Η αυλή μας - Μαρία Ιορδανίδου
Η αυλή μας - Μαρία Ιορδανίδου
Εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας
Τσιμέντο. Δρόμοι. Θόρυβος παντού και
χώμα πουθενά. Διαμερίσματα με δύο δωμάτια, μόνο με μπαλκόνια και χωρίς παράθυρα,
πακτώνονται το ένα πάνω στο άλλο. Οι ζωές των ανθρώπων αποκτούν ευκολία,
ταχύτητα, νεύρα και μοναξιά. Οι ένοικοι των πολυκατοικιών είναι τόσοι πολλοί
και τόσο κοντά ο ένας απ' τον άλλο, παράλληλα όμως παραμένουν απόλυτα ξένοι
μεταξύ τους. Το «κουτάκι» του καθενός μπορεί να ακουμπά στο πλευρό του άλλου,
αποτελεί όμως έναν εντελώς άγνωστο και δυσπρόσιτο γαλαξία.
Στο βιβλίο «Η αυλή μας», η σπουδαία
συγγραφέας Μαρία Ιορδανίδου, στα ογδόντα της χρόνια, μας διηγείται τη ζωή της
μέσα σ' ένα τέτοιο «κουτί». Με την υπέροχη γραφή της, με την απλότητα και την
γάργαρη ροή του κειμένου της, μα κυρίως με τη ζωντάνια και το χιούμορ, το οποίο
χαρακτηρίζει τους ευφυείς, μας δείχνει πως το καινούργιο έχει ανάγκη πάντα το
περασμένο. Μόνο έτσι θα βρεθούν πατήματα σταθερά ώστε να συνεχίσει, αφήνοντας κι
αυτό με τη σειρά του την αναγκαία παρακαταθήκη στο αμέσως επόμενο.
Μέσα από το στενό μπαλκόνι της
παρατηρεί τους ανθρώπους, που βρίσκονται στα γειτονικά διαμερίσματα και ο
φωταγωγός της μαρτυρά τι κρύβει το κάθε σπίτι. Βλέπει τα παιδιά κλεισμένα στα
θεόστενα μπαλκονάκια να νιώθουν σαν ανήμερα θηρία, αναρωτιέται γιατί οι
γυναίκες δεν αγαπούν πια τα σπίτια τους, ενώ όλα είναι πιο εύκολα σε σχέση με
το παρελθόν και περιγράφει πως οι οίκοι ευγηρίας γεμίζουν από τους γηραιότερους
καθώς με την πάροδο του χρόνου στα στριμωγμένα διαμερίσματα δεν υπάρχει πλέον
χώρος γι' αυτούς.
«Τώρα οι γέροι είναι με τους γέρους
στα γεροκομεία, οι νέοι με τους νέους στα γήπεδα και τις ντισκοτέκ, τα βρέφη
στα βρεφοκομεία, τα νήπια στα νηπιαγωγεία και οι ενήλικοι, άντρες και γυναίκες,
όλοι μαζί ριγμένοι με τα μούτρα στη δουλεία.»
Αναπολεί τα παιδικά της χρόνια στην
Πόλη, περιγράφει την ζωή που έζησε με τρόπο γλαφυρό κι αξιοζήλευτο, κάνοντας
και τον ίδιο τον αναγνώστη νοσταλγό μιας εποχής που ενδεχομένως δεν γνώρισε
ποτέ.
Ο καταναλωτισμός, η αποξένωση, η
αλλοτρίωση, η απομάκρυνση. Είναι θέματα που θίγονται μες στο βιβλίο και ταυτόχρονα
αποτελούν λέξεις-κλειδιά των προηγούμενων δεκαετιών, οι οποίες ξεκλειδώνουν την
ασυδοσία, την καταστροφή και την τρομοκρατία που βιώνει ο μετά-μιλένιουμ
πολίτης της Ελλάδας- και όχι μόνο. Διαβάζοντας το βιβλίο γέλασα αρκετές φορές
μα τελειώνοντας, ομολογώ πως «συννέφιασα». Σκέφθηκα πως κάθε κοινωνία ακμάζει και παρακμάζει έχοντας πάνω κάτω μια συνάφεια στους όρους που την
κινούν. Εμπόριο, τεχνολογία, χρήμα, πρώτες ύλες, εξουσία. Σήμερα όμως εντοπίζω
μία διαφορά, της οποίας τα αποτελέσματα ενδεχομένως να μην είναι αναστρέψιμα. Ο
φόβος! Υπάρχει άραγε τρόπος να νικήσουμε τη μάστιγα αυτής της εποχής; Ίσως! Αν
ξεθάβαμε τα παιδικά μας χαμόγελα από τις αυλές της νιότης μας...
Καλή Ανάγνωση,
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
