Γιώργος Ρούσκας - ΕΡΩ

Αναφορά στην ποιητική συλλογή «Ερώ» του Γιώργου Ρούσκα, εκδ. Σοκόλη

Μέσα σε επτά λέξεις, αυτή είναι η αίσθηση μου για την νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Ρούσκα. Αυτή η εξαιρετικά προσεγμένη και άκρως καλαίσθητη έκδοση, ήρθε  να εξωραΐσει το πλαίσιο των σύγχρονων ποιητικών συλλογών. Τα ποιήματα «αγγίζουν» τον αριθμό σαράντα, κι αν έχεις παρακολουθήσει την συγγραφική πορεία του ποιητή, αντιλαμβάνεσαι ευθύς, πώς δεν πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός. Διευκρινίζοντας θα πω, πως αυτός ο σύνθετος, οκταγωνικός αριθμός, έχει ιδιαίτερη μυστικιστική σημασία,  η οποία ξεκινά από την εποχή του Πυθαγόρα**.

Στη συνέχεια, η κατηγοριοποίηση των ποιημάτων στις πέντε ομάδες: ΘΕΣΗ, ΑΝΤΙΘΕΣΗ, ΕΝΘΕΣΗ, ΜΕΤΑΘΕΣΗ, ΦΩΤΟΣΥΝΘΕΣΗ, δημιουργεί στον αναγνώστη μια πρωτόγνωρη αναζήτηση κατάταξης, συναισθημάτων και σκέψεων, με πολλαπλά οφέλη, τόσο σε γνωστικό επίπεδο όσο και δημιουργικό.

ΘΕΣΗ γιατί; Διότι μιλά ξεκάθαρα για προσδιορισμένη περιοχή, εκ του συνειδητού. Στο ποίημα Του Πέλοπος η Νήσος, η μείξη της «θέσης» με την ερωτική πράξη που υποβόσκει, μας ξαφνιάζει ευχάριστα:

«Περιχαρής κατάφερα τα Ίσθμια ν’ ανοίξω

τη Στυμφαλία σου να δω, άθλος να σε αγγίξω…»

Τοπωνύμιο και φιλί. Πόθος και Γή. Έρως και ζωή. Ο ποιητής γίνεται μνηστήρας ενός τμήματος της πατρίδας του, με τη έννοια εκείνου που προσέχει και επιμελείται όσα εκείνη απλόχερα του προσφέρει.

Την θέση μας όμως, δεν την αναζητούμε μόνο σε σχέση με τον γεωγραφικό χάρτη του υλικού κόσμου, μα και με τον χάρτη του εσώτερου Είναι μας. Στο ποίημα ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ, με εύστοχο τρόπο, δηλώνεται η σημασία που έχουν οι επιλογές ούτως ώστε να καταφέρουμε να επανέλθουμε στο κέντρο της ύπαρξης μας:

«… δεν θέλω λήψεις άλλων επιλεκτικές…»

«…τις παραμορφώσεις

τις προκαθορισμένες επιλογές

από άλλους για μένα»

θέλω

«…να μυρίσω το αμνιακό

της μάνας γης θαλάσσιο υγρό…»



Στο ποίημα ΦΥΓΗ διατρανώνεται η πεποίθηση πως η ανάγκη αλλαγής της υπάρχουσας θέσης , είναι πολλές φορές  ζήτημα ζωής και θανάτου:

«Πνίγεται. Θέλει να φύγει, αμέσως

να φτάσει εκεί

που, όσο κι αν προσπαθήσει, άλλος δεν μπορεί.»



Εκτός όμως από εκείνη την βιαστική, εσπευσμένη απομάκρυνση, αλλαγή θέσης μπορεί να επιτελεστεί  και μέσω ενός ταξιδιού. Στο ποίημα ΤΑΞΙΔΕΥΩ, διαβάζουμε:

«Ταξιδευτής στους δρόμους  της Γής.

Μετανάστης σε μονοπάτια ονείρων».



Η θέση βέβαια, συναρτάται άμεσα με τον χρόνο και το ποίημα ΕΚΕΙ μελωδεί αυτό το φαινόμενο,  χρησιμοποιώντας τις λέξεις: Εκεί, Εδώ, Τότε, Τώρα, Χθες, Αύριο

«Εκεί

που σε πρωτοαντίκρισα

ευλογημένος τόπος

………………………………..

Αύριο

θέλω μόνο

μαζί να είμαστε»



Θέση, ναι! Σε ποια διάσταση όμως; Στο ποίημα ΘΑΜΝΟΙ ο συλλογισμός κάνει ένα βήμα πιο πέρα:

«Πολλοί αδιάφορα προσπερνούν.

Άλλες διαστάσεις φανερώνονται

σ’ όσους με αγάπη ελευθερώνονται

αλλιώς τα φαινόμενα να δουν.»



Η θέση, δεν χρειάζεται πολλά για να γίνει επιθυμία. Ένα «δια» την κάνει «Διάθεση» και όλα κινούνται σε ρυθμούς  επιτακτικούς. Αυτή η επιθυμία, διαχεόμενη απ’ άκρη σε άκρη, είναι που μετατρέπει κάθε ενέργεια μας σε μια καθαρόαιμη ερωτική πράξη. Μία ευφυέστατη συνειρμική προσέγγιση επ’ αυτού, αναγιγνώσκουμε στο ποίημα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΠΙΣΤΙΕΣ:

«Με τη λαχτάρα που ανοίγω στα δύο

ένα καινούργιο βιβλίο

τα πόδια σου ανοίγω

…………………………………….

δεν ξέρω τι είναι πιο μαλακό

το ιταλικό χαρτί ή το μεταξωτό σου δέρμα

…………………………………….

συγχώρα με για τις καθημερινές απιστίες

αλλά μου είναι αδύνατο ν’ αντισταθώ

στων λέξεων τον πειρασμό.»



Με την «ένθεση», ο ποιητής επιδιώκει να προσδώσει σαφήνεια στην περιοχή που τοποθετεί τα πιο μεγάλα και τα πιο σπουδαία. Τα μάτια είναι γι’ αυτόν, αλλά και για τους περισσότερους από εμάς, σημείο αναφοράς. Στο ποίημα ΠΡΩΙ θα πει:

«Το πρώτο φως που τον ξυπνά το πρωί

από τα μάτια της πηγάζει…»



Αλλά και στο ποίημα ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΦΙΛΩ:

«Καθρέφτης της ψυχής μου

το μέλι των ματιών σου.»



Στο ποίημα ΒΥΖΑΙΝΩ, οριοθετεί ένα ακόμα σημείο ζωής:

«Πύλες οι διογκωμένοι σου μαστοί

προς τη μήτρα, τη γυναίκα

τη μάνα γη.

Πύλες προς τη ζωή»



Στο ποίημα ΑΣ ΗΜΟΥΝ, «ενθέτει» την ύπαρξη εκείνου που αποζητά τη ζωή, ακόμη και στο πιο ευτελές υλικό :



«Ας ήμουν σκιάχτρο κοκαλάκι σκαλιστό

στ’ αμπέλια των μαλλιών της

…………………..

ας ήμουν κούπα του καφέ

……………………

στα πόδια της σεντόνι»



Ας μην ξεχνούμε, πώς σε αυτή την μεγάλη αλήθεια ακουμπούν πολλές απ’ τις πληγές των θνητών. Στο κεφάλαιο «μετάθεση», θα αναγνωρίσουμε εναργέστερα πολλές από αυτές τις μεγάλες αλήθειες.



Ο χρόνος που κύλησε χωρίς αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο, στο ποίημα ΤΙ ΤΑ ΘΕΣ:



«Τι τα θές Αντιγόνη,

αφού το σπέρμα του δεν ήτανε γραφτό

να διαπεράσει του ωαρίου μου τη φλούδα

το πορτοκάλι πλέον ζάρωσε…»







Οι αγκυλώσεις του παρελθόντος, που εμποδίζουν θαρραλέους βηματισμούς προς το μέλλον, στο ποίημα ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ:



«Πενθώ

αγάπες που δεν έζησα

τους έρωτες που τρέχοντας προσπέρασα

πενθώ τα σώματα που δεν αγκάλιασα

αλλά και όσα έμβρυα αγάπης

από τα σπλάχνα μου ξερίζωσα…»



Οι χαμένες ευκαιρίες  στο ποίημα ΕΚΕΙΝΟΣ:



«Τι κι αν μαζί του

δεν έκανες παιδιά

το σπέρμα που εκτόξευσε

για πάντα μέσα σου θα είναι…»



Η συλλογή «ΕΡΩ» θα ολοκληρώσει τον ερωτικό κύκλο της ζωής μας, με τον πιο λαμπρό τρόπο: Φωτοσυνθέτοντας! Το ποίημα ΗΛΙΑΔΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΔΑ, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει έναν σύγχρονο εθνικό ύμνο. Στις εφτά στροφές του, αποτυπώνεται το μεγαλείο του τόπου που μας γεννά, χαρίζοντάς μας το θαύμα της φλόγας που δεν καίει απλώς, αλλά πυροδοτεί!



«Στον τόπο που γεννήθηκα, τον ήλιοχαιδεμένο

το μάρμαρο είναι ζωντανό, αιματοποτισμένο

τα χώματα ηλιόφωτα, ηλιοευλογημένα

και τα κλαριά ηλιόθρεφτα, στον ήλιο ανθισμένα.»



Η παρούσα συλλογή, δεν είναι μια ερωτική ποιητική ανθολογία όσο κι αν ο τίτλος παραπέμπει ή συνειρμικά  προκαλεί η γραφή. Σίγουρα είναι κάτι πιο βαθύ, με την αγάπη πάντα κινητήριο δύναμη.

Καλή φωτεινή ανάγνωση!







* Η Ματίνα Κ. Καρελιώτη είναι Ποιήτρια και Συγγραφέας



** Η δύναμη του αριθμού 40 στην Ελληνική σκέψη συνδέεται με τον φιλόσοφο-μάγο των αριθμών Πυθαγόρα. Η ιστορία έχει πως ο Πυθαγόρας νέος, στην αρχή των αναζητήσεών του, ταξίδεψε στην Αίγυπτο.

Εκεί ζήτησε να εισέλθει σε μια Σχολή, ένα μυστικό σχολείο του εσωτερισμού, για να βρει την Γνώση. Επανειλημμένα αιτούνταν την είσοδο και κάθε φορά τον έδιωχναν. Στο τέλος τον δέχτηκαν αλλά με την προϋπόθεση πως θα νήστευε για 40 ημέρες, στη διάρκεια των οποίων έπρεπε να αναπνέει με έναν συγκεκριμένο τρόπο και να επικεντρώνει την αντίληψή του σε ορισμένα σημεία.

Μετά από 40 ημέρες επέστρεψε και τον έκαναν δεκτό. Σε αυτό το διάστημα είχε και ο ίδιος καταλάβει ότι είχε αλλάξει. Είχε περάσει από ένα είδος μύησης και πλέον τα πράγματα που μπορούσε πριν να αντιληφθεί μόνο διανοητικά, τα καταλάβαινε πλέον και μέσω της καρδιάς.

Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Πρώτη δημοσίευση fractalart.gr