Φιλολεκτικόν

Γεννημένος το 1842 στην Τήνο, ο Νικόλαος Γύζης, ξεχωρίζει από μικρή ηλικία για το πηγαίο καλλιτεχνικό ταλέντο του. Παιδί πολυμελούς οικογένειας, με μεγάλες βιοτικές δυσχέρειες, καταφέρνει να σπουδάσει στην Αθήνα, στη Σχολή των Τεχνών. Ύστερα από αλλεπάλληλες βραβεύσεις στην Ελλάδα κερδίζει υποτροφία, χάρις στην οποία καταφέρνει να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Βασιλική Ακαδημία των Τεχνών του Μονάχου. Η επιρροή αυτή, σε συνδυασμό με το αστείρευτο ταλέντο του, θα τον καταστήσει έναν από τους σημαντικότερους   εκπρόσωπους της «Σχολής του Μονάχου», η οποία αποτελούσε ένα από τα σπουδαιότερα εικαστικά κινήματα της Ελλάδας τον 19ο αιώνα.   Χαρακτηριστικά της σχολής αυτής ήταν ο συντηρητισμός και ο ιδεαλιστικός ρεαλισμός. Η δημιουργία της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ Ελλάδας και Βαυαρίας την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα. Η ευρωπαϊκού επιπέδου καλλιτεχνική μόρφωση του Γύζη, σε συνάρτηση με το ταλέντο του, τον

Ε' Τα δάχτυλά της στο θαλασσί μαντίλι κοίτα: κοράλλια. Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937) - Γιώργος Σεφέρης

Η αυλή μας - Μαρία Ιορδανίδου Εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας Τσιμέντο. Δρόμοι. Θόρυβος παντού και χώμα πουθενά. Διαμερίσματα με δύο δωμάτια, μόνο με μπαλκόνια και χωρίς παράθυρα, πακτώνονται το ένα πάνω στο άλλο. Οι ζωές των ανθρώπων αποκτούν ευκολία, ταχύτητα, νεύρα και μοναξιά. Οι ένοικοι των πολυκατοικιών είναι τόσοι πολλοί και τόσο κοντά ο ένας απ' τον άλλο, παράλληλα όμως παραμένουν απόλυτα ξένοι μεταξύ τους. Το «κουτάκι» του καθενός μπορεί να ακουμπά στο πλευρό του άλλου, αποτελεί όμως έναν εντελώς άγνωστο και δυσπρόσιτο γαλαξία. Στο βιβλίο «Η αυλή μας», η σπουδαία συγγραφέας Μαρία Ιορδανίδου, στα ογδόντα της χρόνια, μας διηγείται τη ζωή της μέσα σ' ένα τέτοιο «κουτί». Με την υπέροχη γραφή της, με την απλότητα και την γάργαρη ροή του κειμένου της, μα κυρίως με τη ζωντάνια και το χιούμορ, το οποίο χαρακτηρίζει τους ευφυείς, μας δείχνει πως το καινούργιο έχει ανάγκη πάντα το περασμένο. Μόνο έτσι θα βρεθούν πατήματα σταθερά ώστε να συνεχίσει, αφήνοντας κι

Βάντα Παπαϊωάννου-Βουτσά «Τα λουμινάκια» - Νουβέλα - ΑΩ Εκδόσεις Λουμίνι, λυχναράκι, φυτιλάκι. Το μέσο με το οποίο οι γιαγιάδες μας άναβαν τα καντήλια. Τα καντήλια που φέγγουν, για να βλέπουν ζωντανοί και νεκροί μες στο... σκοτάδι. Όταν ήρθε στα χέρια μου το βιβλίο, «Τα λουμινάκια», μου φάνηκε αρκετά παράξενος ο τίτλος και αναρωτήθηκα σε τι ιστορία άραγε να ήταν μπλεγμένα. Η αλήθεια είναι πως εξίσου με τον τίτλο με τράβηξε και η προσεγμένη έκδοση των ΑΩ εκδόσεων. Εκείνο το βαθύ μπλε του εξωφύλλου με μια φωτογραφία από αλλοτινές χαρές να επιπλέει πάνω του, ήταν ο πρόλογος της επιθυμίας να το κάνω δικό μου. Χαρές! Χαρά! Αρά! Μα, τι γράφω; Που πήγε το Χ της χαράς; Σηκώθηκε όρθιο κι έγινε σταυρός. Ναι, μα ο σταυρός σταυρώνει έτσι δεν είναι; Σωστά. Κάποιες φορές λυτρώνει κιόλας. «Επαναστάτρια η Χαρά. Γεννήθηκε διαφορετική. Άλλαξε το μοντέλο. Έσπασε το καλούπι παραγωγής προδιαγεγραμμένων χαρακτήρων.» Η ιστορία φέρει μέσα της κομμάτια της νεοελληνικής ιστορίας ξεκινώντ

à la manière de Jdanov και κατά συνέπεια η ποίηση είναι μια υπόθεση αντικοινωνική. Πιστεύει σε λέξεις και ιδεογράμματα και δεν βλέπει λόγου χάρη πως άλλο ένα δέντρο να ξαπλωθείς στον ίσκιο του κι άλλο το ίδιο δέντρο να πάρεις την ξυλεία του. Το πράγμα είναι σοβαρό: Κάτω από τα σχήματα (δήθεν ποιητικά) κρύβεται το μαχαίρι που μας χτυπά πισώπλατα. Εξομοιώνοντας τα πάντα παραβλέποντας συνθήκες χρόνο τόπο οι στιχοπλόκοι καταντούν να υποστηρίζουν πως τα κόκκαλα κι οι φλέβες βαραίνουνε το ίδιο στη ζωή του κάθε ανθρώπου επιμένουν να πιστεύουν πως μια πληγή κακοφορμίζει με την ίδια ακριβώς αιτιοκρατία κι όταν την άνοιξαν οι σφαίρες των αγροτών του Κόκκινου Στρατού που χτύπησαν τους εργάτες διαδηλωτές του Βερολίνου κι όταν την άνοιξαν τα βόλια των εργατών της Deutsche Wehrmacht τότε που τα δέχτηκαν στους δρόμους της Αθήνας οι γεωπόνοι σπουδαστές. Ο ποιητής ξεκομμένος απ’ τους πόθους του λαού καταντάει τελικά να μην πασχίζει γι' άλλο παρά μονάχα πως θα

Χαράλαμπος Γ. Γαλάνης "Σαρωνίδα & Οικογένεια Γαλάνη". Αναδρομή στην ιστορία του τόπου μου. Εκδόσεις Κωνσταντίνος Γ. Μωϋσίδης Η ιστορία τούτου του κόσμου είναι το χώμα και οι άνθρωποι. Η πορεία της ζωής μέσα από επιλογές και ανάγκες• κι ύστερα η εξέλιξη.  Καθοριστικό στοιχείο αυτής η σύνδεση της μνήμης με το παρόν. Στο σήμερα λοιπόν του καθενός είναι που γεννιέται, αργά η γρήγορα, η αναγκή να γνωρίσει καλύτερα τις ρίζες του, την καταγωγή του. Ποιοι είναι οι προπάτορες του; Τι  άφησαν ως παρακαταθήκη; Ποιο είναι το μήνυμα, που στέλνουν με την ζωή, που έζησαν; Κι ο τόπος; Ποια είναι άραγε η αρχή του τόπου, του οποίου φέρουμε σπέρματα και θραύσματα εντός μας. Ο τόπος. Ο χώρος κίνησης της ύπαρξης. Εκείνης, που πασχίζει. Που ερωτεύεται. Που γεννιέται. Που πεθαίνει. Οι πέτρες, οι δρόμοι, οι οικίες, οι εκκλησίες. Οι μυρωδιές... Ο τόπος μας είναι εκείνος, που δέχτηκε το αίμα από τα γδαρμένα γόνατα της πρώιμης νιότης μας. Κι αυτός ο τόπος είναι η Εδέμ, που θα φυλάμε π

Τι είναι αϋπνία; Η ερώτηση είναι ρητορική• την απάντηση την ξέρω πολύ καλά. Είναι να φοβάσαι και να μετράς περασμένα μεσάνυχτα τα σκληρά και μοιραία χτυπήματα της καμπάνας, να προσπαθείς με ξόρκια ανώφελα και να αναπνέεις κανονικά, είναι το φορτίο ενός σώματος που αλλάζει απότομα πλευρό, είναι ν' ανοίγεις τα βλέφαρα, είναι κάτι σαν πυρετός που δεν αντιστοιχεί σε πραγματική αγρύπνια, είναι να απαγγέλλεις εδάφια που έχεις διαβάσει εδώ και χρόνια, είναι να τα βάζεις με τον εαυτό σου που ξαγρυπνά όταν οι άλλοι κοιμούνται, είναι να θέλεις να βυθιστείς στο όνειρο και να μην μπορείς, είναι ο τρόμος να ζεις και να συνεχίζεις να υπάρχεις, είναι η ακαθόριστη αυγή. Τι είναι η μακροζωία; Είναι ο τρόμος να είσαι μέσα σ' ένα ανθρώπινο σώμα που οι δυνάμεις του το εγκαταλείπουν, είναι μια αϋπνία που μετριέται με δεκαετίες κι όχι ατσάλινους δείκτες, είναι ένα βάρος από θάλασσες και πυραμίδες, από βιβλιοθήκες πανάρχαιες και δυναστείες, από τις χαραυγές που είδε ο Αδάμ, είνα

Απέναντι στο δέντρο μου, στο σκίνο που μεγαλώνει παρέα μου, που το θωρώ από γεννησιμιού μου, που θέριεψε κι έγινε φωλιά -αγκαλιά για κάθε λογής πουλιά: σπουργίτια, κοτσύφια, σουσουράδες, κουκουβάγιες, σταχτάρες· απέναντι σ' αυτό το δέντρο, μέσα στα πυκνά κλαδιά του, άλλα με φύλλα καταπράσινα κι άλλα στεγνά, ξερά χωρίς ίχνος παρόντος μέσα τους, μες στα κλαδιά αυτά, που είναι όλα μαζί, μπλεγμένα σαν τα μαλλιά μιας νύμφης ύστερα απ' το σμίξιμο της με το αιώνιο, ξεπροβάλλουν χίλιες μορφές μπροστά στα μάτια μου. Σοβαρές, αμίλητες, όχι παράξενες, μα σκοτεινές, θλιμμένες. Μορφές, πρόσωπα, όχι γνωστά, όχι του ονείρου, μιας κάποιας άλλης εποχής αντανακλάσεις. Στιγμιότυπα της ζωής που υπήρξε μέσα από την έκφραση του προσώπου, που στρέφεται από πόνο, οδύνη, ασχήμια, κακία, γεμίζοντας ρυτίδες, αυλακιές για να τρέχουν ανεμπόδιστα τα δάκρυα του θεού. Εγώ τα βλέπω τα πρόσωπα αυτά. Πάντα τα έβλεπα. Θέλουν άραγε να συμβαίνει αυτό. Το ξέρουν; Μήπως το επιδιώκουν; Μήπως μεταφέρουν μήνυμα;

Αναζητώ μιαν ακτή να μπορέσω να φράξω με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, νάχω την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες. ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι. ή πως δεν υπάρχουνε όπλα ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο των δασών με τους λύκους ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν άμαξωτοί δρόμοι. Το ελπίζει ο Θεός πως τουλάχιστο μές στούς λυγμούς των ποιητών δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος. Νικηφόρος Βρεττάκος Painting by Rashika Bordoloi

Στου Ταϋγέτου τις άκρες άσπρα πέταλα με κίτρινο ταίριασμα. Η λεύκα, το έλατο των ειλώτων παρηγοριά. Όσοι επέζησαν της κρυπτείας πεταλούδες γίνηκαν να μπολιάζουν τη συνέχεια μέσα από το τίναγμα των φτερών τους. Ταΰγετος 2018- Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Βιβλίο. Η μαγική πύλη, που οδηγεί στους ανοιχτούς ορίζοντες του νου. Βιβλιοθήκη. Ο ναός της γνώσης, της μόρφωσης, της εξέλιξης, της ανόδου. Ανταλλακτική βιβλιοθήκη. Δείγμα πολιτισμού αλλά και αντιπαράθεση στην απαισιόδοξη θεώρηση του συρμού, που μιλά συνεχώς για τη σύγχρονη αποσαθρωμένη κοινωνία. Το βιβλίο είναι η δύναμη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η ανθρώπινη διανόηση για να εξελιχθεί και να προοδεύσει. Εκεί γράφτηκαν συγκεντρωμένοι οι πρώτοι κώδικες, που όριζαν την καλή λει τουργία των πρώτων κοινωνιών. Εκεί αποτυπώθηκαν οι πρώτες λέξεις και φράσεις, που έφεραν τον σύγχρονο άνθρωπο πλάι στο όνειρο και τη φαντασία. Έννοιες αδιαίρετες με την πορεία σε τούτη τη ζωή. Και μπορεί ο κόσμος μας να έχει γίνει περίπλοκος, λίγο καχύποπτος και πιο μοναχικός, η ψυχή μας όμως δείχνει να θέλει να σωθεί. Η γνώση, η ειλικρίνεια και η διάθεση για προσφορά είναι κάποια από τα πιο δυνατά όπλα μας. Σίγουρα χρειάζεται προσπάθεια. Τίποτα εξάλλου δεν επιτυγχάνεται με την αδράνεια. Αν οι μεγάλο

πάνω απ' τα σύννεφα περήφανος ευθυτενής με βλέμμα στο "επιθυμώ,διεκδικώ,κερδίζω" δίνω στο σιδερένιο μου κορμί κίνητρο να αλαφρύνει τον ήλιο να φτάσει να λουστεί και την καπνιά να διώξει* Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Ελάτε αδέρφια. Όλοι μαζί. Ο ένας πάνω στον άλλο. Μπροστά από τον άλλο. Πίσω, πάνω, μέσα. Ελάτε αδέρφια. Μεγάλοι, μικροί και αγέννητοι. Ελάτε σε τούτο το σημείο που μας καλεί. Ακούστε το, που μας καλεί. Ένα σημείο. Στο πουθενά για εμάς. Στο κάπου για κάποιους άλλους. Στο παντού για τον Θεό. Ελάτε αδέρφια. Η σκουριά μας περιμένει. Καφετιά, τραχιά, με γεύση μεταλλική. Μεταλλική όπως το αίμα των πληγών, που το γλείφουμε για να μην πήξει. Η σκουριά. Η σκουριά περιμένει. Ας την ρουφήξουμε έως τα έγκατα του κελύφους μας. Ελάτε αδέρφια. Τώρα που όλοι μαζί μπορούμε. Τώρα που το σίδερο στεριώνει τις αναμνήσεις μας. Τώρα που το καλοκαίρι έχει ακόμα μυρωδιά. Ελάτε αδέρφια. Πριν η θάλασσα ξεχειλίσει. Πριν το ρετσίνι απ΄ το πεύκο κυλήσει. Πριν ένα χέρι, που πεινά μας θερίσει. Ματίνα Κ. Καρελιώτη Ιουλ' 2018

Τρίτη εγεννήθη ο Διγενής και Τρίτη θα πεθάνει. Πιάνει καλεί τους φίλους του κι όλους τους αντρειωμένους, νά 'ρθει ο Μηνάς κι' ο Μαυραϊλής, νά 'ρθει κι ο γιος του Δράκου νά 'ρθει κι ο Τρεμαντάχειλος, που τρέμει η γη κι ο κόσμος. Κι επήγαν και τον ηύρανε στον κάμπο ξαπλωμένο. Βογγάει, τρέμουν τα βουνά, βογγάει, τρέμουν οι κάμποι. -Σαν τι να σ' ηύρε Διγενή, και θέλεις να πεθάνεις; -Φίλοι, καλώς ορίσατε, φίλοι κι' αγαπημένοι, συχάσατε, καθίσατε κι εγώ σας αφηγιέμαι. Της Αραβίνας τα βουνά, της Σύρας τα λαγκάδια, που κει συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά πενήντα κι εκατό, και πάλε φόβον έχουν, κι εγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι αρματωμένος, με τετραπίθαμο σπαθί, με τρεις οργιές κοντάρι. Βουνά και κάμπους έδειρα, βουνά και καταράχια, νυχτιές χωρίς αστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι. Και τόσα χρόνια πού 'ζησα δω στον απάνου κόσμο κανένα δε φοβήθηκα από τους αντρειωμένους. Τώρα είδα έναν ξυπόλυτο και λαμπροφορεμένο, πόχει το

Όταν ηρεμούσε, έγλυφε τρυφερά τις καμπύλες του. Όταν ξεσηκώνονταν, ρουφούσε την ολότητα του. Το κρυσταλλώδες διάφανο τη γοήτευε. Ο μακρύς λαιμός του, επίσης. Πότε πότε, αντί για φιλί, έστελνε στο στόμιο, αφρίζουσες σταγόνες.  Τι πάθος κι αυτό! Στην αιωνιότητα της, ποτέ δεν είχε νιώσει έτσι. Και να πεις πώς ήταν το πρώτο που συναντούσε! Χιλιάδες βυθίστηκαν μέσα της. Εκατοντάδες ταξίδεψαν μαζί της. Όλα ήταν άδεια. Αυτό όμως, όχι. Τούτο το μπουκάλι είχε περιεχόμενο. Χαρτί, μελάνι και μία αγάπη που ‘θελε να ανθίσει.  “Για πάντα μαζί”, φώναξε αποφασισμένη. Κι ύστερα στάλαξε το κύμα της εντός του. Ματίνα Κ. Καρελιώτη - 2017 Συμμετοχή στον λογοτεχνικό διαγωνισμό μικρομυθοπλασίας με τίτλο «100 λέξεις σε 24 ώρες», που διοργανώθηκε από το περιοδικό Fractal και την Ανοικτή Βιβλιοθήκη στις 9 Δεκεμβρίου 2017 με θέμα «Μήνυμα σε μπουκάλι».

Δικό μου φως Mεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ώς πέρα το φως της μες στον έρημον αιθέρα της νύχτας όλα τάλλα φώτα σβύνει. Mα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνη, έν' άστρο λίγο μα δικό του χύνει φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα. K' είπα: τέτοιο καλό μακριά 'πό μένα, αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα ό,τι σιμώνει το δικό του χάνει, Kαλύτερα μακριά και μοναχός μου! σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου λίγο μα και δικό μου φως με φτάνει. Γρυπάρης Iωάννης Από την ποιητική συλλογή Σκαραβαίοι και τερρακόττες

Τιμή μεγάλη να συμμετέχω στη λογοτεχνική ομάδα "ΝΗΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗΣ", η οποία μέσα από το συλλογικό έργο "Με το Π της ποίησης", μιλά για τους ανθρώπους μας, που βρίσκονται στην τρίτη ηλικία της ζωής τους και τις δυσκολίες από τις οποίες αυτή συνοδεύεται. Ένας κοινωνικός προβληματισμός και μια κατάθεση ψυχής με σκοπό την ευαισθητοποίηση όλων μας για τους ανθρώπους που αποτελούν την βάση του παρόντος μας και κατ' επέκταση του μέλλοντός μας! Το βιβλίο "Με το Π της ποίησης" κυκλοφορεί από τις εκλεκτές εκδόσεις ΑΩ και συνοδοιπόροι στο λόγο είναι οι εξαιρετικοί λογοτέχνες: Διώνη Δημητριάδου Ξανθίππη Ζαχοπούλου Αγγελική Ζερβαντωνάκη Ματίνα Καρελιώτη Στάθης Κεφαλούρος Χαράλαμπος Μαγουλάς Αναστασία Μαργέτη Αντώνης Παπαδόπουλος Θεοχάρης Παπαδόπουλος Ηλίας Παπακωνσταντίνου Αντρέας Πολυκάρπου Φαίη Ρέμπελου Γιώργος Ρούσκας

Δυο κατακόκκινες παρειές, δυο   μάτια υγρά   και μια κραυγή θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν απόλυτα την έννοια της γυναίκας . Ένα κορίτσι μικρό,   που κοκκινίζει παίζοντας γύρω από τη φούστα της μάνα του. Μια δεσποινίς, που ερυθριά στο πρωτόγνωρο σκίρτημα της καρδιάς. Μια γυναίκα, που ροδαλίζει από την πληρότητα της δημιουργίας. Και τα μάτια της αυτής,   πάντα υγρά. Κρυστάλλινες πηγές του συναισθήματος. Τροφοδότες της πρώτης ουσίας της ύπαρξης. Ω! Ναι! Είμαστε γυναίκες! Πλασμένες από το θεϊκό υλικό της συνέχειας, της αιωνιότητας, της γέννησης, του άυλου μα και του υλικού σύμπαντος κόσμου. Χιλιολατρεμένες βασίλισσες του χρόνου. Μενεξεδένιες νεράιδες των αέναων λιμνών που δροσίζουν τις σκέψεις του Θεού. Καλομάνες που ανατρέφουν αξίες και ιδανικά. Ασημοστόλιστοι βράχοι, άρτια στηρίγματα σε θύελλες κι οδύνες. Μέσα από το κορμί μας αναβλύζει το Παν.   Η ΑΓΑΠΗ! Κι η αγκαλιά μας, χρυσαφένιο λίκνο του ΟΛΟΥ. Ας γιορτάσουμε

σκέψεις λόγια δάκρυα στερεμένα ο κόσμος έχασε την στρογγυλάδα του και γίνηκε ισχνή ευθεία και τούτη η ευθεία κάθετα πέφτει και χάνεται στον πάτο του πηγαδιού απ' το οποίο εκπορεύθηκε εκεί μέσα στο λασπωμένο κοκκινόχωμα στέρεψαν οι ελπίδες στέρεψαν οι επιλογές μόνο δυο εβένινα κοράκια κράζουν λυσσαλέα δεξιά από τις παγωμένες ανάσες των αδικοχαμένων τι κι αν μας κοιτάζουν πίσω από εκεί που μπορούμε να δούμε; εμείς ανήμποροι κι η ματαιότητα μοναδική Αλήθεια χώμα - νερό - τέλος - αρχή - τέλος Ματίνα Κ. Καρελιώτη net photo

Υπάρχουν κάποια βιβλία, τα οποία θες να τα κάνεις δικά σου από την πρώτη στιγμή της έκθεσής τους. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το εξηγήσεις με βάση τη λογική. Ειδικά όταν έχεις στο ενεργητικό σου κάμποσες ώρες βιβλιοφαγίας και γνωρίζεις πόσο εύκολα μπορεί να παρασυρθείς από τίτλους και εξώφυλλα. Επίσης, κάποιες σπάνιες φορές, αισθάνεσαι σαν ο συγγραφέας να οδηγήθηκε μέσα από μια μυστήρια δύναμη, να γράψει κάτι μόνο για εσένα. Σαν να το περίμενες από καιρό. Κι όλα αυτά δίχως να έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι μπορεί να είναι τελικά τυπωμένο μέσα στις σελίδες, που επιθυμείς διακαώς να ιχνηλατήσεις. «Παράξενη η πορεία που ακολουθεί ο μέσα χρόνος. Και άχρονοι οι χρόνοι του. Ανοίγεις κάποιο παλιό τετράδιο, βρίσκεις στίχους γραμμένους κάποτε, δεν ξέρεις πότε, γιατί ποτέ δεν κράταγες ταυτότητα των σκέψεων. Μιλάν ακόμα μέσα σου, νιώθεις να πάλλεται πίσω τους μια φυγή.» Αυτή ακριβώς η αίσθηση μου γεννήθηκε, όταν οι ΑΩ Εκδόσεις και η κυρία Διώνη Δημητριάδου ανακοίνωσαν τον

κάποτε παράθυρα ανοιχτά αχτίδες ζωής μπαινόβγαιναν απ' τις γρίλιες σήμερα έρημα αισθήματα στεγνά τέσσερις τοίχοι στριμωχτά και δυο θαλασσί παραθυρόφυλλα που κλείστηκαν στον εαυτό τους Ματίνα Κ. Καρελιώτη photo προσωπικού αρχείου

ΜΙΚΡΗ ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΙΣ Α ΜΕΙΖΟΝ [1] Α! κύριε, κύριε Μαλακάση, ποιός θα βρεθεί να μας δικάσει, μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο, ίδια τον ένα και τον άλλο; Τους τρόπους, το παράστημά σας, το θελκτικό μειδίαμά σας το monocle που σας βοηθάει να βλέπετε μόνο στο πλάι και μόνο αυτούς να χαιρετάτε όσοι μοιάζουν αριστοκράται, την περιποιημένη φάτσα, την υπεροπτική γκριμάτσα από τη μια μεριά να βάλει της ζυγαριάς, κι από την άλλη πλάστιγγα να βροντήσω κάτου, μισητό σκήνωμα, θανάτου άθυρμα, συντριμμένο βάζον, εγώ, κύμβαλον αλαλάζον. Α! κύριε, κύριε Μαλακάση, ποιος τελευταίος θα γελάσει; Κώστας  Γ. Καρυωτάκης [1]Οἱ στίχοι αὐτοὶ ἀπευθύνονται στὸν κοσμικὸ κύριο, καὶ ὄχι στὸν ποιητὴ Μαλακάση, του ὁποίου δὲ θὰ μποροῦσε νὰ παραγνωρίση κανεὶς τὸ σημαντικὸ ἔργο. Painting:The son of Man - Rene Magritte

κουράστηκε εξαντλήθηκε καταβλήθηκε καταπονήθηκε κι έπειτα έγειρε η πόλη ησύχασε ηρέμησε έσβησε τη φούρια, την ένταση κατάπιε τη ρήξη, τη σύγκρουση εξάλειψε το πλέον το άσκοπο το μάταιο το φθονερό το δήθεν κι ύστερα έγειρε εκείνος πάντα χρυσός έκανε τις αχτίνες αγκαλιά παρηγοριά συντροφιά λευτεριά χάιδεψε κάθε τοίχο κάθε στίχο κάθε παράθυρο κάθε δρόμο κάθε πόνο κι έτσι έγειρε η πόλη έγειρε η πόλη έκλαψε στην αγκαλιά του κι αποκοιμήθηκε. Ματίνα Κ. Καρελιώτη - 2018 net photo

[Πειραιώς κάτι - πρωί Κυριακής]  μπετόν κάτω,  μπετόν στ' αριστερά, στα δεξιά  μπετόν στο βάθος, στο πολύ βάθος,  αλλά και στο ύψος μπετόν, πολύ μπετόν  προσπαθεί να φτάσει το θεό  κι ο θεός κρύβεται πίσω από τρεις πευκοβελόνες  ο θεός γίνεται τρεις πευκοβελόνες ο θεός είναι τρεις πευκοβελόνες Ματίνα Κ. Καρελιώτη (φωτογραφία προσωπικού αρχείου)

του σίδερου του κάρβουνου και της ζάχαρης και του πορφυρού χαλκού και της υφαντουργίας και του ερωτά και της καταπίεσης και της ζωής και όλης της βιομηχανίας και τ’ ουρανού και της ερήμου και του γαλάζιου ωκεανού και της οργωμένης γης και των πόλεων η μοίρα θα αλλάξει ένα ξημέρωμα ένα ξημέρωμα στου σκοταδιού την άκρη όταν εκείνοι θα στηρίξουνε βαριά τα χέρια τους στο χώμα και θ’ ανασηκωθούνε Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963) Μετάφραση: Άρης Δικταίος net photo

«Έλα να ξεχειμωνιάσουμε πλάι στ’ άνθος μιας μυγδαλιάς! Θα σε ταΐζω χρυσάφι απ’ τη γύρη του, κι εσύ θα με θρέφεις με ιστορίες ενός καλύτερου κόσμου. Σαν έρχεται ο βοριάς, μες στ’ άρωμά του θα κρυβόμαστε, κι όταν η βροχή θα τραγούδα, αγκαλιά θα σιγοντάρουμε κάτω απ’ τα λευκά του πέταλα!» Έτσι είπε τ’ όνειρο. Κι η πραγματικότητα, που τ’ αγαπούσε, έγειρε το κεφάλι της στα χέρια του, ώσπου ο χειμώνας πέρασε. Εκεί, πλάι στο ευωδιαστό άνθος μιας μυγδαλιάς! Ματίνα Κ. Καρελιώτη

Αφιέρωση Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν Για το σπίτι που χτίστηκε Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν Για τα πλοία που άραξαν Για τη μάχη που κερδήθηκε Για τον άσωτο που επέστρεψε Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια. Μανώλης Αναγνωστάκης Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  net photo: These are the train tracks that lay at Auschwitz Birkenau. There was only one way in, and there was no way out. The only way out was death. The end of the tracks are to far away to escape- so therefore there is no hope left.

Αν υπάρχει θεός, είμαι σίγουρος ότι κοιμάται Έφτιαξε τον άνθρωπο κι αποκοιμήθηκε Όταν ξυπνήσει θα πει τρομαγμένος “ Δεν έπρεπε να παίζομε με το χώμα!” Μάτεϊ Μπόρ - Σλοβένος ποιητής Μετάφραση: Φαίδρα Ζαμπαθά - Παγουλάτου

Η παλιά κορνίζα έγερνε πάνω στον τοίχο θαρρείς κι ο χρόνος είχε γίνει ένα αόρατο βαρίδι πάνω της.  Εκείνος καθισμένος στο στενό τραπεζάκι της κουζίνας είχε στυλώσει τα μάτια στο κέντρο της, γέρνοντας ομοίως το κεφάλι του, σαν να  ήθελε να ευθυγραμμίσει το παρελθόν με το κενό παρόν του βλέμματος του. Στην πολυκαιρισμένη φωτογραφία, μια γυναικεία φιγούρα και μια αντρική, στέκονταν δίπλα δίπλα.  Κάτι είχε αυτή η εικόνα και του γεννούσε απροσδιόριστες μνήμες καλής ζωής. Έτσι ένιωθε τουλάχιστον. Ποια να ήταν άραγε αυτά τα πρόσωπα; Τράβηξε κοντά το φθαρμένο, μαύρο μπαστούνι για να στηριχτεί ενώ η ψάθα της ξύλινης καρέκλας άφησε έναν αναστεναγμό καθώς σηκώνονταν. Χρόνια ξεκούραζε εκεί το σώμα του μα τώρα τελευταία η πίεση που της ασκούσε είχε γίνει αβάστακτη. Με την δυσκολία των ποδιών που έχουν βαδίσει ατέλειωτα και την απουσία της διάθεσης για ένα νέο βήμα, έφτασε ως τον τοίχο. Ήθελε να δει από κοντά τα πρόσωπα της κορνιζάς. Περιεργάστηκε την γυναικεία φιγούρα για αρκετά. Φορούσ