Φιλολεκτικόν

«Η τελευταία πόρτα» – Χάρης Οικονομόπουλος, Εκδόσεις Πηγή Πρωτότυπο, ανατρεπτικό, διαφορετικό, έντονα μυστηριακό. Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά   του πρώτου βιβλίου του Χάρη Οικονομόπουλου. Περιληπτικά, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου η ιστορία είναι η εξής: «Ο Μάρκο είναι ένας νεαρός ζωγράφος που ζει στη Βενετία. Στο απόγειο της καριέρας του πέφτει θύμα μιας καταχθόνιας συνωμοσίας και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα: τον πλούτο, τη φήμη, κυρίως όμως την ίδια του τη ζωή. Ο μόνος τρόπος για να βγει από το σκοτεινό αδιέξοδο είναι να καταφέρει να επιβιώσει μέσα στους πίνακες ζωγραφικής φημισμένων καλλιτεχνών, οι οποίοι ζωντανεύουν εφιαλτικά και δημιουργούν σουρεαλιστικά περιβάλλοντα όπου η τέχνη μετατρέπεται σε επικίνδυνο παιχνίδι. Κάθε πόρτα που ανοίγει και ένας νέος κόσμος, όπου ο χρόνος κυλάει διαφορετικά… Ο Μονέ, ο Μαγκρίτ, ο Νταλί, ο Βαν Γκογκ, ο Πικάσο αποδεικνύονται τελικά εχθροί ή σύμμαχοι του Μάρκο; Ο πρωταγωνιστής θα καταφέρει να ολοκληρώσει τη

Η ποίηση είναι το μέσο της ψυχής για να πετάξει μακριά απ’ τα επίγεια. Μακριά απ’ τα υλικά, τα άοσμα και τα απλά. Είναι όμως όλες οι εποχές κατάλληλες για να ανθίσει η ποίηση; Είναι όλες οι κοινωνικές συνθήκες ικανές για να αντέξουν την ομορφιά της; Έχει σθένος ο άνθρωπος της κρίσης να καβαλήσει το άτι της έμπνευσης και να πετάξει πάνω από τη σύγχρονη βαρβαρότητα, ημερεύοντας την; Η απάντηση είναι καταφατική. Εξάλλου, η ιστορία έχει αποδείξει πως η ποίηση τελικά συμπορεύεται με τη δυσκολία. Δημιουργείται ως αντίβαρο στη δυσχέρεια. Αναζητείται ως λύτρωση απ’ τα δεσμά του πόνου και εξυψώνεται ως τέχνη δια μέσου των δεινών. Στην ελληνική πραγματικότητα της κρίσης, όχι μόνο της οικονομικής αλλά και της ηθικής, με χαρά παρατηρούμε να αποδεικνύονται τα παραπάνω, καθώς ξεπροβάλλουν ηλιόλουστα αριστουργήματα λόγου, και δη ποίησης, αγαλλιάζοντας τα τρίσβαθα της ψυχής μας. Το ποιητικό ανθολόγιο «Θησαυροί της Άμμου – Ποίηση της Ελληνικής Κρίσης» είναι ένα από αυτά. Η συμμετ

Τούτη τη νύχτα, τα βρώμικα στενά της πόλης του φαινόντουσαν πολύ τρομακτικά κι οι μυρωδιές απ' τα σκουπίδια που παρέμεναν στοιβαγμένα δίπλα στους κάδους δημιουργούσαν ένα αίσθημα αποπληξίας. Είχε περπατήσει σχεδόν τη μισή Αθήνα και δεν είχε βρει ούτε μια σπιθαμή για να πάρει αυτή την καθαρή ανάσα που ζητούσε. Ένιωθε το σώμα του βαρύ. Βυθιζόταν στον μαύρο ωκεανό της απόγνωσης κι η ελπίδα για οξυγόνο φάνταζε μια ελάχιστη σταγόνα μέσα σ' αυτόν. Η ύπαρξη του η ίδια βρισκόταν υπό αμφισβήτηση.  Κάθισε κατάχαμα στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας. Ένιωθε να έχει πιαστεί μια μέγγενη στο κεφάλι του που έσφιγγε κι έσφιγγε σαν να ήθελε να το συνθλίψει. Με μια κίνηση το έχωσε ανάμεσα στα πόδια θαρρείς και έτσι θα μπορούσε να κρυφτεί από τις επιλογές που είχε ήδη κάνει. Οι σκέψεις και οι εικόνες όμως αμείλικτες· άρχισαν να κάνουν κύκλους μπροστά απ΄ τα κλειστά του βλέφαρα, κύκλους, που περιστρέφονταν μια στο παρελθόν και μια στο παρόν. Στο μέλλον, δεν τολμούσαν. Δεν μπορούσε μ

Εκείνη τη μέρα, είχε την αίσθηση πως τον ακολουθούσε μια γνωστή μυρωδιά. Όπου κι αν πήγαινε, ό,τι κι αν έκανε, η μυρωδιά χωνόταν μέσα στις οσφρητικές εισόδους του και του προκαλούσε αναστάτωση. Πως ήταν δυνατόν; Είχαν περάσει πέντε χρόνια από τότε που το άρωμα φράουλας δεν τον ξυπνούσε πια μέσα από ένα ολογλυκο φιλί. Το μοναδικό αυτό άρωμα που αναδυόταν με φυσικό τρόπο μέσα από τα χείλη της, ήταν αυτό που τον είχε εντυπωσιάσει εξ' αρχής κι αυτό που μίσησε πιο πολύ απ' οτιδήποτε όταν χώρισαν. Περπατούσε μέσα στον Εθνικό Κήπο προσπαθώντας να κόψει δρόμο καθώς όδευε για τη δουλειά. Ήταν μια τυπική χειμωνιάτικη μέρα, με το γκρίζο της, τα ακατάστατα ρυάκια λογω της συνεχόμενης βροχής κι ένα ενοχλητικό βοριαδάκι που του γύριζε μόνιμα την ομπρέλα ανάποδα. Τι δουλειά είχε αυτή η μυρωδιά του καλοκαιριού μες στο καταχείμωνο; Σταμάτησε μπροστά σ' ένα ξεχαρβαλωμένο παγκάκι λίγο πριν την έξοδο στην Ηρώδου Αττικού. Πλησίασε κι άρχισε να ψάχνει κάτι στα ξύλινα μέρη της πλάτης. Η

Το βράδυ που κλέφτηκαν, έκρυβε λόγια, έρωτα και όνειρα. Πολλά όνειρα! Εκείνη δεκατριών κι εκείνος είκοσι. Εκείνη από εύπορη οικογένεια, εκείνος στο μεροκάματο από νωρίς. Δεν λογάριασαν τίποτα. Ούτε τις απειλές της οικογενείας, ούτε τις δυσκολίες της ζωής που έρχονταν. Ερωτευμένοι - άστεγοι. Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκαν αγκαλιά σ' ένα παγκάκι. Τη δεύτερη μέρα το ίδιο. Την τρίτη...  έκανε κρύο. Έπρεπε κάπου να τρυπώσουν. Εκείνος της είπε να περιμένει και θα βρει την λύση. Δυο μεροκάματα στην λαχαναγορά. Τίποτα θελήματα από δω κι εκεί. Θα έβρισκε λεφτά να πάνε σ’ ένα ξενοδοχείο. Και το έκανε. Και βρέθηκαν σε ένα φθηνό δωμάτιο στην πλατεία Βάθης. Δεν είχε σημασία που ήταν βρώμικο. Η αγάπη τους γυάλιζε τα πάντα. Έτρεχε όπου ήξερε ζητώντας δουλειά. Κουτσά στραβά πέρασε ένα εξάμηνο. Φαί με το σταγονόμετρο, τα ρούχα μπαλωμένα. Μα τρέφονταν απ' τα φιλιά, τα χάδια! Τότε η μικρή, του αρρώστησε κι εκείνος τρόμαξε. Δεν ήταν δυνατόν να την χάσει. Οι γιατροί ήθελαν λεφτά. Έπρεπε να τα β

«Το Πόρτο Ράφτη : Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας»     Σοφία Γκλιάτη – Χασιώτη ΑΩ Εκδόσεις Ο τόπος μας, αποτελεί κομμάτι της ψυχής μας και φέρει πάνω του ανάγλυφα τα αποτυπώματα που με βία ή χάρη του αφήνουμε. Οι προσπάθειες καταγραφής της παράδοσης και της ιστορίας ενός τόπου, πιστεύω πως αποτελούν μια ανεκτίμητη προίκα για τις μελλοντικές γενιές κι ο άνθρωπος που θα αναμετρηθεί με τη δυσκολία της αποθησαύρισης των στοιχείων και της συγγραφής δεν είναι κάτι λιγότερο από Φάρος κοινωνικής προσφοράς. Η κυρία Σοφία Γκλιάτη – Χασιώτη προσφέρει για δεύτερη φορά ένα πολύτιμο δώρο στον τόπο της. Το βιβλίο: «Το Πόρτο Ράφτη: Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας» είναι ένα σπουδαίο οδοιπορικό στην ιστορία του αγαπημένου θέρετρου της περιοχής των μεσογείων, επινείου του Μαρκοπούλου, και συμβάλει στη γνώση και στη διατήρηση της παράδοσης και της κληρονομιάς μας. Το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως: «Μαρκόπουλο & Πόρτο Ράφτη: Όσα έζησα, άκουσα και διάβασα», επίσης εξα

Σκόνη στο πρόσωπο -  Νίκος Ιατρού  Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ Σκόνη. Μικρά, πολύ μικρά σωματίδια που έχουν προέλθει από ένα όλον το οποίο διαιρέθηκε απ’ τον χρόνο. Γιατί ο χρόνος, αυτό κάνει: μοιράζει. Μοιράζει στο Παν το καθετί που κυριεύθηκε από την εντύπωση μιας συμπύκνωσης. Τα κύτταρά   μας,   ας πούμε, δεν ανήκουν σε εμάς, αλλά στην αγάπη που συγκλήθηκε την ώρα της σύλληψης και πήρε σάρκα και οστά. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι πράξεις αποτελούν: συλλογές, συνδυασμούς, συμπορεύσεις, συμμορφώσεις, συγκεντρώσεις σπερμάτων του θεού που καλλιεργήθηκαν και έδωσαν αποτελέσματα. Κι όλα τούτα, μόλις η πύκνωση τους υπερβάλει, θα μετατραπούν ξανά σε σκόνη με ένα αθόρυβο ή θορυβώδες Μπινκ Μπανγκ. Έτσι η τράπουλα μοιράζεται ξανά. Γιατί μας ενοχλεί τόσο πολύ η σκόνη; Ίσως γιατί μας θυμίζει από τι είμαστε φτιαγμένοι. Ίσως πάλι μας φοβίζει σε τι θα καταλήξουμε. Σίγουρα όμως είναι χρήσιμη αφού μέσα της περιέχει και το παλιό και το νέο. Το νεκρό και το ζωντανό. Και για τη συνέχεια χρειάζ

ΠΛΟΥΤΟΣ του Αριστοφάνη - Θεατρική Ομάδα Κουβαρά Είναι και κάτι εκπλήξεις που μπορούν να σημαδέψουν ολόκληρο το καλοκαίρι. Μια τέτοια έκπληξη ήταν και η χθεσινή παράσταση «Πλούτος» του Αριστοφάνη, από τη Θεατρική Ομάδα Κουβαρά. Είναι γνωστό πως οι κωμωδίες του Αριστοφάνη είναι αιώνια επίκαιρες. Για να μην χάσουν αυτή τη «νεότητα», λόγω της σύγχρονης απόδοσης, απαιτείται λεπτότητα, οξυδέρκεια, προσοχή, γνώσεις, άπειρες πρόβες και αστείρευτο ταλέντο, τόσο από την πλευρά τη σκηνοθετική  όσο και από την υποκριτική. Αυτά και ακόμα περισσότερα φαίνεται πως διαθέτει η Θεατρική Ομάδα Κουβαρά αφού κατάφερε να μας παρουσιάσει αυτό το εξαιρετικό έργο με τρόπο που θα ζήλευαν πολλοί σπουδαίοι ηθοποιοί. Η ομάδα  ήταν δεμένη και οι καλοδουλεμένοι διάλογοι έδειχναν πως έχουν αφιερώσει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα τους για να φτάσουν σε αυτό το αποτέλεσμα. Μην ξεχνάμε πως πρόκειται  για ερασιτεχνική ομάδα. Η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν τον ρόλο τους και προφανώς η αγάπ

Τούτο το φως πόσο το λάτρεψα! Γυρνούσα γυμνός μην έχοντας τίποτα να κρύψω, μ' όλους τους πόρους του κορμιού ορθάνοιχτες πύλες πολιτείας μεθυσμένης. Τούτο το φως πόσο το λάτρεψα! Φώτιζε τα λόγια μου. Στόλιζε τα έργα μου, τυλίγοντας το κορμί στο παρθενικό του ιμάτιο. Τούτο το φως πόσο το λάτρεψα! Δεν είχα  λόγο να κρυφτώ. Τσούγκριζα με δύναμη το ποτήρι, χύνοντας σταγόνες ηλιοφώς στη γυμνή ποδιά μου. Τούτο το φως πόσο το λάτρεψα! Κοιτάζοντας έκθαμβος, χωρίς να μπορώ να δω, γελώντας μ' αφέλεια στη λευκή ενότητα μαύρων στιγμάτων, μικρή, χαρούμενη τυφλόμυγα σε θανάσιμη τροχιά. Από την ποιητική συλλογή Πληγές χωρίς Αίμα - Εκδόσεις Διογένης - 1992