Φιλολεκτικόν

«εκεί που ο θεός δεν υπάρχει η ποίηση βρίσκεται» Βίκυ Δερμάνη – Ψυχή Πουθενά Κάθε φορά που έρχεται στα χέρια μου ποιητική συλλογή της Βίκυς Δερμάνη ξέρω πώς θα βιώσω μια ανεξάντλητη προσωπική εξερεύνηση, με όλους τους κινδύνους φυσικά που έχει τούτο τ’ άγνωστο. Ως τώρα 6 φορές – 6 συλλογές και μια ακόμα: Η καινούργια. Η έβδομη και πιο θαρραλέα απ’ όλες. Το αισθητικό κομμάτι του βιβλίου εξαιρετικό. Εξάλλου οι εκδόσεις ΑΩ δεν μας έχουν συνηθίσει σε κάτι λιγότερο. Η φωτογραφία στο εξώφυλλο, του Χρήστου Σασλόγλου, προσδίδει την οπτικοποίηση εκείνη, που θα ερεθίσει γόνιμα τις όποιες προσλαμβάνουσες από την ανάγνωση της συλλογής.

Τα πέντε τελευταία, μα πανηγυρικά λεπτά της χρονιάς που έφευγε, τον βρήκαν να ξαποσταίνει, σ’ ένα γλιτσιασμένο πεζοδρόμιο της παράγωνης, μπορεί και παράφωνης, οδού Κτενά. Τα κόκκινα φαρδιά ρούχα του «αγίου» ήταν εντελώς παράταιρα πάνω του. Τσαλακωμένα και βρώμικα, δεν είχαν τίποτα από την αίγλη των αντίστοιχων,

Ρόδα κι αγκάθια παίζουν κρυφτό γύρω απ’ το μεσοφόρι μιας αλήθειας Στον κόρφο της πάνω δυο πλανήτες χτίζουν το σύμπαν το δικό τους Όταν τελειώσουν ψίχουλα θα γίνουν  για να τραφεί το μέλλον Ρόδα κι αγκάθια φώναζαν χτες: Φτου ξελευτερία μ.κ. 26/9/2017

Αυτοσεβασμός. Μια λέξη – κλειδί, για να «προφέρεις» σωστά το όνομα της ζωής, η οποία αν μη τι άλλο, αν δεν οφείλεται σε δώρο θεού, σίγουρα αποτελεί μια όμορφη, μοναδική συνωμοσία του σύμπαντος. Άκουσε λοιπόν, για μια ακόμα φορά, πώς οφείλεις σεβασμό στην ύπαρξη σου. Κι αυτό, γιατί αν δεν σεβαστείς πρώτα εσένα, δεν θα μπορέσεις να σεβαστείς τίποτα σε τούτη την πλάση. Κρίκοι της αλυσίδας, όλα. Σίγουρα δεν είναι τα πάντα ρόδινα και όταν βιώνεις στην πράξη τις δυσκολίες του βίου, τα λόγια τούτα μπορεί να ακούγονται σαν ουτοπικές φανφάρες. Ίσως!  Μα αναρωτήσου: η επανάληψη απαξίωσης του Είναι σου πού θαρρείς  θα σ’ οδηγήσει; Με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη υποβάθμιση, η οποία, επί της ουσίας, θα σημάνει ολότελα την εξαφάνιση σου. Αυτός είναι άραγε ο σκοπός της πορείας σου;

Δεν θέλει και πολύ να ξεμείνεις από… δεδομένα. Φτάνει να επιλέξεις μια "βόλτα" πιο μακρινή από τα συνηθισμένα ή έναν παράδρομο που δεν οδηγεί απευθείας στον προορισμό των πολλών. Αν θες να πάρεις μια καθαρή ανάσα, μακριά από τον συνωστισμό, τα δεδομένα σου λιγοστεύουν. Πολλές φορές εξαφανίζονται εντελώς. Κι εσύ, σιχτιρίζεις την εταιρία της ζωής γιατί δεν έβαλε κεραίες παντού, γνωρίζοντας- ενδόμυχα βέβαια- πως ό,τι ακτινοβολεί, , φέρει εντός του εκτός από το φως και τη φωτιά.

Γιώργος Ρούσκας -  “Νυκτουργία εμβαπτίσεως εις τα Ποτάμια του Γιώργου Γεωργούση” Η κρυμμένη μαγεία της ποίησης φανερώνεται περίτρανα διαμέσου του αποτελέσματος, που προκύπτει ύστερα από την επαφή της με τα μάτια της ψυχής του αναγνώστη. Στην περίπτωση του Γιώργου Ρούσκα, μια ποιητική συλλογή ήταν η αφετηρία για ένα ταξίδι αναγνωσιακό, αλλιώτικο απ’ όσα είχε κάνει έως τότε. Λέξεις, Έννοιες, Μνήμες, Χρόνος, Πρόσωπα και Α-πρόσωπα, μεταμορφώθηκαν σε όχημα λαμπρό, ταξιδεύοντας τον συγγραφέα στον πυρήνα της τέχνης που αγαπά βαθιά. Η συλλογή του Γιώργου Γεωργούση “Τα ποτάμια”, που εκδόθηκε το 2016 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης το 2016, ήταν αυτή η οποία εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε πώς επηρέασε τον συγγραφέα πολυεπίπεδα. Τι συνέβη άραγε κατά την ανάγνωση των ποιημάτων του Γεωργούση, αλλά και ύστερα από την αποκωδικοποίηση τους μέσα του; Μελετώντας για μήνες “Τα ποτάμια” αλλά και την “Νυκτουργία”, θαρρώ πως συνέλαβα στιγμιαία εκείνο το θυελλώδες συναίσθημα, που τον κυρίευσε

O ταξιδιώτης του σαρκίου μου είν' ένας. Μοναδικός και δύσκολος. Με εισιτήριο απλής μετάβασης, κάνει ταξίδι μετ΄ επιστροφής χωρίς να το γνωρίζει. Προορισμό έχει το φως. Μα το σκοτάδι, από τεχνητά ή φυσικά ορύγματα, πολλές φορές τον δελεάζει. Για χάρη του, ίσως και να άλλαζε τον τελικό σκοπό του. Του ίσιου δρόμου φύλακας: ο φόβος. Ο ταξιδιώτης του σαρκίου μου, φορά συναισθήματα λευκά και έχει πάντα έννοια του, μήπως τυχόν λεκέδες, κηλίδες ανεξίτηλες και στίγματα ακαθαρσίας αιώνιας, τονε κοντοζυγώσουν. Δύσκολο τούτο εδώ να μη συμβεί. Ουτοπικό, στο μέγεθος της διαδρομής. Παρόλα αυτά παλεύει. Ως αρωγός επιμονής, λογιάζεται η ελπίδα.

Εμείς τους καύσωνες, τους περνούσαμε τριγυρνώντας μ' ένα βρακί κι ένα λάστιχο. Ένα λάστιχο που στην αρχή έβγαζε καυτό νερό, λες κι ήταν συνδεδεμένο με τα καζάνια της κόλασης. Κι ύστερα, σταγόνα σταγόνα, έρχονταν η πολυπόθητη δροσιά  στο αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο και στο καταϊδρωμένο σώμα, που αναζητούσε να ρουφήξει αχόρταγα  τη ζωοδότρα υγρασία. Το μεσημέρι,  στην πυκνή σκιά της κληματαριάς, δυο ντιβάνια σουμιεδένια που έτριζαν με χάρη, μας περίμεναν να απλώσουμε την αρίδα μας. Μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, χαζεύαμε τα κόκκινα τσαμπιά που ήταν έτοιμα για μάζεμα και βάζαμε τρικλοποδιές σε κάτι μύγες, που όλο και κάποιο λόγο έβρισκαν για να κολλήσουν πάνω μας. Ο παππούς όριζε πότε θα ξαπλώσουμε και για πόσο. Όταν θα φώναζε: "Μαρίκα καφέ", το μεσημεριανό ραχάτι τέλειωνε. Τότε, ήταν η στιγμή που δυο δροσερές "καρδιές" καρπουζιού έρχονταν να μας γλυκάνουν, πάνω στα πλαστικά πιάτα που κάποτε είχε αγοράσει η γιαγιά απ' το πανηγύρι του προφήτη Ηλία, και πάντα σ'

Φόρεσε τα κόκκινα βελουδένια παπούτσια της, πήρε δυο όνειρα στη βαλίτσα της κι έλυσε αποφασιστικά το σχοινί που την  έδενε με την πραγματικότητα. "Απόψε θα επισκεφθώ το αστέρι των επιθυμιών!" είπε λουσμένη με την χρυσή δροσιά της αποκάλυψης. Άνοιξε το παράθυρο της καρδιάς της, έκλεισε το μάτι στο χρόνο που την κοιτούσε καχύποπτα και μ' ένα νεύμα στο νυχτερινό αεράκι που την περίμενε ανυπόμονα, άρχισε να πετά με χάρη προς τον ξάστερο ουράνιο θόλο της ύπαρξής της. μ.κ. 8.28 μ.μ. 15/1/2017

"Τα τετράδια του Λαλή" Μνήμες από τη Λέρο (1935-1965) Θανάσης Β. Παραπονιάρης Επιμέλεια έκδοσης: Κώστας Ασλανίδης "Η ιστορία γράφεται από τους νικητές" Ναπολέων Βοναπάρτη (1769-1821) Στο νοτιανατολικό άκρο του Αιγαίου βρίσκεται ένας μικρός παράδεισος που ονομάζεται Λέρος. Την γνώρισα πριν από 23 χρόνια και την αγάπησα με έναν τρόπο ανεξήγητα βαθύ.  Ένας τόπος αγνός, στολισμένος με χιλιάδες φούξια βουκαμβίλιες, ζωσμένος  από κρυστάλλινα νερά που κρύβουν την θρέψη γενεών και γενεών.  Πάνω στης Λέρου την ανάσα, στέκει μεγαλόπρεπα το κάστρο της Παναγιάς που γίνεται θρόνος της Πανσελήνου της καλοκαιρινές βραδιές,  όταν εκείνη διηγείται τις ιστορίες των κατοίκων της. Οι άνθρωποι της Λέρου, είναι άνθρωποι πονεμένοι  μα "…φιλότιμοι, κουβαρδάδες, δουλευτάδες…", όπως μας λέει ο Θανάσης Παραπονιάρης, ο συγγραφέας του βιβλίου, αλλά και  γνήσιοι, ελεύθεροι, ζωντανοί, θα προσθέσω εγώ. Μπορεί  να μην κατάφερα να επισκεφτώ ξανά το σμαραγδένιο αυτό νησί, 

Δυο κατακόκκινες παρειές, δυο  μάτια υγρά  και μια κραυγή, θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν απόλυτα την έννοια της γυναίκας . Ένα κορίτσι μικρό,  που κοκκινίζει παίζοντας γύρω από την φούστα της μάνα του. Μια δεσποινίς, που ερυθριά στο πρωτόγνωρο σκίρτημα της καρδιάς. Μια γυναίκα που ροδαλίζει από την πληρότητα της δημιουργίας. Και τα μάτια της αυτής,  πάντα υγρά. Κρυστάλλινες πηγές του συναισθήματος. Τροφοδότες της πρώτης ουσίας της ύπαρξης. Ω! Ναι! Είμαστε γυναίκες! Πλασμένες από το θεϊκό υλικό της συνέχειας, της αιωνιότητας, της γέννησης, του άυλου μα και του υλικού σύμπαντος κόσμου. Χιλιολατρεμένες βασίλισσες του χρόνου.  Μενεξεδένιες νεράιδες των αέναων λιμνών που δροσίζουν τις σκέψεις του Θεού.  Καλομάνες που ανατρέφουν αξίες και ιδανικά.  Ασημοστόλιστοι βράχοι, άρτια στηρίγματα σε θύελλες κι οδύνες. Μέσα από το κορμί μας αναβλύζει το Παν.  Η ΑΓΑΠΗ!  Κι η αγκαλιά μας, χρυσαφένιο λίκνο του ΟΛΟΥ. Ας γιορτάσουμε γυναίκες.  Για όσα έχουμε προσφέρει. Για όσα έχουμε δημιου

Μάζεψε με βιάση το κόκκινο πανί που είχε κρεμάσει στο παραθύρι, εις μνήμην "αίματος και θυσίας". Της φάνηκε ασήκωτο. Στην δύσκολη αυτή προσπάθεια δυο τρεις αιμάτινες σταγόνες, σαν να  ξέφυγαν στο κενό. Ευλογημένο το σημείο που η πορεία τους θα τέλειωνε. Σαν πήρε μέσα το πανί,  το τοποθέτησε σε μια μεγάλη μπακιρένια λεκάνη, έκλεισε το ξύλινο παντζούρι, κι άρχισε να το στύβει. Ξανά και ξανά. Με δύναμη. Με όση δύναμη. Και μέσα από κάθε ίνα του άρχισε να ξεχύνεται πορφυρό ποτάμι. Και η λεκάνη γέμισε. Ξεχείλισε. Ώσπου τα πόδια της καλύφθηκαν. Κι ύστερα έφτασε ως τη μέση. Στο βύθισμα του κεφαλιού,  φόβο δεν ένιωσε. Μα ξάνοιξε τα μάτια της καλά και αντίκρισε έναν προς έναν όλους αυτούς που έδωσαν άδικα το αίμα τους. Κι ένιωσε ανήμπορη και μόνη. Μα τότε εμπρός απ' όλους πέρασε το Φως του Κόσμου πιάνοντας το χέρι της με αγάπη. Κι εκείνη πια, δεν ήταν μόνη! Μα πολλοί, που βγήκαν στην επιφάνεια της πηχτής κατακόκκινης θάλασσας. έχοντας ένα και μόνο σκοπό: Να ανοιχτούν διάπλατα

Ένα καπέλο Μια δαχτυλήθρα Μια απόγνωση Μια ολάκερη χαρά Τέχνεργα σκόρπια Αλλοτινές ζωές συνθέτουν Σύλλεξε με προσοχή Προσέγγισε μ’ ευαισθησία Εύθραυστα λογίζονται λόγω απώλειας Κοίτα: Οι κτήτορες χάθηκαν μα οι ανάσες τους καίνε. Θυμήσου: Το μέλλον με εκείνες στεριώνει κι από εκείνες κινδυνεύει να χαθεί. Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Η θάλασσα μας, δεν είναι πια γαλάζια. Πήρε το χρώμα του θανάτου. Η θάλασσα μας, δεν είναι πια αλμυρή. Πήρε την γεύση της πίκρας. Η θάλασσα μας, δεν θα μας δροσίζει πια. Πήρε την όψη της φωτιάς. Η θάλασσα μας, δεν θα μας ταξιδεύει πια. Ακίνητα μένουν τα νερά της, απ' τα χιλιάδες πτώματα. Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Η ψυχή νοσεί απ' την υγρασία Ποτάμι ο χρόνος, χείμαρροι τα συναισθήματα, ρυάκια τα δάκρυα Σε ακαθάριστες κοίτες ρεμάτων σωριάζονται αξιοπρέπειες Οι ανταριασμένες θάλασσες των κακώς κείμενων, μετατρέπουν σε καρυδότσουφλα τις βάρκες της ελπίδας Η ψυχή νοσεί απ’ την υγρασία Μα το πλεονάζων ύδωρ, αδυνατεί να ξεδιψάσει έναν κόσμο που έχει στερέψει προ πολλού Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Πέτρος Αν. Φουρίκης (1878-1936) ΑΝΑΛΕΚΤΑ Ο Σαλαμίνιος αρχαιολόγος – ιστορικός- λαογράφος – γλωσσολόγος του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΦΙΛΙΠΠΟΥ -ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΩ Εκδόσεις -2017 “Μεσ’ στη Κουτάλα σαν βρεθώ το Ντάγλα σαν περάσω κι ωριαντικρύσω το Πανί του Πάνα το παλάτι και χαμηλά τα κάτασπρα σπιτάκια σου χωριό μου, τα μάτια μου βουρκώνουνε και η ψυχή δακρύζει σα να'χα χρόνια να σε δω ολάκερη μια ζήση.” Γεώργιος Ι. Κώνστας - “Θέρος – Τρύγος – Πόλεμος" Οι ρίζες. Η καταγωγή. Η προέλευση. Οι πρόγονοι. Ο τόπος. Λέξεις που μας συγκινούν και  συντονίζουν την ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου. Κι αυτή η ανάγκη είναι πρωτογενής και όχι τυχαία. Από τα πρώιμα ιστορικά χρόνια, οι έννοιες της φυλής, της φατρίας, της γενιάς έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη συγκρότηση των κοινωνιών1, στην οικονομική και κοινωνικοπολιτική τους οργάνωση, αλλά και στην χάραξη νέων γραμμών στους πρωτόλειους χάρτες του κόσμου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ακριβών πατρίδων. Η σπο

Υπόμνημα Ζωής - Ματίνα Κ. Καρελιώτη -  Συμμετοχή σε συλλογική έκδηλωση στο  Νομισματικό & Επιγραφικό Μουσείο  με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας Υπόμνημα ζωής Σπαρακτικά βουβός Βλέμμα στεγνό Εσύ Ο δυνατός Ο καλός μπαμπάς Ο οικογενειάρχης Ζυγιάζεις το βάρος των χρόνων σου σε μια αφιλόξενη αναπηρική καρέκλα  Κι ειρωνεία πίσω απ' το χαλασμένο ροδάκι της σου κλείνει με θράσος το μάτι Αθόρυβα μοναχικός Στόμα σφραγισμένο Αγναντεύεις το τίποτα του παρόντος απ' το θολωμένο φινιστρίνι ενός γηροκομείου Κι εγώ -που όμοια με τους υπόλοιπους είμαι- νιώθω ορφανή απ' ανθρωπιά -Φοβάμαι βλέπεις- ξεχνώ πώς το γήρας δεν είναι κολλητικό μα αναπόφευκτο Πειθήνια άηχος Χέρι τρεμάμενο Της ζωής που πέρασε, εσύ, τι τελικά; Κάποτε κυρίαρχος, τώρα περιττός; Κι εγώ δειλή -ένα ανώριμο όλον είμαι που συγκλονίζομαι απ' τη θέα της φθοράς και την πραγματικότητα της λήθης- στον τοίχο της σκέψης σου πορτραίτο

Γιώργος Ρούσκας «Χαϊκού – Νήματα», εκδ. Σοκόλη Ένα σταρένιο στάχυ σε γκρο πλαν. Μια μαθηματική έκφραση με αποτέλεσμα που ιντριγκάρει την διάθεση πολλαπλών ερμηνειών. Μία  παρότρυνση απ’ εκείνον που ο καθένας μας αναγνωρίζει ως δάσκαλο. Τρεις ενότητες που έλκουν και έλκονται εκ των λέξεων, ερωτοτροπούν και ερωτεύονται μέσα από αυτές, αποκτούν υπόσταση και θέση ως γενόμενα, τα οποία με τη σειρά τους, θα γίνουν γεννήτορες, τόσων κι άλλων τόσων, ζωοφόρων εννοιών και δεδομένων. Αυτή είναι η εντός μου, συμπυκνωμένη παρουσία της νέας συλλογής  Χαϊκού, του Γιώργου Ρούσκα, με τίτλο «Νήματα». Η επιγραμματική ποίηση ή αλλιώς χαϊκού, μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη χώρα μας, μα είναι σίγουρα ένα από τα ευφυέστερα είδη ποιητικού λόγου. Αν η κλασσική ποίηση αποτελεί εξ’ ορισμού τον τρόπο με τον οποίο εκφράζουμε και εκφραζόμαστε συνοπτικά, προσφέροντας όμως άπειρες ερμηνείες, προσλήψεις, εικόνες, νοήματα και αισθήσεις, μπορούμε να κατανοήσουμε την αξία που έχει η σύμπτυξη όλων α

Χαρίκλεια Πανουτσοπούλου «montage», εκδ. ΑΩ Η νέα νουβέλα της Χαρίκλειας Πανουτσοπούλου, ονομάζεται «montage». Σύνθεση δηλαδή. Για να επιτευχτεί όμως μια άρτια σύνθεση, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει υπάρξει διαχωρισμός. Έτσι λοιπόν, η συγγραφέας παίρνει με ιδιαίτερη μαεστρία ένα πηχτό, ανακατεμένο μείγμα από ανθρώπους, άνδρες, γυναίκες, συναισθήματα, επιλογές,  φως, σκοτάδι, ένα τακούνι χωμένο στη λάσπη και μια γραβάτα εν δυνάμει θηλιά, και τα τοποθετεί στην άκρη ενός φυγοκεντρικού, υποσυνείδητου «γιατί;» Μέσα από την δύναμη της γωνιακής ταχύτητας του πόνου, ξεπετάγονται  θύτες και θύματα, «αξιολύπητοι και συγχρόνως επικίνδυνοι για τον εαυτό τους». Κι όσο αυξάνει η περιστροφή, τόσο ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με μια αποκαλυπτική δίνη αυτογνωσίας, που γίνεται καθρέφτης του. Κι όσο φτάνουμε στον τελικό διαχωρισμό, τόσο αντικρίζουμε μια αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε μα κανένας δεν παραδέχεται. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά εκείνη που επιπλέει  στην επιφάνεια του ξε-κάθαρου πλέον με

Έμιλυ Ντίκινσον (1830-1886) Η Έμιλυ Ντίκινσον, αυτή η σπουδαία Αμερικανίδα ποιήτρια, είναι κατά τη γνώμη μου, από εκείνους τους ανθρώπους που βρέθηκαν να βολτάρουν στην γήινη πραγματικότητα, εκ παραδρομής του Δημιουργού! Μια ιδιαίτερη ύπαρξη που αποδέχτηκε μόνο τα κρίνα, το λευκό της φόρεμα και κάποιους ελάχιστους που ίσως της "έλεγαν" κάτι παραπάνω. Η γυναίκα η οποία μεταθάνατον έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής ποίησης, είχε ζητήσει με ιδιόχειρο σημείωμα να αναγραφούν στην επιτύμβια στήλη της δύο λέξεις : "CALLED BACK"!! Αυτό δεν παίρνει εξηγήσεις, απλά δίνει... Site-άρχης I’m nobody! Who are you? Emily Dickinson I’m nobody! Who are you? Are you nobody, too? Then there’s a pair of us—don't tell! They'd banish us, you know. How dreary to be somebody! How public, like a frog To tell your name the livelong day To an admiring bog! Είμαι ο Κανένας! Ποίος είσαι εσύ; (Μετάφραση Λίανα Σακελλίου) Είμαι ο Κανένας! Ποίος είσ

Η ποίηση στην αρχαία Αίγυπτο Ο σπουδαίος λαός των Αιγυπτίων, τοποθετημένος σε μια εξαιρετικά γόνιμη και εύφορη γη όπως αυτή της κοιλάδας του Νείλου, δεν κατάφερε να φτάσει μόνο σε υψηλά επίπεδα υλικής ευημερίας μα κυρίως σε υψηλά επίπεδα πολιτισμού. Η ιερογλυφική γραφή που χρησιμοποιήθηκε στην Αίγυπτο ίσως μέχρι τον 6ο - 7ο αι. π.Χ., όταν εκφράζει τις πιο υψηλές σκέψεις, τις πιο αρμονικές εικόνες (κοσμογονία, λειτουργική, θρησκευτικά μυστήρια, μαγικά αντικείμενα), γίνεται με τα ελλειπτικά της κενά και το φραστικό παραλληλισμό, π ο ί η σ η, δηλαδή ιερή Γλώσσα, φυλαγμένη αποκλειστικά και ζηλότυπα από τους Ιερείς. Στα «κείμενα των πυραμίδων» (3500-2500 π.Χ.)  που είναι τα πιο αρχαία γραμματικά κείμενα των Αιγυπτίων και αποτελούνται από μια συλλογή 700 επικήδειων οδηγιών, θα ανακαλύψουμε την πρωτόλεια μορφή της αιγυπτιακής ποίησης. Χάος Δεν υπήρχε ακόμα ο ουρανός. Δεν υπήρχε ακόμα η γη. Δεν υπήρχε ακόμα ο άνθρωπος. Δεν είχαν γεννηθεί ακόμα οι θεοί. Δεν υπήρχε ακόμα ο θ

Γεώργιος Δροσίνης (1859-1951) Βαθιά, τὴ νύχτα Βαθιά, τὴ νύχτα Βαθιά, τὴ νύχτα τὰ μεσάνυχτα, μὲ τ᾿ ἀνοιχτὰ φτερὰ τοῦ ὀνείρου, πετᾷ ἡ ψυχή μου, σκλάβα ἐλεύθερη, στοὺς μυστικοὺς κόσμους τοῦ Ἀπείρου, τὴ νύχτα βλέπει ὅλα τ᾿ ἀθώρητα, ποὺ ἀπόκρυβεν ἡ πλάνα μέρα τὴ νύχτα ἀκούει ὅλα τ᾿ ἀκούσματα στὸν ἀτρικύμιστον ἀέρα. Βλέπει τῶν κάστρων τὰ φαντάσματα καὶ τὰ λευκὰ στοιχειὰ τῶν κάστρων κι ἀκούει τῶν δέντρων τὸ μεγάλωμα καὶ τὸ περπάτημα τῶν ἄστρων.

Αναφορά στην ποιητική συλλογή «Ερώ» του Γιώργου Ρούσκα, εκδ. Σοκόλη Μέσα σε επτά λέξεις, αυτή είναι η αίσθηση μου για την νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Ρούσκα. Αυτή η εξαιρετικά προσεγμένη και άκρως καλαίσθητη έκδοση, ήρθε  να εξωραΐσει το πλαίσιο των σύγχρονων ποιητικών συλλογών. Τα ποιήματα «αγγίζουν» τον αριθμό σαράντα, κι αν έχεις παρακολουθήσει την συγγραφική πορεία του ποιητή, αντιλαμβάνεσαι ευθύς, πώς δεν πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός. Διευκρινίζοντας θα πω, πως αυτός ο σύνθετος, οκταγωνικός αριθμός, έχει ιδιαίτερη μυστικιστική σημασία,  η οποία ξεκινά από την εποχή του Πυθαγόρα**. Στη συνέχεια, η κατηγοριοποίηση των ποιημάτων στις πέντε ομάδες: ΘΕΣΗ, ΑΝΤΙΘΕΣΗ, ΕΝΘΕΣΗ, ΜΕΤΑΘΕΣΗ, ΦΩΤΟΣΥΝΘΕΣΗ, δημιουργεί στον αναγνώστη μια πρωτόγνωρη αναζήτηση κατάταξης, συναισθημάτων και σκέψεων, με πολλαπλά οφέλη, τόσο σε γνωστικό επίπεδο όσο και δημιουργικό. ΘΕΣΗ γιατί; Διότι μιλά ξεκάθαρα για προσδιορισμένη περιοχή, εκ του συνειδητού. Στο ποίημα Του Πέλοπος η Νήσος, η μείξη τ

Καίτη Κουμανίδου «Αμφίδρομος Καθρέφτης», εκδ. ΑΩ Κάθε ποιητική συλλογή και μια νέα, περιπετειώδης ανακάλυψη νέων κόσμων αλλά και ολοκαίνουργιων συναισθηματικών διαστάσεων. Η Καίτη Κουμανίδου μέσα από την πρώτη της συλλογή με τίτλο «Αμφίδρομος Καθρέπτης», μας προσφέρει γενναιόδωρα  την δυνατότητα να ταξιδέψουμε στα όρια εκείνων των ψυχικών επιδράσεων, που γνωρίζουν να δρουν μονάχα σε βάθος. Βιώνοντας ένα προς ένα τα ποιήματα της συλλογής, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την μοναξιά: (ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΦΕΓΓΑΡΙ) Αυτή τη νυχτιά που ο ίσκιος της ανύσταχτης μοναξιάς είναι βαρύς και τα σισύφεια δεσμά ορθώνουν πόνους αλλά και με την δύναμη της αγάπης: (ΑΤΑΦΑ ΟΝΕΙΡΑ) Ο δικός μου ουρανός έχει ένα δικό του ήλιο εσένα που λειαίνει τη μοναξιά αφαιρεί τ’ αγκάθια αρωματίζει τη σκέψη όλος ο κόσμος κλεισμένος εντός μου Ο αναγνώστης θα αισθανθεί πως η γραφή της Καίτης Κουμανίδου, καθορίζεται από  συνοχή, βάθος, ποιότητα και δυναμική. Επίσης, μέσα από  το έντονο υποκειμενικ

Κωνσταντίνος Μ. Σκηνιώτης – «Η ζωή είναι ταξίδι» – Εκδόσεις ΑΩ 2016 Η ζωή είναι ταξίδι. Αφετηρία ο έρωτας μέσα από τον οποίο προκύπτουμε. Τελικός προορισμός η μετάβαση στην αιωνιότητα, αφού έχουμε προσφέρει το καλύτερο δυνατό στο σύνολο συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας. «Όπως πας χαρούμενος για ύπνο στο τέλος μιας καλής ημέρας, έτσι χαρούμενος φτάνεις και στο τέλος της ζωής σου μετά από μια καλή ζωή» Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Το ενδιάμεσο διάστημα είναι η διαδρομή, το ταξίδι.  Οι δρόμοι που θα διαβούμε δεν θα είναι πάντα ομαλοί και οι θάλασσες που θα ταξιδέψουμε δεν θα είναι πάντα γαλήνιες. Για να μην χαθούμε, πρέπει η «πυξίδα» μας να είναι από καλά» υλικά» και σωστά «ρυθμισμένη» στα οράματα μας. Εκείνα που αποτελούν την  κινητήριο δύναμη για να συνεχίσουμε αυτήν την μετακίνηση της υπόστασης μας, στο χώρο και στο χρόνο. Ο ποιητής Κωνσταντίνος Μ. Σκηνιώτης σε αυτή την νέα του συλλογή καταπιάνεται με αυτό το ταξίδι, χωρίζοντας το σε τρεις θεματικές ενότητες: 1. Ερωτικά,

Γιώργος Λυμπερόπουλος «Ο Χάρος κάνει κούνια», εκδόσεις ΑΩ, 2016 Όταν ποθείς να ακούσεις, «η γιαγιά του σύμπαντος κόσμου», θα είναι πάντα πρόθυμη να σου αφηγηθεί το παραμύθι εκείνο που προορίζεται αποκλειστικά για σένα. Κάπως έτσι ξεκίνα το νέο βιβλίο, του Γιώργου Λυμπερόπουλου,  «Ο Χάρος κάνει κούνια». Ο συγγραφέας, δημιούργησε ένα πρωτότυπο «παραμύθι» για μεγάλους, το οποίο διαμέσου των αλλεπάλληλων αλληγοριών και του διάχυτου σουρεαλισμού προσδοκά να υπενθυμίσει στον αναγνώστη, με τρόπο ιδιαιτέρως υποβλητικό, την δισυπόστατη καταγωγή του. Αυτό, είναι κάτι που φαίνεται καθαρά εξ΄ αρχής. Η  εικόνα που δημιουργεί ο τίτλος, περικλείοντας τον «ορισμό» της αντίφασης, δεν θα μπορούσε παρά να προσδιορίζει τις αλληλένδετες δυνάμεις του καλού και του κακού. Το Γιν και το Γιαν. Το μαύρο και το άσπρο. Την ύλη και την ψυχή. Τα αρχέγονα δηλαδή  στοιχεία που είναι αδύνατον να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο, αφού σε διαφορετική περίπτωση η κοσμική ισορροπία θα κινδύνευε να χαθεί.  Τι σχέση όμ

Γεώργιος Βιζυηνός Το αμάρτημα της μητρός μου Ξαναδιαβάζοντας  το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, «Το αμάρτημα της μητρός μου», ξεκαθαρίζει μέσα μου το ποιος δύναται να «αποτυπωθεί» πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Τι είναι αυτό που κάνει έναν συγγραφέα να ξεχωρίζει απ’ τους άλλους και ποιές εκείνες οι παράμετροι που θα οδηγήσουν τις «ιστορίες» του να μιλήσουν στον πυρήνα της ύπαρξης μας; Τελικά, όσο περισσότερο  τα πάθη έχουν υπερισχύσει της λογικής, όσο οι αντιστάσεις με διάφορους τρόπους έχουν καμφεί , όσο η έλλειψη έχει καθοδηγήσει την επιλογή κι όσο λιγότερη διάρκεια είχε η χαρά που είχε δεχτεί  εκείνος, «ο άνθρωπος της γραφής», τόσο πιο κοντά θα φθάσει στην ρίζα του «συμπάσχω», «κατανοώ» κι «αποδέχομαι να ξαναζήσω το δράμα μου, συγγράφοντας την ιστορία μου εξ' αρχής». Ο Βιζυηνός ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με ελλείψεις και πάθη.  Στο διήγημα «Το αμάρτημα της μητρός μου», με τρομερή αμεσότητα και δεξιοτεχνία παραθέτει  το ακούσιο έγκλημα, τ

Εκεί στην άκρη μιας σελίδας, έκατσα προσεκτικά. Σηκώνοντας το βάρος της υλικής μου υπόστασης με τον φόβο του τσακίσματος. Εκεί στην άκρη ενός βιβλίου, σημείωσα δυο φόβους, τρία όνειρα, χίλιες φανταστικές ζωές, αγναντεύοντας τον φάρο, που δίνει γραμμή πλεύσης στο καρυδότσουφλο της άγνοιας! Εκεί στην άκρη ενός τίτλου κι ενός τέλους, βρήκα ιερό νερό και πίνοντας αχόρταγα, ταξίδεψα σε όλα όσα υπήρξα, σε όλα όσα θέλω να γίνω. ©Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Το ξερό λουλούδι - Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν Στα φύλλα ενός βιβλίου ένα λουλούδι ξερό, λες πως γαλήνια και κοιμάται, δεν έχει μυρωδιά, χρώμα και χνούδι, νεκρό είναι κι όμως λες πως συλλογάται... Η ωχρή του αυτή θωριά, μες στην καρδιά μου γεννά παλμούς, και μες στο νου τη σκέψη: ποιου Μάη είναι βλαστός; κι απ' τη γη χάμου ποιο χέρι αβρό για μένα το 'χε δρέψει; Άντρας, γυναίκα να' ταν δε θυμάμαι. Τα μάτια του να ζουν; ή να 'χουν κλείσει; Στο θώρι εγώ τ' ανθού τον συλλογάμαι μ' αγάπη, κι ας τον έχω λησμονήσει. Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν Ο Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Μόσχα, 6 Ιουνίου 1799 – Αγία Πετρούπολη, 10 Φεβρουαρίου 1837, ήταν Ρώσος λογοτέχνης, ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας που θεωρείται και ο δημιουργός της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας και γνωστός φιλέλληνας.

Στον Bertolt Brecht Υπάρχουν στιγμές που αδυνατείς να τακτοποιήσεις σκέψεις και συναισθήματα.  Ειδικά στους "άγριους" καιρούς που διανύουμε. Μα οι "άγριοι" καιροί που συνηθίζουμε να λέμε, δεν είναι φαινόμενο τωρινό.  Απ' αρχής κόσμου, οι άνθρωποι βίωναν συνθήκες δύσκολες, δυσβάσταχτες έως και τραγικές. Μέσα στις λέξεις όλα αυτά έχουν σωθεί. Αρκεί λοιπόν να "ψάξεις" στις λέξεις .  Εκεί θα συνειδητοποιήσεις πως μόνος δεν είσαι. Μόνος δεν υπήρξες ποτέ.  Κι ύστερα θα πάρεις πάλι δύναμη και θα  συνεχίσεις το ένα και μόνο χρέος σου: Τον αγώνα για επιβίωση. Τον αγώνα για αλλαγή. Το χρέος αυτό, το έχεις για τους επομένους.  Κάπου θα πρέπει κι εκείνοι να στραφούν για να συνεχίσουν. Για να μην σταματήσουν. Ποτέ δεν ξέρεις! Ίσως τελικά το όνειρο για μια καλύτερη ζωή κάποτε να συμβεί. Κι εσύ το ελάχιστο θα το έχεις πράξει. Χρέος κι αυτό, στον εαυτό σου... Ματίνα Κ. Καρελιώτη

"Η ανεξιχνίαστη" - Πέδρο Σαλίνας Όταν μ ' αφήνεις, μάταιο είναι να σ΄ ακολουθήσω όπου πας·  δεν ωφελεί να σε ζητήσω. Τι αν περάσεις πάνω από το χιόνι, - όμοια μ΄ ενα σύννεφο, ή μ'  ένα σύννεφου ίσκιο-, δεν έχεις πόδι, βάρος να σε μαρτυρήσει.

Αγάπης δε ουδέν μείζον ούτε ίσον εστί. Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής Κωνσταντίνος Μ. Σκηνιώτης - Αγάπης Νεύμα- Εκδόσεις ΑΩ Το μεγαλείο της αγάπης τραγουδήθηκε, αποτυπώθηκε με μελιστάλαχτες λέξεις, εκστομίστηκε από στόματα που την βίωσαν αλλά και από ψυχές που δεν έτυχαν του ολόγλυκου αυτού συναισθήματος.  Γιατί ναι, η αγάπη υπάρχει μέσα μας, σε κάθε κύτταρο, σε κάθε μόριο μας. Από εκείνη και μόνο προέκυψε  η ζωή. Εκείνη είναι η "Αφετηρία" όλων. Ο Κωνσταντίνος Σκηνιώτης μέσα από την ποιητική του συλλογή αγάπης νεύμα, δημιούργησε έναν ύμνο προς αυτήν και την συνεδεσε ποικιλόμορφα με την κάθε σκέψη που προκύπτει, όταν αυτή μας επισκέπτεται, προτείνοντας  να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να ακολουθήσουμε το νεύμα της. Το σήμα εκείνο "που χρειαζόμαστε όλοι μας για να δούμε τα αληθινά και τα ουσιώδη", όπως ο ίδιος λέει στην εισαγωγή. Τα ποιήματα του, όντας αυτό ακριβώς,  γίνονται φτερωτά νεύματα της αγάπης, που έρχονται από το παρε

Ο πόνος μαύρος σκύλος π' αλυχτά - Βίκυ Δερμάνη  Εκδόσεις ΑΩ Όταν άνοιξα το βιβλίο της Βίκυς Δερμανη, ενδόμυχα ήξερα πως δεν έχω να κάνω με μια απλή ποιητική συλλογή. Κι είχα δίκιο.  Βρήκα το θάρρος λοιπόν και ανέβηκα στο σκούρο σύννεφο του "πόνου" , ακολουθώντας μια αγωνιώδη διαδρομή μέσα στην θλίψη, την οδύνη και την σφοδρή εσωτερική σύγκρουση.  Κατέβηκα στα μύχια της ψυχής μου ανακαλύπτοντας χιλιάδες φόβους και αμέτρητους  πόνους που βρίσκονταν σε ηθελημένη νάρκη, νομίζοντας πως έχω ξεμπερδέψει μια και καλή μαζί τους.  Ο ύπνος όμως δεν είναι θάνατος. Δεν είναι ξεμπέρδεμα. Είναι μια παύση μέχρι την επόμενη φορά... Μέσα από τα ποιητικά κείμενα της συλλογής, συνδυασμένα με τον άψογο λόγο της ποιήτριας και την χρήση μιας ιδιαίτερης τεχνοτροπίας στη σύλληψη της εικόνας, ο αναγνώστης δοκιμάζεται μέσα στο αντικρουόμενο συναίσθημα που σου προκαλεί η λογοτεχνική γραφή σε σχέση με την σκληρή συνθήκη του πόνου. "Η Άννα την μέρα δεν  πονά και δεν φοβάται. Ήρεμη κάθε

Δημήτρης Φύσσας  - Εμένα μου λες (Ποιήματα 1997-2016) Εκδόσεις ΑΩ -2016 Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Φύσσα τιτλοφορείται "Εμένα μου λες". Εγώ θα προσέθετα και τον τίτλο  "Όταν εγώ πήγαινα, εσύ ερχόσουν". Κι αυτό γιατί ο Φύσσας -για τους φίλους Μήτσος- δεν είναι ο αποστειρωμένος φιλόλογος και πολιτικός επιστήμων που μεταχειρίζεται τις λέξεις και τις φράσεις με το "σεις και με το σας".  Δεν βιώνει την ζωή μέσα από  κάποια ποιητική ουτοπία, αλλά ξετρυπώνει την ποίηση μέσα από τα έγκατα της πραγματικής ζωής. Γραφιάς λοιπόν εκ πεποιθήσεως..."Και συνεχίζω του γραφια την πλεύση..." συνειδητοποιημένος και έντονα αυτογνωσιακός: "Θα μ' εκτιμήσουν μετά θάνατο κάτι περίεργοι τύποι.."  αλλά και ανένταχτος με άποψη: "Ημουνα αριστερός σα νέος ευκατάστατος Μα έφυγα απ' τα κόμματα νωρίς, φτωχότερος απ' ό,τι  μπήκα: Σοφότερο σε κάνουν οι μη βεβαιότητες", καταφέρνει να συνενώσει την Πολυδούρη: "Στο κο