Σκόνη στο πρόσωπο - Νίκος Ιατρού
Σκόνη στο πρόσωπο -
Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ
Σκόνη. Μικρά,
πολύ μικρά σωματίδια που έχουν προέλθει από ένα όλον το οποίο διαιρέθηκε απ’
τον χρόνο. Γιατί ο χρόνος, αυτό κάνει: μοιράζει. Μοιράζει στο Παν το καθετί που
κυριεύθηκε από την εντύπωση μιας συμπύκνωσης. Τα κύτταρά μας, ας
πούμε, δεν ανήκουν σε εμάς, αλλά στην αγάπη που συγκλήθηκε την ώρα της σύλληψης
και πήρε σάρκα και οστά. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι πράξεις αποτελούν: συλλογές,
συνδυασμούς, συμπορεύσεις, συμμορφώσεις, συγκεντρώσεις σπερμάτων του θεού που
καλλιεργήθηκαν και έδωσαν αποτελέσματα. Κι όλα τούτα, μόλις η πύκνωση τους υπερβάλει,
θα μετατραπούν ξανά σε σκόνη με ένα αθόρυβο ή θορυβώδες Μπινκ Μπανγκ. Έτσι η
τράπουλα μοιράζεται ξανά.
Γιατί μας ενοχλεί
τόσο πολύ η σκόνη; Ίσως γιατί μας θυμίζει από τι είμαστε φτιαγμένοι. Ίσως πάλι μας
φοβίζει σε τι θα καταλήξουμε. Σίγουρα όμως είναι χρήσιμη αφού μέσα της περιέχει
και το παλιό και το νέο. Το νεκρό και το ζωντανό. Και για τη συνέχεια
χρειάζονται και τα δυο.
Η «Σκόνη στο
πρόσωπο» είναι το πρώτο βιβλίο του Νίκου
Ιατρού και ομολογώ πως μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Στο βιβλίο
περιγράφεται η περιπέτεια δύο ζευγαριών που αποφασίζουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα (ή τον εαυτό τους;).
Η ιδέα: η εξερεύνηση ενός σπηλαίου στη Μάνη με τη βοήθεια ενός εξειδικευμένου
οδηγού. Στα έγκατα της γης, μες στο σκοτάδι και την υγρασία, φωτίζονται οι
πρωταρχικές, οι βασικές ανάγκες. Φαίνεται πως ο άνθρωπος πρέπει, που και που,
να επιστρέφει στη μήτρα που τον γέννησε για να θυμάται ποιος είναι.
Η απώλεια, ο
πόνος, η επιθυμία, ο εγωισμός, η συνήθεια, το λάθος, τα πάθη και τα παθήματα
γίνονται σκαπανείς του Είναι των πρωταγωνιστών και με επίπονη δουλειά φέρνουν
στην επιφάνεια τον λόγο για τον οποίο αξίζει να αναζητούν την αλήθεια και το
φως. Ό αγώνας χωρίς πίστη όμως δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Κι όταν η πίστη
τρεμοσβήνει, το θαύμα αναλαμβάνει δράση, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην
ιστορία του βιβλίου.
Στο έργο του Νίκου
Ιατρού, η μυθοπλασία στροβιλίζεται γύρω από την πραγματικότητα δημιουργώντας
αυλάκια προβληματισμών. Ο τρόπος αφήγησης έξυπνος: εναλλαγή πρώτου και τρίτου
πρόσωπου και ο λόγος: ανθρώπινος, απλός, κατανοητός, στητός.
Ολοκληρώνοντας
την ανάγνωση, αισθάνθηκα ικανοποιημένη που επέλεξα αυτό το βιβλίο. Διακρίνω μια
βαθιά τιμιότητα στην ύπαρξή του και μια ανάγκη μοιράσματός πλημμυρισμένη από ειλικρίνεια.
Αυτή την πρωτόλεια ανάγκη του συγγραφέα να φέρει μπροστά στα μάτια μας τις έννοιες
που τον παιδεύουν, και την κατανοώ και την υποστηρίζω. Εξάλλου αν δεν νιώσουμε
το εγώ μας μέσα από τον άλλο τι αξία έχει να σχηματιζόμαστε και να υπάρχουμε;
Το αποτύπωμα στη
σκόνη ανήκει μόνο στο συναίσθημα κι ο Νίκος Ιατρού άφησε το πρώτο του χνάρι με
τον πιο όμορφο τρόπο.
Και εις άλλα
λοιπόν!
©2019 Ματίνα Κ. Καρελιώτη
