Για την Γιορτή της Γυναίκας - 08/03/2017
Δυο κατακόκκινες παρειές, δυο μάτια υγρά και μια κραυγή, θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν απόλυτα την έννοια της γυναίκας .
Ένα κορίτσι μικρό, που κοκκινίζει παίζοντας γύρω από την φούστα της μάνα του. Μια δεσποινίς, που ερυθριά στο πρωτόγνωρο σκίρτημα της καρδιάς. Μια γυναίκα που ροδαλίζει από την πληρότητα της δημιουργίας.
Και τα μάτια της αυτής, πάντα υγρά.
Κρυστάλλινες πηγές του συναισθήματος.
Τροφοδότες της πρώτης ουσίας της ύπαρξης.
Ω! Ναι! Είμαστε γυναίκες!
Πλασμένες από το θεϊκό υλικό της συνέχειας, της αιωνιότητας, της γέννησης, του άυλου μα και του υλικού σύμπαντος κόσμου.
Χιλιολατρεμένες βασίλισσες του χρόνου.
Μενεξεδένιες νεράιδες των αέναων λιμνών που δροσίζουν τις σκέψεις του Θεού.
Καλομάνες που ανατρέφουν αξίες και ιδανικά.
Ασημοστόλιστοι βράχοι, άρτια στηρίγματα σε θύελλες κι οδύνες.
Μέσα από το κορμί μας αναβλύζει το Παν.
Η ΑΓΑΠΗ!
Κι η αγκαλιά μας, χρυσαφένιο λίκνο του ΟΛΟΥ.
Ας γιορτάσουμε γυναίκες.
Για όσα έχουμε προσφέρει. Για όσα έχουμε δημιουργήσει. Για όσα έχουμε στερηθεί. Για τον έρωτα που του δώσαμε υπόσταση. Για τον πόνο που κάποτε κρύψαμε καλά. Για όσα δεν θα φανερώσουμε ποτέ και για όσα ακόμα βρίσκονται μπροστά μας.
Όταν γιορτάζει μια γυναίκα, γιορτάζει η ίδια η ζωή.
Όταν μια γυναίκα χαμογελά, μια ελπίδα ανθίζει.
Κι όταν μια γυναίκα γεννά, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα.
Για το τέλος μένει η κραυγή. Θηλυκό και αυτή…
Γυναίκες, σήμερα μπορεί να μην είμαι κοντά σας, μα βρίσκομαι κάπου μέσα σας και αναμφισβήτητα είμαι ΜΙΑ από εσάς.
Με σεβασμό,
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
Ένα κορίτσι μικρό, που κοκκινίζει παίζοντας γύρω από την φούστα της μάνα του. Μια δεσποινίς, που ερυθριά στο πρωτόγνωρο σκίρτημα της καρδιάς. Μια γυναίκα που ροδαλίζει από την πληρότητα της δημιουργίας.
Και τα μάτια της αυτής, πάντα υγρά.
Κρυστάλλινες πηγές του συναισθήματος.
Τροφοδότες της πρώτης ουσίας της ύπαρξης.
Ω! Ναι! Είμαστε γυναίκες!
Πλασμένες από το θεϊκό υλικό της συνέχειας, της αιωνιότητας, της γέννησης, του άυλου μα και του υλικού σύμπαντος κόσμου.
Χιλιολατρεμένες βασίλισσες του χρόνου.
Μενεξεδένιες νεράιδες των αέναων λιμνών που δροσίζουν τις σκέψεις του Θεού.
Καλομάνες που ανατρέφουν αξίες και ιδανικά.
Ασημοστόλιστοι βράχοι, άρτια στηρίγματα σε θύελλες κι οδύνες.
Μέσα από το κορμί μας αναβλύζει το Παν.
Η ΑΓΑΠΗ!
Κι η αγκαλιά μας, χρυσαφένιο λίκνο του ΟΛΟΥ.
Ας γιορτάσουμε γυναίκες.
Για όσα έχουμε προσφέρει. Για όσα έχουμε δημιουργήσει. Για όσα έχουμε στερηθεί. Για τον έρωτα που του δώσαμε υπόσταση. Για τον πόνο που κάποτε κρύψαμε καλά. Για όσα δεν θα φανερώσουμε ποτέ και για όσα ακόμα βρίσκονται μπροστά μας.
Όταν γιορτάζει μια γυναίκα, γιορτάζει η ίδια η ζωή.
Όταν μια γυναίκα χαμογελά, μια ελπίδα ανθίζει.
Κι όταν μια γυναίκα γεννά, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα.
Για το τέλος μένει η κραυγή. Θηλυκό και αυτή…
Γυναίκες, σήμερα μπορεί να μην είμαι κοντά σας, μα βρίσκομαι κάπου μέσα σας και αναμφισβήτητα είμαι ΜΙΑ από εσάς.
Με σεβασμό,
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
