Φολόης 6
κάποτε παράθυρα ανοιχτά
αχτίδες ζωής μπαινόβγαιναν απ' τις γρίλιες
σήμερα έρημα
αισθήματα στεγνά
τέσσερις τοίχοι στριμωχτά
και δυο θαλασσί παραθυρόφυλλα
που κλείστηκαν στον εαυτό τους
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
photo προσωπικού αρχείου
Ωδή στα χέρια σου - Pablo Neruda
Η στείρωση των αστέρων Pablo Neruda Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής Τυπωθήτω - Λάλον ύδωρ Όχι μόνο στην αγορά με κόσμο αλλά και σε θάλασσες μέσα χεριών τα δικά σου εγώ θα τα ξεχώριζα αμέσως: δυο άσπρα πουλιά -άλλα πουλιά, αλλιώτικα απ' όλα τ΄άλλα πουλιά - και πετούν ανάμεσα από χέρια αποδημητικά, ταξιδεύουν στον αγέρα, πάνε -διάφανα - πάνε κι έρχονται ξανά κι όλο ξανά στο πλευρό το δικό σου, στο δικό μου πλευρό, μαζεύονται, κοιμούνται στο στήθος μου πάνω. Γυμνά, ολοδιάφανα και περίλεπτα και καταφώτεινα σα βιτρίνα με κρύσταλλα περπατούν, σα βεντάλιες περπατούν ανοιχτές στον αέρα σάμπως φτερά πλατιά στα ουράνια. Μοιάζουν όμως και στο ψωμί, μοιάζουν και στο στάρι, μοιάζουνε στο νερό, στου φεγγαριού μοιάζουν τις χώρες, στου αμύγδαλου τη φάτσα, στο άγριο ψάρι κυρίως μοιάζουνε που ασημένιο σπαράζει στη στενή ατροπό των πηγών. Τα χέρια σου πάνε κι έρχονται στη δουλειά, δουλεύουνε, τρέχουν μακριά, τ' ακούς που τρέχουν, πιάνουν κουταλοπήρ
