Φιλολεκτικόν

Απέναντι στο δέντρο μου, στο σκίνο που μεγαλώνει παρέα μου, που το θωρώ από γεννησιμιού μου, που θέριεψε κι έγινε φωλιά -αγκαλιά για κάθε λογής πουλιά: σπουργίτια, κοτσύφια, σουσουράδες, κουκουβάγιες, σταχτάρες· απέναντι σ' αυτό το δέντρο, μέσα στα πυκνά κλαδιά του, άλλα με φύλλα καταπράσινα κι άλλα στεγνά, ξερά χωρίς ίχνος παρόντος μέσα τους, μες στα κλαδιά αυτά, που είναι όλα μαζί, μπλεγμένα σαν τα μαλλιά μιας νύμφης ύστερα απ' το σμίξιμο της με το αιώνιο, ξεπροβάλλουν χίλιες μορφές μπροστά στα μάτια μου. Σοβαρές, αμίλητες, όχι παράξενες, μα σκοτεινές, θλιμμένες. Μορφές, πρόσωπα, όχι γνωστά, όχι του ονείρου, μιας κάποιας άλλης εποχής αντανακλάσεις. Στιγμιότυπα της ζωής που υπήρξε μέσα από την έκφραση του προσώπου, που στρέφεται από πόνο, οδύνη, ασχήμια, κακία, γεμίζοντας ρυτίδες, αυλακιές για να τρέχουν ανεμπόδιστα τα δάκρυα του θεού. Εγώ τα βλέπω τα πρόσωπα αυτά. Πάντα τα έβλεπα. Θέλουν άραγε να συμβαίνει αυτό. Το ξέρουν; Μήπως το επιδιώκουν; Μήπως μεταφέρουν μήνυμα;

Αναζητώ μιαν ακτή να μπορέσω να φράξω με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, νάχω την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες. ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι. ή πως δεν υπάρχουνε όπλα ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο των δασών με τους λύκους ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν άμαξωτοί δρόμοι. Το ελπίζει ο Θεός πως τουλάχιστο μές στούς λυγμούς των ποιητών δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος. Νικηφόρος Βρεττάκος Painting by Rashika Bordoloi

Στου Ταϋγέτου τις άκρες άσπρα πέταλα με κίτρινο ταίριασμα. Η λεύκα, το έλατο των ειλώτων παρηγοριά. Όσοι επέζησαν της κρυπτείας πεταλούδες γίνηκαν να μπολιάζουν τη συνέχεια μέσα από το τίναγμα των φτερών τους. Ταΰγετος 2018- Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Βιβλίο. Η μαγική πύλη, που οδηγεί στους ανοιχτούς ορίζοντες του νου. Βιβλιοθήκη. Ο ναός της γνώσης, της μόρφωσης, της εξέλιξης, της ανόδου. Ανταλλακτική βιβλιοθήκη. Δείγμα πολιτισμού αλλά και αντιπαράθεση στην απαισιόδοξη θεώρηση του συρμού, που μιλά συνεχώς για τη σύγχρονη αποσαθρωμένη κοινωνία. Το βιβλίο είναι η δύναμη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η ανθρώπινη διανόηση για να εξελιχθεί και να προοδεύσει. Εκεί γράφτηκαν συγκεντρωμένοι οι πρώτοι κώδικες, που όριζαν την καλή λει τουργία των πρώτων κοινωνιών. Εκεί αποτυπώθηκαν οι πρώτες λέξεις και φράσεις, που έφεραν τον σύγχρονο άνθρωπο πλάι στο όνειρο και τη φαντασία. Έννοιες αδιαίρετες με την πορεία σε τούτη τη ζωή. Και μπορεί ο κόσμος μας να έχει γίνει περίπλοκος, λίγο καχύποπτος και πιο μοναχικός, η ψυχή μας όμως δείχνει να θέλει να σωθεί. Η γνώση, η ειλικρίνεια και η διάθεση για προσφορά είναι κάποια από τα πιο δυνατά όπλα μας. Σίγουρα χρειάζεται προσπάθεια. Τίποτα εξάλλου δεν επιτυγχάνεται με την αδράνεια. Αν οι μεγάλο

πάνω απ' τα σύννεφα περήφανος ευθυτενής με βλέμμα στο "επιθυμώ,διεκδικώ,κερδίζω" δίνω στο σιδερένιο μου κορμί κίνητρο να αλαφρύνει τον ήλιο να φτάσει να λουστεί και την καπνιά να διώξει* Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Ελάτε αδέρφια. Όλοι μαζί. Ο ένας πάνω στον άλλο. Μπροστά από τον άλλο. Πίσω, πάνω, μέσα. Ελάτε αδέρφια. Μεγάλοι, μικροί και αγέννητοι. Ελάτε σε τούτο το σημείο που μας καλεί. Ακούστε το, που μας καλεί. Ένα σημείο. Στο πουθενά για εμάς. Στο κάπου για κάποιους άλλους. Στο παντού για τον Θεό. Ελάτε αδέρφια. Η σκουριά μας περιμένει. Καφετιά, τραχιά, με γεύση μεταλλική. Μεταλλική όπως το αίμα των πληγών, που το γλείφουμε για να μην πήξει. Η σκουριά. Η σκουριά περιμένει. Ας την ρουφήξουμε έως τα έγκατα του κελύφους μας. Ελάτε αδέρφια. Τώρα που όλοι μαζί μπορούμε. Τώρα που το σίδερο στεριώνει τις αναμνήσεις μας. Τώρα που το καλοκαίρι έχει ακόμα μυρωδιά. Ελάτε αδέρφια. Πριν η θάλασσα ξεχειλίσει. Πριν το ρετσίνι απ΄ το πεύκο κυλήσει. Πριν ένα χέρι, που πεινά μας θερίσει. Ματίνα Κ. Καρελιώτη Ιουλ' 2018