Φιλολεκτικόν

σκέψεις λόγια δάκρυα στερεμένα ο κόσμος έχασε την στρογγυλάδα του και γίνηκε ισχνή ευθεία και τούτη η ευθεία κάθετα πέφτει και χάνεται στον πάτο του πηγαδιού απ' το οποίο εκπορεύθηκε εκεί μέσα στο λασπωμένο κοκκινόχωμα στέρεψαν οι ελπίδες στέρεψαν οι επιλογές μόνο δυο εβένινα κοράκια κράζουν λυσσαλέα δεξιά από τις παγωμένες ανάσες των αδικοχαμένων τι κι αν μας κοιτάζουν πίσω από εκεί που μπορούμε να δούμε; εμείς ανήμποροι κι η ματαιότητα μοναδική Αλήθεια χώμα - νερό - τέλος - αρχή - τέλος Ματίνα Κ. Καρελιώτη net photo

Υπάρχουν κάποια βιβλία, τα οποία θες να τα κάνεις δικά σου από την πρώτη στιγμή της έκθεσής τους. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το εξηγήσεις με βάση τη λογική. Ειδικά όταν έχεις στο ενεργητικό σου κάμποσες ώρες βιβλιοφαγίας και γνωρίζεις πόσο εύκολα μπορεί να παρασυρθείς από τίτλους και εξώφυλλα. Επίσης, κάποιες σπάνιες φορές, αισθάνεσαι σαν ο συγγραφέας να οδηγήθηκε μέσα από μια μυστήρια δύναμη, να γράψει κάτι μόνο για εσένα. Σαν να το περίμενες από καιρό. Κι όλα αυτά δίχως να έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι μπορεί να είναι τελικά τυπωμένο μέσα στις σελίδες, που επιθυμείς διακαώς να ιχνηλατήσεις. «Παράξενη η πορεία που ακολουθεί ο μέσα χρόνος. Και άχρονοι οι χρόνοι του. Ανοίγεις κάποιο παλιό τετράδιο, βρίσκεις στίχους γραμμένους κάποτε, δεν ξέρεις πότε, γιατί ποτέ δεν κράταγες ταυτότητα των σκέψεων. Μιλάν ακόμα μέσα σου, νιώθεις να πάλλεται πίσω τους μια φυγή.» Αυτή ακριβώς η αίσθηση μου γεννήθηκε, όταν οι ΑΩ Εκδόσεις και η κυρία Διώνη Δημητριάδου ανακοίνωσαν τον

κάποτε παράθυρα ανοιχτά αχτίδες ζωής μπαινόβγαιναν απ' τις γρίλιες σήμερα έρημα αισθήματα στεγνά τέσσερις τοίχοι στριμωχτά και δυο θαλασσί παραθυρόφυλλα που κλείστηκαν στον εαυτό τους Ματίνα Κ. Καρελιώτη photo προσωπικού αρχείου

ΜΙΚΡΗ ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΙΣ Α ΜΕΙΖΟΝ [1] Α! κύριε, κύριε Μαλακάση, ποιός θα βρεθεί να μας δικάσει, μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο, ίδια τον ένα και τον άλλο; Τους τρόπους, το παράστημά σας, το θελκτικό μειδίαμά σας το monocle που σας βοηθάει να βλέπετε μόνο στο πλάι και μόνο αυτούς να χαιρετάτε όσοι μοιάζουν αριστοκράται, την περιποιημένη φάτσα, την υπεροπτική γκριμάτσα από τη μια μεριά να βάλει της ζυγαριάς, κι από την άλλη πλάστιγγα να βροντήσω κάτου, μισητό σκήνωμα, θανάτου άθυρμα, συντριμμένο βάζον, εγώ, κύμβαλον αλαλάζον. Α! κύριε, κύριε Μαλακάση, ποιος τελευταίος θα γελάσει; Κώστας  Γ. Καρυωτάκης [1]Οἱ στίχοι αὐτοὶ ἀπευθύνονται στὸν κοσμικὸ κύριο, καὶ ὄχι στὸν ποιητὴ Μαλακάση, του ὁποίου δὲ θὰ μποροῦσε νὰ παραγνωρίση κανεὶς τὸ σημαντικὸ ἔργο. Painting:The son of Man - Rene Magritte

κουράστηκε εξαντλήθηκε καταβλήθηκε καταπονήθηκε κι έπειτα έγειρε η πόλη ησύχασε ηρέμησε έσβησε τη φούρια, την ένταση κατάπιε τη ρήξη, τη σύγκρουση εξάλειψε το πλέον το άσκοπο το μάταιο το φθονερό το δήθεν κι ύστερα έγειρε εκείνος πάντα χρυσός έκανε τις αχτίνες αγκαλιά παρηγοριά συντροφιά λευτεριά χάιδεψε κάθε τοίχο κάθε στίχο κάθε παράθυρο κάθε δρόμο κάθε πόνο κι έτσι έγειρε η πόλη έγειρε η πόλη έκλαψε στην αγκαλιά του κι αποκοιμήθηκε. Ματίνα Κ. Καρελιώτη - 2018 net photo