Γεώργιος Βιζυηνός Το αμάρτημα της μητρός μου
Γεώργιος Βιζυηνός Το αμάρτημα της μητρός μου
Ξαναδιαβάζοντας το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, «Το αμάρτημα της μητρός μου», ξεκαθαρίζει μέσα μου το ποιος δύναται να «αποτυπωθεί» πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Τι είναι αυτό που κάνει έναν συγγραφέα να ξεχωρίζει απ’ τους άλλους και ποιές εκείνες οι παράμετροι που θα οδηγήσουν τις «ιστορίες» του να μιλήσουν στον πυρήνα της ύπαρξης μας;
Τελικά, όσο περισσότερο τα πάθη έχουν υπερισχύσει της λογικής, όσο οι αντιστάσεις με διάφορους τρόπους έχουν καμφεί , όσο η έλλειψη έχει καθοδηγήσει την επιλογή κι όσο λιγότερη διάρκεια είχε η χαρά που είχε δεχτεί εκείνος, «ο άνθρωπος της γραφής», τόσο πιο κοντά θα φθάσει στην ρίζα του «συμπάσχω», «κατανοώ» κι «αποδέχομαι να ξαναζήσω το δράμα μου, συγγράφοντας την ιστορία μου εξ' αρχής».
Ο Βιζυηνός ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με ελλείψεις και πάθη. Στο διήγημα «Το αμάρτημα της μητρός μου», με τρομερή αμεσότητα και δεξιοτεχνία παραθέτει το ακούσιο έγκλημα, τον εσωτερικό θρήνο που δεν καταλαγιάζει, τις ερινύες που καταδιώκουν και την ανάγκη μιας οποιασδήποτε βακτηρίας ,η οποία θα υποβαστάξει το βάρος των πεπραγμένων. Σε όσα διαδραματίζονται δεν αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς, με την κορύφωση της «ομολογίας» μετατρέπει τον θύτη σε θύμα, προκαλώντας συναισθήματα ιδιαιτέρως δυνατά στον αναγνώστη, που μέχρι πρότινος το μόνο που αισθάνονταν, απ’ την περιγραφή, ήταν θυμός και θλίψη, το λιγότερο.
Η αξία του συγκεκριμένου έργου παραμένει υψίστη καθώς μπορεί να έχουν περάσει 133 χρόνια από την πρώτη έκδοση του αλλά οι μάχες μεταξύ Θεών και δαιμόνων παραμένουν αιώνιες και αναλλοίωτες.
Ένα διήγημα που ακόμα κι αν το έχεις διαβάσει σίγουρα αξίζει να το επαναλάβεις!!!
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
Ξαναδιαβάζοντας το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, «Το αμάρτημα της μητρός μου», ξεκαθαρίζει μέσα μου το ποιος δύναται να «αποτυπωθεί» πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Τι είναι αυτό που κάνει έναν συγγραφέα να ξεχωρίζει απ’ τους άλλους και ποιές εκείνες οι παράμετροι που θα οδηγήσουν τις «ιστορίες» του να μιλήσουν στον πυρήνα της ύπαρξης μας;
Τελικά, όσο περισσότερο τα πάθη έχουν υπερισχύσει της λογικής, όσο οι αντιστάσεις με διάφορους τρόπους έχουν καμφεί , όσο η έλλειψη έχει καθοδηγήσει την επιλογή κι όσο λιγότερη διάρκεια είχε η χαρά που είχε δεχτεί εκείνος, «ο άνθρωπος της γραφής», τόσο πιο κοντά θα φθάσει στην ρίζα του «συμπάσχω», «κατανοώ» κι «αποδέχομαι να ξαναζήσω το δράμα μου, συγγράφοντας την ιστορία μου εξ' αρχής».
Ο Βιζυηνός ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με ελλείψεις και πάθη. Στο διήγημα «Το αμάρτημα της μητρός μου», με τρομερή αμεσότητα και δεξιοτεχνία παραθέτει το ακούσιο έγκλημα, τον εσωτερικό θρήνο που δεν καταλαγιάζει, τις ερινύες που καταδιώκουν και την ανάγκη μιας οποιασδήποτε βακτηρίας ,η οποία θα υποβαστάξει το βάρος των πεπραγμένων. Σε όσα διαδραματίζονται δεν αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς, με την κορύφωση της «ομολογίας» μετατρέπει τον θύτη σε θύμα, προκαλώντας συναισθήματα ιδιαιτέρως δυνατά στον αναγνώστη, που μέχρι πρότινος το μόνο που αισθάνονταν, απ’ την περιγραφή, ήταν θυμός και θλίψη, το λιγότερο.
Η αξία του συγκεκριμένου έργου παραμένει υψίστη καθώς μπορεί να έχουν περάσει 133 χρόνια από την πρώτη έκδοση του αλλά οι μάχες μεταξύ Θεών και δαιμόνων παραμένουν αιώνιες και αναλλοίωτες.
Ένα διήγημα που ακόμα κι αν το έχεις διαβάσει σίγουρα αξίζει να το επαναλάβεις!!!
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
