Γιώργος Λυμπερόπουλος - Ο Χάρος κάνει κούνια
Γιώργος Λυμπερόπουλος «Ο Χάρος κάνει κούνια», εκδόσεις ΑΩ, 2016
Όταν ποθείς να ακούσεις, «η γιαγιά του σύμπαντος κόσμου», θα είναι πάντα πρόθυμη να σου αφηγηθεί το παραμύθι εκείνο που προορίζεται αποκλειστικά για σένα. Κάπως έτσι ξεκίνα το νέο βιβλίο, του Γιώργου Λυμπερόπουλου, «Ο Χάρος κάνει κούνια». Ο συγγραφέας, δημιούργησε ένα πρωτότυπο «παραμύθι» για μεγάλους, το οποίο διαμέσου των αλλεπάλληλων αλληγοριών και του διάχυτου σουρεαλισμού προσδοκά να υπενθυμίσει στον αναγνώστη, με τρόπο ιδιαιτέρως υποβλητικό, την δισυπόστατη καταγωγή του.
Αυτό, είναι κάτι που φαίνεται καθαρά εξ΄ αρχής. Η εικόνα που δημιουργεί ο τίτλος, περικλείοντας τον «ορισμό» της αντίφασης, δεν θα μπορούσε παρά να προσδιορίζει τις αλληλένδετες δυνάμεις του καλού και του κακού. Το Γιν και το Γιαν. Το μαύρο και το άσπρο. Την ύλη και την ψυχή. Τα αρχέγονα δηλαδή στοιχεία που είναι αδύνατον να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο, αφού σε διαφορετική περίπτωση η κοσμική ισορροπία θα κινδύνευε να χαθεί. Τι σχέση όμως μπορεί να έχει η κοσμική ισορροπία με τις προσωπικές επιλογές και τα πεπραγμένα μας εν ζωή; Φυσικά πρόκειται για μια σχέση αλληλεξάρτησης, όσο κι αν τα μεγέθη φαντάζουν ανόμοια. Η ψυχή του ανθρώπου είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα της ενεργειακής συνειδητότητας, όπως και καθετί άλλο «εν σοφία εποιησεν» ο «αρχέγονος» όπως αποκαλεί ο συγγραφέας την Πρώτη Αρχή. Έτσι γίνεται αντιληπτό γιατί οι δεύτερες ευκαιρίες έρχονται πάντα στη ζωή μας – ή και μετά απ’ αυτήν, έστω κι αν στην δεύτερη περίπτωση το «πέπλο της λήθης» προστατεύει το απόρρητο της ύπαρξης της αντίπερα όχθης – με σκοπό να διορθώσουν τις πιθανές μαύρες τρύπες που έχουν δημιουργηθεί από τις πράξεις μας.
Το ύφος του βιβλίου είναι καλοδουλεμένο, με πνεύμα γλαφυρό και χωρίς ίχνος δηκτικότητας, παρόλο που οι ιστορίες που πραγματεύεται ανήκουν σε αυτές που εξεγείρουν επιθετικά συναισθήματα. Οι χαραχτήρες έρχονται να εξιστορήσουν τα «ανδραγαθήματα» τους με μια ύπουλη αθωότητα, μολονότι τίποτα αθώο δεν υπάρχει στις διαθέσεις τους. Όταν συνειδητοποιήσεις την αντανάκλαση της σκέψης αυτής, είναι η στιγμή που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν ξεκίνησες να μοιάζεις με το θηρίο, όπως είχε πει και ο αείμνηστος Χατζηδάκις.
Ο συγγραφέας Γιώργος Λυμπερόπουλος «παίζει» με ιδιαίτερη μαεστρία μεταξύ του εδώ και του επέκεινα, μεταξύ του τώρα και του κάποτε. Μεταξύ της επιλογής και της απόρριψης. Μεταξύ του λάθους και της επανόρθωσης. Προσφέροντας μας παραγωγικό προβληματισμό, χωρίς ωστόσο η απαισιοδοξία να παίρνει το πάνω χέρι.
Συμπερασματικά, μας αποκαλύπτεται η αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε και όλοι αποφεύγουμε. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την αιθέρια ύπαρξη της Αυταπάτης που αποδεικνύεται ισχυρότερη κι από τον ίδιο τον θάνατο.
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
Πρώτη δημοσίευση fractalart.gr
