Καίτη Κουμανίδου - «Αμφίδρομος Καθρέφτης»
Καίτη Κουμανίδου «Αμφίδρομος Καθρέφτης», εκδ. ΑΩ
Κάθε ποιητική συλλογή και μια νέα, περιπετειώδης ανακάλυψη νέων κόσμων αλλά και ολοκαίνουργιων συναισθηματικών διαστάσεων. Η Καίτη Κουμανίδου μέσα από την πρώτη της συλλογή με τίτλο «Αμφίδρομος Καθρέπτης», μας προσφέρει γενναιόδωρα την δυνατότητα να ταξιδέψουμε στα όρια εκείνων των ψυχικών επιδράσεων, που γνωρίζουν να δρουν μονάχα σε βάθος. Βιώνοντας ένα προς ένα τα ποιήματα της συλλογής, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την μοναξιά:
(ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΦΕΓΓΑΡΙ)
Αυτή τη νυχτιά
που ο ίσκιος της ανύσταχτης μοναξιάς
είναι βαρύς και τα σισύφεια δεσμά
ορθώνουν πόνους
αλλά και με την δύναμη της αγάπης:
(ΑΤΑΦΑ ΟΝΕΙΡΑ)
Ο δικός μου ουρανός
έχει ένα δικό του ήλιο εσένα
που λειαίνει τη μοναξιά
αφαιρεί τ’ αγκάθια
αρωματίζει τη σκέψη
όλος ο κόσμος κλεισμένος
εντός μου
Ο αναγνώστης θα αισθανθεί πως η γραφή της Καίτης Κουμανίδου, καθορίζεται από συνοχή, βάθος, ποιότητα και δυναμική. Επίσης, μέσα από το έντονο υποκειμενικό στοιχείο, προκύπτει ένας πέρα για πέρα αληθινός κόσμος, από τον οποίο συνειδητοποιούμε πώς η ανθρώπινη ύπαρξη έχει ανάγκη τον επανακαθορισμό της, μέσω της συντροφικότητας:
(ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ)
Μια σταλαγματιά η ζωή
θέλω να την πιώ μαζί σου
Ταυτόχρονα είναι απόλυτα εμφανής η διάθεση, για φιλοσοφική προσέγγιση των ανθρωπίνων ενεργειών:
(ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΑΓΑΠΗ)
Στη γοητεία της απουσίας
μείναμε μόνοι
να ζητιανεύουμε σκιές ονείρων
(ΕΑΛΩ)
Συντηρώ τη Ζωή μου
σωπαίνοντας
Η ποίηση της Καίτης Κουμανίδου συμπάσχει, στηλιτεύει, προσκαλεί. Μα πάνω απ’ όλα γίνεται συνοδοιπόρος του αναγνώστη στα δύσκολα:
(ΜΑΖΙ)
Κατέβασα τα στολίδια από το δέντρο
κι έκανα τα σύννεφα βουνά
να τα’ ανέβω μαζί σου
ΜΑΖΙ ΣΟΥ
Ο «Αμφίδρομος Καθρέφτης», είναι ένας θησαυρός ο οποίος σου αποκαλύπτεται μόνο αν «κοιτάξεις» με θάρρος μέσα του. Η προσωπική μου αποκάλυψη, συνέβη τη στιγμή που παρατήρησα να επαναλαμβάνεται στα περισσότερα ποιήματα η λέξη «όνομα»:
(Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ)
«…τ’ όνομά μου με αγάπη
να γράψεις στο χώμα…»
(ΌΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ)
«Διψασμένο το κορμί
διχασμένη η ψυχή
στ’ όνομά σου»
(ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΟ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΙ)
«Ασπάραχτος ο πόνος
χαράζει στον αέρα τ’ όνομά σου…»
με αποκορύφωμα το ομώνυμο ποίημα:
(Τ’ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ)
«…Στο άκουσμα του
άγκυρα έριξα στην αγκαλιά σου
όλη μου η ζωή τα’ όνομά σου»
αλλά και η λέξη «Μαργαρίτα»:
(ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ)
«Κι όλα αυτά να στα χαρίσω εσένα
μικρή μου
όμορφή μου Μαργαρίτα»
(ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ)
«…κι ευωδιά της μικρής Μαργαρίτας…»
«…και η μικρή Μαργαρίτα
ανασαίνει την ευτυχία»
(ΔΕΣ)
«Κι εγώ
Μαζεύω μαργαρίτες
απ’ τον αγρό της ψυχής σου»
της οποίας η αναφορά ολοκληρώνεται με το ποίημα (ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΣΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ) με αφιέρωση: » Στην μητέρα μου, Μαργαρίτα…» και το ποίημα (Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ) που αποτελεί έναν ύμνο προς εκείνη:
«Όμορφή μου Μαργαρίτα
Όμορφή μου Μαργαρίτα»
Μέσα από τον «Αμφίδρομο Καθρέφτη», εγώ γνώρισα μια όμορφη Μαργαρίτα. Για κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, η ανακάλυψη θα είναι εντελώς διαφορετική. Αυτή όμως δεν είναι η μαγεία της ποίησης;
Όμορφες ποιητικές ανακαλύψεις, λοιπόν!
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
Πρώτη δημοσίευση fractalart.gr
