Αναρτήσεις

Αντιστάσου στο κραταιό

Εικόνα
  Αντιστάσου στο κραταιό κι ας σε πουν αδέσποτο αντιτάξου στην συνήθεια κι ας σε πνίγει το άγνωστο γίνε Αντιγόνη κι όχι Ισμήνη γίνε Σωκράτης κι ας σε περιμένει το Κώνειο αντιστάσου στο δόγμα του χρόνου κι ας σε καταδικάσουν για αντιρρησία αντιτάξου στην απάθεια κι ας σε πληγώνει το αδιάφορο γίνε Μαχάτμα Γκάντι κι όχι Χίτλερ γίνε Ρόζα Λούξεμπουργκ κι ας σε κυνηγά η καταστολή αντιστάσου στην ανισότητα κι ας σε θεωρούν επαναστάτη αντιτάξου στην αδικία κι ας σε φοβίζει το ρόπαλο της συμμόρφωσης γίνε Νέλσον Μαντέλα κι όχι θύμα φιλοδοξίας γίνε Αϊνστάιν κι ας σε αμφισβητεί η λογική αντιστάσου στην απάθεια κι ας σε αφήσουν στο περιθώριο αντιτάξου στην άγνοια κι ας σε καταδικάσουν στον παραλογισμό γίνε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κι όχι ένας οπορτουνιστής γίνε Μαρί Κιουρί κι ας ασχολούνται μόνο με την προσωπική σου ζωή αντιστάσου, λοιπόν, στην σιωπή κι ας σε θεωρούν ανόητο ή περίεργο αντιτάξου στην ανοησία κι ας σε εμποδίζει το επικίνδυνο γίνε η φωνή που δεν σβήνει, γίνε η φωνή του ελεύθερου κι όταν

«Σμύρνη μου» - Σάββας Ακούσογλου

Εικόνα
  Σμύρνη μου Θύμησες που πληγώνουν Η πόλη καίγεται Η προκυμαία η μόνη σωτηρία Ελπίδα για ζωή Ελπίδα που χάνεται στους άδειους κάβους του λιμανιού Συναίσθημα εναλλασσόμενο Χαρά, ελπίδα Λύπη και φόβος Σημαίες παντού κυματίζουν Κατεβαίνουν, ξηλώνονται Οι ψυχές βουβές Κάθε ψυχή πόνος Η ανθρωπιά στην προκυμαία του μεγάλου πλήθους Χάνει το νόημά της Ένα χέρι βοηθείας η μόνη αναζήτηση Τα αδέλφια χάνονται Τα παιδιά κλάμα σιωπηρό Ελπίδες λιγοστές Έναν ουρανό να πιαστείς αναζητάς Μα άπιαστος παραμένει Χάνεται στον καπνό της καταστροφής Πουλί δεν πετάει Τραγούδι ο οδυρμός Η πόλη χάνεται Η μάνα ανήμπορη Οι ψυχές φοβισμένες Η ζωή κι ο θάνατος δίπλα δίπλα Ζωή και θάνατος το ίδιο Λύτρωση Σάββας Ακούσογλου - 21 Μαρτίου 2024 - Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

«Χωρίς πάθος, κανένα όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα.»

Εικόνα
  «Χωρίς πάθος, κανένα όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα.»   Τα υψηλότερα επιτεύγματα γίνονται πάνω στην έξαψη του πάθους. Από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή τίποτα δεν ομολογείται ως σπουδαίο εάν δεν κρύβει πίσω του έναν παθιασμένο άνθρωπο. Εκείνο το έντονο και βαθύ ενδιαφέρον για κάποιον ή για κάτι, εκείνη η συναισθηματική επικέντρωση, εκείνη η απόλυτη αφοσίωση είναι τα στοιχεία που χρειάζονται για να οδηγήσουν την ίδια τη ζωή στην εξύψωσή της. Το πάθος είναι πηγή ενέργειας και δέσμευσης. Κι αυτή η ενέργεια είναι που οδηγεί τον άνθρωπο να γίνεται δημιουργικός, να έχει εμπνευσμένες ιδέες, να αντέχει στα δύσκολα, να αφοσιώνεται στη διαδικασία κι όχι μόνο στο αποτέλεσμα και να εκφράζει την ένταση των συναισθημάτων του μέσω της τέχνης ή άλλων δημιουργικών διαδικασιών. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία τα πάθη των θεών ήταν οι κινητήριες δυνάμεις για να επηρεαστεί ο κόσμος και οι άνθρωποι. Και μην ξεχνάμε πως μέσα από τα ερωτικά πάθη γεννήθηκαν οι ήρωες. Εκείνοι δηλαδή που ξ

«Καθ’ ομοίωση Ειρήνης» - Ματίνα Κ. Καρελιώτη - Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2022

Εικόνα
  Μεροδούλι, μεροφάι οι πολλοί κι οι λίγοι στα τρύπια σύννεφα της εξουσίας εντολές δίνουν κάματος, μόχθος, αγωνίες για ένα κομμάτι ψωμί αυτό είναι οι πολλοί κι οι λίγοι στην (ω)δίνη της πλεονεξίας κεφάλια παίρνουν αρρώστιες, θρησκείες, φανατικοί οπαδοί εκεί οδηγούνται οι πολλοί κι οι λίγοι αψηφώντας την ημερομηνία λήξης παιχνίδια στήνουν μάζες, λαοθάλασσες κοινών χρηστών οι πολλοί ζητωκραυγάζουν τους λίγους τους ανυψώνουν με την ανοχή και την ψήφο τους ξεχνώντας τον καθημερνό τους Γολγοθά τυφλωμένοι από τα υποσχόμενα ψίχουλα κι οι λίγοι θεριεύουν και σαν άλλοι Μολώχ ζητούν κι άλλη γη, κι άλλα πλούτη, κι άλλη εξουσία κι άλλα αγέννητα μωρά να τα ντύσουν στο χακί για να ‘χουν πάντα πυρωμένη τη Φωτιά Μα, να στάσου! Οι πολλοί θα θυμηθούν πως στο χέρι τους κρύβεται μια γροθιά που έχει τη δύναμη να κάνει τον άνθρωπο θεό και σαν το καταλάβουν αυτό άνθρωποι θα μείνουν και σαν άνθρωποι την Ειρήνη δε θα ζητιανεύουν θα μοιάζουν με την Ειρήνη

Ο νταής Παναής Αλτσίτζογλου (1899-2009) H πρώην «φθοροποιός μηχανή» και το πλάσμα από αέρα και φως – Κώστας Λαδόπουλος

Εικόνα
  Ο νταής Παναής Αλτσίτζογλου (1899-2009) H πρώην «φθοροποιός μηχανή» και το πλάσμα από αέρα και φως – Κώστας Λαδόπουλος Δεν πιστεύω στην τυχαιότητα. Πιστεύω ακράδαντα στην προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων, στην μοιραία εξέλιξη τους με τη δυνατότητα να υπάρξουν μικρές αποκλίσεις στα «γραμμένα» μέσω γενναίων ή έστω αυθόρμητων αποφάσεων. Στην πορεία της ζωή μας τα συναισθήματα, οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι γεύσεις έρχονται και φεύγουν. Από αυτές τις αναπάντεχες συναντήσεις, κάποιες μετατρέπονται σε ανεξίτηλα σημάδια που θα συνεχίσουμε να τα παρατηρούμε και να τα μνημονεύουμε σε όλη μας τη ζωή. Η δύναμη του γραπτού λόγου εμπεριέχει αρκετές από αυτά. Γι’ αυτό και η ανάγνωση αποτελεί μια εθιστική κατάσταση για πολλούς από εμάς. Προσωπικά, αν και έχω αρκετές αναγνωστικές στιγμές που αποτελούν τις ψυχοστιξίες μου, μια νέα πάντα μου δημιουργεί έκπληξη και μια κάποια αναστάτωση. Αυτό ακριβώς μου συνέβη όταν ήρθα σε επαφή με κείμενα του Κώστα Λαδόπουλου και ειδικά το «Πανάης

«Οι Μάνες του Πόντου» - Μάρθα Πατλάκουτζα - Εκδόσεις ΕΞΗ

Εικόνα
« Έχασαν τη ρίζα τους, έχασαν τα κλαδιά τους, όμως, ποτέ κανείς δεν κατάφερε να κλέψει την ψυχή τους.»     Μπορούμε άραγε οι σύγχρονοι Έλληνες να συνομιλήσουμε με την ιστορία μας; Μπορούμε να αντέξουμε να αντικρίσουμε το αίμα με το οποίο γράφτηκε η κάθε αράδα της; Μπορούμε άραγε να συναισθανθούμε τον πόνο των προγόνων μας και τη δύναμη που έκρυβαν στα έγκατα της ψυχής τους, ώστε να οικοδομήσουν όσες φορές χρειάστηκε τα ερείπια του έθνους μας; Έχω την αίσθηση πως ο χρόνος, όπως σε όλες τις περιπτώσεις ρίχνει ένα πέπλο όχι απαραίτητα λήθης, αλλά λείανσης των αιχμηρών ακίδων. Όχι, δεν μπορούμε να φανταστούμε τι μπορεί να βίωσαν οι άνθρωποι, που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τον τόπο τους, οι γυναίκες, που έχασαν τα παιδιά τους, τα παιδιά, που ορφάνεψαν πολλές φορές, οι άντρες, που έπρεπε να πάρουν τις πιο σκληρές αποφάσεις… Με το βιβλίο Οι Μάνες του Πόντου , η συγγραφέας Μάρθα Πατλάκουτζα αφήνει μια παρακαταθήκη ελληνικής ιστορίας σε όλους μας. Σε όλους εμάς, που ξεχνάμε ή κα

Μέρες Καθημερινές- Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Εικόνα
  Μέρες καθημερινές πολύχρωμες, μονόχρωμες, άχρωμες κυλούν χωρίς σταματημό δίχως να νοιάζονται για το τι παρασέρνουν. Εμπόδια ανύπαρκτα στο διάβα τους τύψη καμία. Οι μέρες, ορμητικός χείμαρρος που ξύνει τις όχθες του αναπόδραστου κι οι ζωές των ανθρώπων πετροχάλικα, φερτά υλικά που ξεβράζονται για λίγο σε άγνωστα μέρη, κατακρημνίζονται από καταρράκτη σε καταρράκτη και καταλήγουν στη λιμνοθάλασσα της αιώνιας λήθης. Οι μέρες οι καθημερινές έχουν τη δύναμη της αιωνιότητας κι εμείς την έπαρση πως δεν μας φτάνουν για τίποτα.