Όσο περισσότερο επικρίνεις, τόσο λιγότερο αγαπάς.
Της Ματίνας Κ. Καρελιώτη.
Έχουμε μεταλλαχτεί σε σκληροπυρηνικούς, μα όχι και αδέκαστους, κριτές των πάντων. Υψώνουμε το δάχτυλο μπροστά, «δείχνοντας» τα στραβά και τ’ ανάποδα του διπλανού μας χωρίς όμως να έχουμε τη διάθεση να δούμε αν κάποια προσωπική «ατέλεια» κρύβεται πίσω απ’ αυτόν τον υπερυψωμένο δείκτη- κι αν βέβαια το ύψος της «καμπούρας», που φέρουμε, ξεπερνά κατά πολύ εκείνη που κατέχουν οι κρινόμενοι από εμάς.
Γνωρίζουμε το καλό και το κακό από γεννησιμιού μας κι ως άλλοι μικροί θεοί έχουμε την εντύπωση πως μπορούμε να επεμβαίνουμε χειριστικά σε όσους και όσα δεν ταιριάζουν με τα γούστα μας. Διότι ακριβώς περί αυτού πρόκειται. Οι κριτικές μας, οι ανερυθρίαστες τοποθετήσεις μας για τις συμπεριφορές των άλλων και πολλές φορές οι- οιασδήποτε μορφής- επιθέσεις που προβαίνουμε, τροφοδοτούμενες από την ανάγκη ενός άγονου και πρωτόγονου ξεσπάσματος, φανερώνουν την ψυχική μας ένδεια και στην προκειμένη περίπτωση την πνευματική μας αδυναμία.
Ο Ντοστογιέφσκι, ο μεγάλος εκείνος ψυχογράφος, μεταξύ άλλων είχε πει: “Μερικά πράγματα δεν μπορεί κανείς να τα κρίνει, αν δεν τα έχει δοκιμάσει μόνος του.” Θαρρώ λοιπόν πως θα ήταν σοφότερο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που δεν μας ταιριάζει, αντί να αρθρώνουμε λίβελους και ασύστολες κατηγόριες, να σωπαίνουμε και να σκεφτόμαστε με ποιον τρόπο θα μπορούσε να καταστεί η διαφωνία μας εποικοδομητική καθώς και τι ακριβώς έχει να προσφέρει σε εμάς αλλά και στο σύνολο εν γένει.
Είναι αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα του διαφωνείν, μα το επικρίνειν έχει αποδειχθεί λανθασμένη «θεραπευτική» αγωγή. Η προσέγγιση, η παρουσίαση μιας άλλης οπτικής – της δικής μας εν προκειμένω- η υποστήριξη της θέσης μας, η ακρόαση της άλλης άποψης και η τοποθέτηση μας – μ’ όσο το δυνατό περισσότερη υπομονή στην αντικειμενική κατάσταση της θέσης του άλλου, ενδεχομένως θα μπορούσε να προσφέρει σε όλους τα μέγιστα, μέσα από τις διεργασίες που θα πραγματοποιηθούν είτε στο εσωτερικό είτε εξωτερικό μας. Εξάλλου τίποτε δεν θα έπρεπε να θεωρείται θέσφατο καθώς: «Ρόδα είναι και γυρίζει…».
Τέλος, η φράση: “Όσο περισσότερο επικρίνεις, τόσο λιγότερο αγαπάς.”, του Honoré de Balzac, είναι ένα εξαιρετικό σημείο στάσης και περισυλλογής, αφού αν υπάρχει ωφέλιμη κριτική, δεν είναι άλλη από την ειλικρινή αυτοκριτική και την επαναπροσέγγιση των μέχρι στιγμής πεπραγμένων.
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
Πρώτη δημοσίευση anapnoes.gr
Net photo
Της Ματίνας Κ. Καρελιώτη.
Έχουμε μεταλλαχτεί σε σκληροπυρηνικούς, μα όχι και αδέκαστους, κριτές των πάντων. Υψώνουμε το δάχτυλο μπροστά, «δείχνοντας» τα στραβά και τ’ ανάποδα του διπλανού μας χωρίς όμως να έχουμε τη διάθεση να δούμε αν κάποια προσωπική «ατέλεια» κρύβεται πίσω απ’ αυτόν τον υπερυψωμένο δείκτη- κι αν βέβαια το ύψος της «καμπούρας», που φέρουμε, ξεπερνά κατά πολύ εκείνη που κατέχουν οι κρινόμενοι από εμάς.
Γνωρίζουμε το καλό και το κακό από γεννησιμιού μας κι ως άλλοι μικροί θεοί έχουμε την εντύπωση πως μπορούμε να επεμβαίνουμε χειριστικά σε όσους και όσα δεν ταιριάζουν με τα γούστα μας. Διότι ακριβώς περί αυτού πρόκειται. Οι κριτικές μας, οι ανερυθρίαστες τοποθετήσεις μας για τις συμπεριφορές των άλλων και πολλές φορές οι- οιασδήποτε μορφής- επιθέσεις που προβαίνουμε, τροφοδοτούμενες από την ανάγκη ενός άγονου και πρωτόγονου ξεσπάσματος, φανερώνουν την ψυχική μας ένδεια και στην προκειμένη περίπτωση την πνευματική μας αδυναμία.
Ο Ντοστογιέφσκι, ο μεγάλος εκείνος ψυχογράφος, μεταξύ άλλων είχε πει: “Μερικά πράγματα δεν μπορεί κανείς να τα κρίνει, αν δεν τα έχει δοκιμάσει μόνος του.” Θαρρώ λοιπόν πως θα ήταν σοφότερο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που δεν μας ταιριάζει, αντί να αρθρώνουμε λίβελους και ασύστολες κατηγόριες, να σωπαίνουμε και να σκεφτόμαστε με ποιον τρόπο θα μπορούσε να καταστεί η διαφωνία μας εποικοδομητική καθώς και τι ακριβώς έχει να προσφέρει σε εμάς αλλά και στο σύνολο εν γένει.
Είναι αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα του διαφωνείν, μα το επικρίνειν έχει αποδειχθεί λανθασμένη «θεραπευτική» αγωγή. Η προσέγγιση, η παρουσίαση μιας άλλης οπτικής – της δικής μας εν προκειμένω- η υποστήριξη της θέσης μας, η ακρόαση της άλλης άποψης και η τοποθέτηση μας – μ’ όσο το δυνατό περισσότερη υπομονή στην αντικειμενική κατάσταση της θέσης του άλλου, ενδεχομένως θα μπορούσε να προσφέρει σε όλους τα μέγιστα, μέσα από τις διεργασίες που θα πραγματοποιηθούν είτε στο εσωτερικό είτε εξωτερικό μας. Εξάλλου τίποτε δεν θα έπρεπε να θεωρείται θέσφατο καθώς: «Ρόδα είναι και γυρίζει…».
Τέλος, η φράση: “Όσο περισσότερο επικρίνεις, τόσο λιγότερο αγαπάς.”, του Honoré de Balzac, είναι ένα εξαιρετικό σημείο στάσης και περισυλλογής, αφού αν υπάρχει ωφέλιμη κριτική, δεν είναι άλλη από την ειλικρινή αυτοκριτική και την επαναπροσέγγιση των μέχρι στιγμής πεπραγμένων.
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
Πρώτη δημοσίευση anapnoes.gr
Net photo
