Δεν μπορώ να διαχειριστώ τόσο πόνο πια…

Σαν νάιλον σακούλα ο ψυχικός πόνος, τυλίγεται γύρω απ’ το κεφάλι μου. Προσπαθώ να πάρω ανάσα χαράς, αλλά μάταια.  Τα καθημερινά, οδυνηρά γεγονότα, κάνουν δεδομένη την ασφυξία μου.  Παλεύω για να σωθώ. Προσπαθώ με νότες αισιοδοξίας να γλιτώσω. Μα η σακούλα δε θέλει νότες για να σκιστεί. Θέλει νύχια. Θέλει δόντια.

Συμβάντα δίχως προηγούμενο. Αρρώστιες. Αδικίες. Τέλματα. Τα περισσότερα δεν με αφορούν προσωπικά, μα στο βαθμό που ως άνθρωπος συμπάσχω στον πόνο του άλλου, έχουν αντίκτυπο μέσα μου. Κι αυτός ο αντίκτυπος πολλαπλασιάζεται διότι εκείνοι οι άλλοι δεν περιορίζονται στην οικογένεια, στην κοινότητα ή έστω στη χώρα. Μα εξαπλώνονται μέσω της διαδικτυακής ενημέρωσης στα τέσσερα σημεία αυτού του κόσμου.

Δεν μπορώ να διαχειριστώ τόσο πόνο πια. Δεν προλαβαίνω να τον  επεξεργαστώ ωφέλιμα και να ανασυνταχτώ ψυχικά. Δεν προλαβαίνω να θρηνήσω βαθιά  ώστε να προχωρήσω σοφότερη μέσω της εμπειρίας της απώλειας. Η καθημερινή δόση λύπης ξεπερνά τα ανθρώπινα δεδομένα μου. Κι οι πληγές δεν αφομοιώνονται τόσο γρήγορα.

Αναρωτήθηκα  πολλές φορές ποια είναι η χρησιμότητα του πόνου στη ζωή μας και πριν καταδικάσω την ύπαρξή του, φρόντισα να  αναγνωρίσω τον ακαδημαϊκό  ρόλο του. “Ο πόνος δρα ως προειδοποίηση για φύλαξη από δυσάρεστες συνέπειες.” αναφέρουν οι ορισμοί. Αλήθεια, στην περίπτωση μου γιατί αισθάνομαι πως δε με προφυλάσσει; Γιατί παίρνει το ρόλο της δυσάρεστης συνέπειας; Που κάνω λάθος;  Μήπως τα δικά μου αισθητήρια βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση;

Οι άηχοι λυγμοί που στέκονται σαν σφιχτοδεμένος κόμπος στο κέντρο μου, χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου απαντώντας μου πως όσο θα μεγαλώνει ο “κόσμος” που ζω, ο περίγυρος, οι κοινωνικές επαφές τόσο θα μεγαλώνει το βόλι της λύπης και άρα τόσο πιο μεγάλο θα είναι το τραύμα που θα επιφέρει στον ψυχισμό μου. Η επιβίωση μου απαιτεί όρια. Διαφορετικά η έκρηξη θα είναι μεγάλη κι αλυσιδωτή. Μα ο κόσμος ένα πράγμα δεν χρειάζεται ακόμα: Την αναισθητοποίηση λόγω υπερέκθεσης.

Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Πρώτη δημοσίευση anapnoes.gr

Net photo