Φιλολεκτικόν

Ε' Τα δάχτυλά της στο θαλασσί μαντίλι κοίτα: κοράλλια. Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937) - Γιώργος Σεφέρης

Η αυλή μας - Μαρία Ιορδανίδου Εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας Τσιμέντο. Δρόμοι. Θόρυβος παντού και χώμα πουθενά. Διαμερίσματα με δύο δωμάτια, μόνο με μπαλκόνια και χωρίς παράθυρα, πακτώνονται το ένα πάνω στο άλλο. Οι ζωές των ανθρώπων αποκτούν ευκολία, ταχύτητα, νεύρα και μοναξιά. Οι ένοικοι των πολυκατοικιών είναι τόσοι πολλοί και τόσο κοντά ο ένας απ' τον άλλο, παράλληλα όμως παραμένουν απόλυτα ξένοι μεταξύ τους. Το «κουτάκι» του καθενός μπορεί να ακουμπά στο πλευρό του άλλου, αποτελεί όμως έναν εντελώς άγνωστο και δυσπρόσιτο γαλαξία. Στο βιβλίο «Η αυλή μας», η σπουδαία συγγραφέας Μαρία Ιορδανίδου, στα ογδόντα της χρόνια, μας διηγείται τη ζωή της μέσα σ' ένα τέτοιο «κουτί». Με την υπέροχη γραφή της, με την απλότητα και την γάργαρη ροή του κειμένου της, μα κυρίως με τη ζωντάνια και το χιούμορ, το οποίο χαρακτηρίζει τους ευφυείς, μας δείχνει πως το καινούργιο έχει ανάγκη πάντα το περασμένο. Μόνο έτσι θα βρεθούν πατήματα σταθερά ώστε να συνεχίσει, αφήνοντας κι

Βάντα Παπαϊωάννου-Βουτσά «Τα λουμινάκια» - Νουβέλα - ΑΩ Εκδόσεις Λουμίνι, λυχναράκι, φυτιλάκι. Το μέσο με το οποίο οι γιαγιάδες μας άναβαν τα καντήλια. Τα καντήλια που φέγγουν, για να βλέπουν ζωντανοί και νεκροί μες στο... σκοτάδι. Όταν ήρθε στα χέρια μου το βιβλίο, «Τα λουμινάκια», μου φάνηκε αρκετά παράξενος ο τίτλος και αναρωτήθηκα σε τι ιστορία άραγε να ήταν μπλεγμένα. Η αλήθεια είναι πως εξίσου με τον τίτλο με τράβηξε και η προσεγμένη έκδοση των ΑΩ εκδόσεων. Εκείνο το βαθύ μπλε του εξωφύλλου με μια φωτογραφία από αλλοτινές χαρές να επιπλέει πάνω του, ήταν ο πρόλογος της επιθυμίας να το κάνω δικό μου. Χαρές! Χαρά! Αρά! Μα, τι γράφω; Που πήγε το Χ της χαράς; Σηκώθηκε όρθιο κι έγινε σταυρός. Ναι, μα ο σταυρός σταυρώνει έτσι δεν είναι; Σωστά. Κάποιες φορές λυτρώνει κιόλας. «Επαναστάτρια η Χαρά. Γεννήθηκε διαφορετική. Άλλαξε το μοντέλο. Έσπασε το καλούπι παραγωγής προδιαγεγραμμένων χαρακτήρων.» Η ιστορία φέρει μέσα της κομμάτια της νεοελληνικής ιστορίας ξεκινώντ

à la manière de Jdanov και κατά συνέπεια η ποίηση είναι μια υπόθεση αντικοινωνική. Πιστεύει σε λέξεις και ιδεογράμματα και δεν βλέπει λόγου χάρη πως άλλο ένα δέντρο να ξαπλωθείς στον ίσκιο του κι άλλο το ίδιο δέντρο να πάρεις την ξυλεία του. Το πράγμα είναι σοβαρό: Κάτω από τα σχήματα (δήθεν ποιητικά) κρύβεται το μαχαίρι που μας χτυπά πισώπλατα. Εξομοιώνοντας τα πάντα παραβλέποντας συνθήκες χρόνο τόπο οι στιχοπλόκοι καταντούν να υποστηρίζουν πως τα κόκκαλα κι οι φλέβες βαραίνουνε το ίδιο στη ζωή του κάθε ανθρώπου επιμένουν να πιστεύουν πως μια πληγή κακοφορμίζει με την ίδια ακριβώς αιτιοκρατία κι όταν την άνοιξαν οι σφαίρες των αγροτών του Κόκκινου Στρατού που χτύπησαν τους εργάτες διαδηλωτές του Βερολίνου κι όταν την άνοιξαν τα βόλια των εργατών της Deutsche Wehrmacht τότε που τα δέχτηκαν στους δρόμους της Αθήνας οι γεωπόνοι σπουδαστές. Ο ποιητής ξεκομμένος απ’ τους πόθους του λαού καταντάει τελικά να μην πασχίζει γι' άλλο παρά μονάχα πως θα

Χαράλαμπος Γ. Γαλάνης "Σαρωνίδα & Οικογένεια Γαλάνη". Αναδρομή στην ιστορία του τόπου μου. Εκδόσεις Κωνσταντίνος Γ. Μωϋσίδης Η ιστορία τούτου του κόσμου είναι το χώμα και οι άνθρωποι. Η πορεία της ζωής μέσα από επιλογές και ανάγκες• κι ύστερα η εξέλιξη.  Καθοριστικό στοιχείο αυτής η σύνδεση της μνήμης με το παρόν. Στο σήμερα λοιπόν του καθενός είναι που γεννιέται, αργά η γρήγορα, η αναγκή να γνωρίσει καλύτερα τις ρίζες του, την καταγωγή του. Ποιοι είναι οι προπάτορες του; Τι  άφησαν ως παρακαταθήκη; Ποιο είναι το μήνυμα, που στέλνουν με την ζωή, που έζησαν; Κι ο τόπος; Ποια είναι άραγε η αρχή του τόπου, του οποίου φέρουμε σπέρματα και θραύσματα εντός μας. Ο τόπος. Ο χώρος κίνησης της ύπαρξης. Εκείνης, που πασχίζει. Που ερωτεύεται. Που γεννιέται. Που πεθαίνει. Οι πέτρες, οι δρόμοι, οι οικίες, οι εκκλησίες. Οι μυρωδιές... Ο τόπος μας είναι εκείνος, που δέχτηκε το αίμα από τα γδαρμένα γόνατα της πρώιμης νιότης μας. Κι αυτός ο τόπος είναι η Εδέμ, που θα φυλάμε π

Τι είναι αϋπνία; Η ερώτηση είναι ρητορική• την απάντηση την ξέρω πολύ καλά. Είναι να φοβάσαι και να μετράς περασμένα μεσάνυχτα τα σκληρά και μοιραία χτυπήματα της καμπάνας, να προσπαθείς με ξόρκια ανώφελα και να αναπνέεις κανονικά, είναι το φορτίο ενός σώματος που αλλάζει απότομα πλευρό, είναι ν' ανοίγεις τα βλέφαρα, είναι κάτι σαν πυρετός που δεν αντιστοιχεί σε πραγματική αγρύπνια, είναι να απαγγέλλεις εδάφια που έχεις διαβάσει εδώ και χρόνια, είναι να τα βάζεις με τον εαυτό σου που ξαγρυπνά όταν οι άλλοι κοιμούνται, είναι να θέλεις να βυθιστείς στο όνειρο και να μην μπορείς, είναι ο τρόμος να ζεις και να συνεχίζεις να υπάρχεις, είναι η ακαθόριστη αυγή. Τι είναι η μακροζωία; Είναι ο τρόμος να είσαι μέσα σ' ένα ανθρώπινο σώμα που οι δυνάμεις του το εγκαταλείπουν, είναι μια αϋπνία που μετριέται με δεκαετίες κι όχι ατσάλινους δείκτες, είναι ένα βάρος από θάλασσες και πυραμίδες, από βιβλιοθήκες πανάρχαιες και δυναστείες, από τις χαραυγές που είδε ο Αδάμ, είνα