των ποιημάτων.
Δεν ξέρω γιατί. Δεν είναι κάτι που το
κάνω. Κι έπειτα αφού διαπίστωσα πως ήταν
39, βάλθηκα να ξεχωρίζω τους μονολεκτικούς
τίτλους από εκείνους που περιγράφονταν
φραστικά. Αυτό κι αν ήταν περίεργο!
Τελικά
αυτή
η πρώτη διερεύνηση κράτησε αρκετά και
η “συνομιλία” μας ήταν από καρδιάς και
απόλυτα ειλικρινής, με 22 φραστικούς
τίτλους έναντι 17 μονολεκτικών!
Έντιμα
μιλώντας, θα πω πώς η ποίηση της Β. Δερμάνη
δεν είναι εύκολη. Σε βάζει σε περίεργα
μονοπάτια. Είναι όμως αυθεντική. Με
υπερρεαλιστική διάθεση και έχοντας τα
κότσια να μιλήσει για όλα όσα δεν θα
ήθελες να μιλήσεις ποτέ. Δεν διστάζει.
Δεν κομπιάζει. Δεν κρύβεται. Ακόμα κι
όταν σε κοιτά στα μάτια και σου μιλά για
“...ανθρώπους
φτηνούς με μάτια σαύρας...”.
Ναι,
το ερπετό, το φίδι είναι από τα στοιχεία
που κυριαρχούν στα ποιήματα της συλλογής:
“...σ’
αφίλητο λαιμό φίδι τυλίγεται συρίζοντας...”
“...τους
δρόμους κατέβαλαν έχιδνες καιροφυλακτούσες...”
“...φίδια
φοβισμένα απολεπίζονταν
γέμισαν
φολίδες οι κίτρινοι δρόμοι...”
Αλλά
και :
“...τότε
που άρχισα ν’ εκδύω
το
δέρμα μου σαν φίδι...”
“Ένα
φεγγάρι ματωμένο στο κρεβάτι βρήκα
ουρές
ερπετών στα σεντόνια να σέρνονται...”
Η...
“έρπουσα” σημειολογία, αντανακλά, το
δίχως άλλο, στους πυλώνες της ύπαρξης
μας. Τη ζωή και το θάνατο. Και δείχνει
μια διάθεση να συνομιλήσει και με τα
δύο. Μέσα όμως από την ανάδυση τούτης
της ανάγκης, για μια τίμια επικοινωνία,
μια καθαρή επαφή, ξεπετάγονται αγκάθια
που ματώνουν το φως.
Η
αδικία:
“...κορίτσι
με φιλντισένια δάχτυλα
κλαράκια
ματωμένα κρατά...”,
η
βαρβαρότητα:
“...τρεις
ταύροι
πέτρες
και χώμα με το αίμα τους πότιζαν...”
και
η απελπισία:
“Βρέχει
σιωπή κι αφανισμό
ποτίζονται
της μοναξιάς οι ρίζες...”,
στήνουν
“Οδοφράγματα”
και
γίνονται “Μαντατοφόροι
θανάτου”.
Η
Βίκυ Δερμάνη βρίσκεται σε μία ιδιαίτερη
πνευματική ζύμωση. Εκεί που σου κλείνει
το φως, εκεί σου λέει σε λίγο θα φέξει.
Μέσα από τον αιχμηρό λόγο της δεν θέλει
να καταργήσει. Θέλει να αποδομήσει κι
ύστερα να ξαναχτίσει. Μόνο η έννοια του
χρόνου την κρατά σε μια επιφυλακή. Μα
δεν είναι κάτι απρόσμενο ή παράξενο
τούτο. Στο τέλος εξάλλου θα πει:
“Ακονίζω
τα δόντια και τα νύχια μου
κάποιον
θα κατασπαράξω πάλι απόψε
είπε
ο χρόνος χαμογελώντας σαρδόνια.
Ψυχή
Πουθενά”
Πουθενά;
Κι όμως παντού. Σε κάθε ένα από τα 39
ποιήματα της ποιήτριας Βίκυς Δερμάνη.
Καλή
ανάγνωση!
Ματίνα
Κ. Καρελιώτη
