Το κόκκινο πανί

Μάζεψε με βιάση το κόκκινο πανί που είχε κρεμάσει στο παραθύρι, εις μνήμην "αίματος και θυσίας". Της φάνηκε ασήκωτο. Στην δύσκολη αυτή προσπάθεια δυο τρεις αιμάτινες σταγόνες, σαν να  ξέφυγαν στο κενό. Ευλογημένο το σημείο που η πορεία τους θα τέλειωνε.

Σαν πήρε μέσα το πανί,  το τοποθέτησε σε μια μεγάλη μπακιρένια λεκάνη, έκλεισε το ξύλινο παντζούρι, κι άρχισε να το στύβει. Ξανά και ξανά. Με δύναμη. Με όση δύναμη. Και μέσα από κάθε ίνα του άρχισε να ξεχύνεται πορφυρό ποτάμι. Και η λεκάνη γέμισε. Ξεχείλισε. Ώσπου τα πόδια της καλύφθηκαν. Κι ύστερα έφτασε ως τη μέση.

Στο βύθισμα του κεφαλιού,  φόβο δεν ένιωσε. Μα ξάνοιξε τα μάτια της καλά και αντίκρισε έναν προς έναν όλους αυτούς που έδωσαν άδικα το αίμα τους. Κι ένιωσε ανήμπορη και μόνη. Μα τότε εμπρός απ' όλους πέρασε το Φως του Κόσμου πιάνοντας το χέρι της με αγάπη. Κι εκείνη πια, δεν ήταν μόνη! Μα πολλοί, που βγήκαν στην επιφάνεια της πηχτής κατακόκκινης θάλασσας. έχοντας ένα και μόνο σκοπό: Να ανοιχτούν διάπλατα τα παραθυρόφυλλα  των επίγειων συλλογισμών και να  διαλυθούν στη δύναμη του Φωτός  όλοι οι φόβοι, οι αδικίες και οι πόνοι των πλασμάτων τούτης της γης.

Το κόκκινο πανί ήταν ξανά λευκό!

μ.κ. 15/4/2017 Μ. Σάββατο

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ωδή στα χέρια σου - Pablo Neruda

«Χωρίς πάθος, κανένα όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα.»

«Σμύρνη μου» - Σάββας Ακούσογλου