Νίκος Βιτουλαδίτης - "Σιωπηλός Παρατηρητής" -Έπαινος Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός"
Νίκος Βιτουλαδίτης - "Σιωπηλός Παρατηρητής" -Έπαινος Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός"
Υπάρχουν γραφές που μας αγγίζουν κι άλλες που δεν το καταφέρνουν. Υπάρχουν θέματα γραφής που μας συγκινούν κι άλλα που δεν προσεγγίζουν τις σκέψεις μας. Όταν όμως αυτά τα δυο ταυτιστούν, μας συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό. Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που νιώθεις να συντονίζεσαι απόλυτα με το μέσα σου , το έξω , το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Με εκείνον που το εμπνεύστηκε, με εκείνον που το διάβασε αλλά και με όσους, πραγματικά ή φανταστικά, πρωταγωνίστησαν. Αυτό ακριβώς μου συνέβη όταν διάβασα την ποιητική συλλογή "Σιωπηλός Παρατηρητής" του Νίκου Βιτουλαδίτη.
Σαν σιωπηλός παρατηρητής λοιπόν, έκανα ένα ποιητικό "ταξίδι" σε μια πόλη που αγαπώ. Στην πόλη που γεννηθήκαν οι πιο σπουδαίες έννοιες του πολιτισμού. Στην πόλη που ακόμα και σήμερα, εν μέσω απαξίωσης και κακομεταχείρισης, κρύβεται ένα μεγαλειώδες, μα και μυστηριώδες Φως .
Σ' όποια γωνιά της Αθήνας κι αν διαβείς, θα βρεις πρόσωπα και πράγματα που είναι έτοιμα να διηγηθούν μια ιστορία, να διδάξουν πως είναι να στέκεσαι όρθιος παλεύοντας με την φθορά του χρόνου:
" Στο μεγάλο ρολόι του σταθμού
κτυπούν μαρτυρικά τα λεπτά
μειώνοντας την απόσταση από την αιωνιότητα." - "ΣΤΑΘΜΟΣ «ΒΙΚΤΩΡΙΑ"
αλλά και πόσο εύκολα αλλοτριώνεσαι, όταν δεν γνωρίζεις ποιος είσαι πραγματικά καθώς και τι αξία έχει αυτό.
Στο ποίημα " ΔΟΞΑ ΝΕΟΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΟΙΚΗΜΑΤΩΝ", αναφέρει:
" Κι αυτά τα σπίτια τα βουβά, τα έρημα ...
Σπίτια εγκαταλελειμμένα
αίγλη παλιάς ζωής
τοίχοι νοτισμένοι από τα όνειρα
μικρών παιδικών ψυχών
που τα ξεπούλησαν για ν’ ανέβουν
στα υπόγεια..."
όπου συνειδητοποιείς την συντέλεση μιας πρωτόγνωρης πτώσης των Αξιών με ιδιαιτέρως οδυνηρά επακόλουθα:
"Χωρίς αισθήματα πια,
χωρίς ευαισθησία.
Χέρια σκληρά.
Μάτια περίεργα." - " ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΒΗΣΣΥΝΙΑΣ"
που ωθούν τους κατοίκους της να "κλειδώνονται" στο Εγώ τους ολοένα και περισσότερο.
Στο ποίημα " ΑΓΟΡΑ ΣΕ ΩΡΑ ΚΛΕΙΣΙΜΑΤΟΣ", έρχεται αριστοτεχνικά να μας υπενθυμίσει πως η ζωή θα συνεχίζεται με ή χωρίς εμάς. Και εναποτίθενται στο δικό μας χέρι τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσουμε για να την πλαισιώσουν:
"Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αγορά θα ανοίξει και αύριο.
Έμποροι θα πωλούν, πελάτες θα αγοράζουν.
Κι αυτή η νύχτα ίσως προσφέρει τη λύτρωση που αναζητεί.
Ίσως ακόμα και τη κάθαρση που προσδοκά
για να ανοίξει και γι αυτόν μια νέα μέρα."
Στη νοερή αυτή διαδρομή, μεταξύ Μεταξουργείου, Πλατεία Βικτωρίας, Καισαριανής και Σωκράτους 57, αντιλαμβάνεσαι την πρόκληση ενός ισχυρού συναισθηματικού διχασμού. "Πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει μία πόλη που αγαπάς;" Κι ύστερα μια ιδιότυπη εσωτερική διεργασία σε κάνει να καταλάβεις πως δεν πρόκειται για κάτι άψυχο. Αυτή η πόλη είναι ο καθένας από εμάς! Κι έλλειψη επικοινωνίας που δυστυχώς την χαρακτηρίζει, μας έχει μετατρέψει σε:
"Οικονομικά στοιχεία σε πολύχρωμους πίνακες
σε μια πόλη χωρίς περιεχόμενο." - " ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ 57"
με αποτέλεσμα ο πόνος να κυριαρχεί. Κι ο κάθε πόνος που ξεσπά, βρίσκει το δίκιο του, τις περισσότερες φορές μέσα στο υδάτινο στοιχείο, είτε αυτό είναι ένα δάκρυ:
"Και τότε εσύ δακρύζεις και δεν ξέρεις
αν είναι από το νέφος ή
από την λίγη ανθρωπιά που σου απέμεινε."- " ΑΝΩΝΥΜΗ ΠΟΛΗ"
είτε το ξέσπασμα μια φθινοπωρινής βροχής:
" Όλη η βρωμιά της πόλης κυλάει μέσα από τα λούκια,
στα ρείθρα των δρόμων κι από κει στους υπονόμους."- " ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ".
Στην Αθήνα όμως που έρχεται μόνιμα σε κόντρα με τον ίδιο της τον εαυτό, με τις πολυκατοικίες και τα χαμηλά σπίτια, τους μετανάστες του τότε:
"... Ιστορίες χιλιοειπωμένες μα κάθε φορά
έχουν την ίδια μυρουδιά σαν να ανοίγεις το παλιό σεντούκι
με τ’ ασπρόρουχα και το νυφικό πέρα στη Σμύρνη." - " ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ"
και του τώρα:
" ...στα κλαδιά της ακακίας κρεμάνε τα ρούχα της δουλεία ς οι κυνηγημένοι πρόσφυγες.." - " ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ"
με τις κρυμμένες παιδικές χαρές και τα μπορντέλα, ένα πράγμα παραμένει αναλλοίωτο. Ο έρωτας! Ο έρωτας που ξεκινά από τον βράχο της Ακρόπολης
" Εκεί που η Ακρόπολη σαν νύφη τυλιγμένη
μες στο αραχνοΰφαντο πέπλο της υγρασίας,
σου αποκαλύπτεται ολόκληρη, έτοιμη να σου δοθεί." - " ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΥΠΟ ΒΡΟΧΗ"
και φτάνει και στο τελευταίο εναπομένον παρκάκι
" Τα παγκάκια ανοιχτές σελίδες
βιβλίων απογραφής έρωτα." - ""ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ ΣΑΝ ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ".
Η επισήμανση αυτή, έρχεται ως κατακλείδα, να προοιωνίσει ελπιδοφόρα την αλλαγή που έρχεται, αρκεί τα φύλλα της καρδιάς να παραμένουν ανοιχτά.
Η παραπάνω τοποθέτηση στην ποιητική συλλογή του εξαίρετου Νίκου Βιτουλαδίτη δεν παύει να είναι προσωπική. Θεωρώ όμως με σιγουριά πως αναγιγνώσκοντας καθένα από τα έντεκα ποιήματα της, όλοι θα βρούμε εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα που μας αντιπροσωπεύουν απόλυτα.
Ένα όμορφο ποιητικό ταξίδι σας εύχομαι!
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
