«Η αγάπη έκλαψε πικρά» - Ματίνα Κ. Καρελιώτη
Το βράδυ που κλέφτηκαν, έκρυβε λόγια, έρωτα και όνειρα. Πολλά όνειρα! Εκείνη δεκατριών κι εκείνος είκοσι. Εκείνη από εύπορη οικογένεια, εκείνος στο μεροκάματο από νωρίς. Δεν λογάριασαν τίποτα. Ούτε τις απειλές της οικογενείας, ούτε τις δυσκολίες της ζωής που έρχονταν. Ερωτευμένοι - άστεγοι. Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκαν αγκαλιά σ' ένα παγκάκι. Τη δεύτερη μέρα το ίδιο. Την τρίτη... έκανε κρύο. Έπρεπε κάπου να τρυπώσουν. Εκείνος της είπε να περιμένει και θα βρει την λύση. Δυο μεροκάματα στην λαχαναγορά. Τίποτα θελήματα από δω κι εκεί. Θα έβρισκε λεφτά να πάνε σ’ ένα ξενοδοχείο. Και το έκανε. Και βρέθηκαν σε ένα φθηνό δωμάτιο στην πλατεία Βάθης. Δεν είχε σημασία που ήταν βρώμικο. Η αγάπη τους γυάλιζε τα πάντα.
Έτρεχε όπου ήξερε ζητώντας δουλειά. Κουτσά στραβά πέρασε ένα εξάμηνο. Φαί με το σταγονόμετρο, τα ρούχα μπαλωμένα. Μα τρέφονταν απ' τα φιλιά, τα χάδια! Τότε η μικρή, του αρρώστησε κι εκείνος τρόμαξε. Δεν ήταν δυνατόν να την χάσει. Οι γιατροί ήθελαν λεφτά. Έπρεπε να τα βρει πάση θυσία. Και τα βρήκε... μα έμπλεξε! Όταν η μικρή έγινε καλά, τον έπιασαν… μέσα σε εκείνο το φθηνό δωμάτιο. Κατηγορία: «Διακίνηση της σκόνης του θανάτου».
Η αγάπη ήταν εκεί. Μα δεν μπορούσε να τον γλιτώσει. Η αγάπη έκλαψε πικρά. Μα αυτό δεν ήταν ικανό να κολλήσει ξανά τις ζωές και τα σώματα που χώρισαν σε μια βράδια. Είκοσι χρόνια χωρίς αναστολή. Κι εκείνη… έμεινε εκεί. Δεν έφυγε ούτε στιγμή. Είκοσι χρόνια έξω απ' το στενό της Αχαρνών, έδινε μόνο σώμα. Καρδιά, ούτως ή άλλως, δεν είχε για να δώσει. Την είχε δοσμένη προ πολλού.
Το πρωινό της αποφυλάκισης εκείνος την περίμενε. Περίμενε, μα του κάκου. Δεν είχε που να πάει. Στάθηκε σε ένα άσπρο πεζούλι έξω από την ψηλή καγκελόπορτα και έπιασε με τα ζαρωμένα χεριά το στέρνο του που σουβλίζονταν από τον πόνο της έλλειψης. «Που είσαι…; Με ξέχασες…; Γιατί…;»
Αναπάντητα τα ερωτήματα και η μοίρα που ένωσε δυο ανθρώπους με λόγια, έρωτα και όνειρα, πιο σκληρή από ποτέ. Εκείνη μόνο το σώμα έδινε. Κάρδια δεν έδωσε ποτέ! Γι' αυτό και το βράδυ που το λεπίδι της ξέσκισε το στήθος δεν έτρεξε στάλα αίμα! Είκοσι χρόνια ήταν αυτά. Είχε στερέψει…
© 2016 Ματίνα Κ. Καρελιώτη
