Φιλολεκτικόν

Ιστορίες από την άγρια μεριά - Νίκος Κτιστάκης Τρείς Νουβέλες - ΑΩ Εκδόσεις Πρόλογος: Δημήτρης Φύσσας «Το κοντρόλ» μας εισάγει στον κόσμο του σκληρού υποκόσμου και του ηλεκτρονικού τζόγου μιας πόλης που θα μπορούσε να είναι η Σαλονίκη. «Το κατοστάρικο» αφηγείται τη νέμεση ενός ταλαίπωρου που δέχεται κάθε μέρα ένα ανεξήγητο δώρο, ενώ στο « Γρηγόρης» ένας έμπειρος ψαράς, που ξανοίγεται στο πέλαγο αψηφώντας την κακοκαιρία και την υγεία του, πληρώνει πανάκριβα την απρονοησία του. Αξιοσημείωτο συγγραφικό ντεμπούτο από έναν συγγραφέα που διαβάζει πολύ. Δημήτρης Φύσσας Το Ζύγιασμα Τα παγωμένα  απογεύματα στην πόλη, Οι δράκοι σιωπηλοί γυροφέρνουνε από ψηλά Ο ψυχρός ήλιος κρύβεται στις φτερούγες και σκιές σαλεύουν στα έρημα πεζοδρόμια. Περπατώ με τ' ατσαλένια μου παπούτσια στις παγωμένες πλάκες. Δε φοβούνται τον σκληρό θόρυβο από τα μέταλλα. Δεν φοβάμαι τους δράκους. Πού και πού- ανάμεσα στην κίνηση των μαύρων φτερών μια

Burnout Syndrome - Χαρίκλεια Πανουτσοπούλου Νουβέλα - ΑΩ Εκδόσεις Η υπόθεση μοιάζει αρκετά απλή. Μέσα στην αίθουσα συνδυασκέψεων υψηλόβαθμα στελέχη που φορούν στα ντελικάτα δάχτυλά του το δαχτυλίδι της εξουσίας, εκφράζονται με έπαρση και χειρονομίες εσκεμμένες, φροντίζοντας να μην τσαλακώσουν τα επίσημα κουστούμια τους. Είναι ειλικρινείς ψευδολόγοι, παίζουν διπλό παιχνίδι, παίζουν ακόμα και με τη φωτιά που απειλέι να τους εξαχνώσει σε πυρακτωμένα μόρια. Ο σαρκασμός και τα ευγενή ψεύδη της ειρωνείας τους, παρότι ενέχουν απροσδόκητους κινδύνους εκτροχιασμού, αποτελούν μια περίφραση του σοβαρού. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.)

Στάση Αμπελοκήπων Στεκότανε παράμερα, αποκομμένη από του κόσμου τη βοή. Ξεχώριζε απ' το πολύχρωμο μαντήλι στο κεφάλι Κι από μια τσαλακωμένη μάσκα χειρουργείου. Μα πιο πολύ ξεχώριζε απ' το θλιμμένο βλέμμα, Που 'κρυβε μέσα του μιαν ένταση, που όμοια δεν είχα ξαναδεί. Μου θύμισε παλιές φωτογραφίες Από γυναίκες του Έπους του '40. Πόνος και θλίψη. Στεγνά δάκρυα. Και θέληση από γρανίτη καμωμένη. Ντράπηκα γιατί μου φάνηκαν οι έγνοιες μου τόσο φτηνές, Καθώς λογάριαζα πόσα ευρώ μου' χαν στην τσέπη απομείνει. Και σαν κατέφθασε επιτέλους ο συρμός, Με λύτρωσε το υπόκωφο άνοιγμα της πόρτας. Κι ένοχα αφέθηκα στην κρύα ακινησία του μετρό 'Κει που τοων ανθρώπων οι ψυχές Μόνο τυχαία συναντιούνται. Απο την ποιητική συλλογή «Εν μέσω ψιθύρων», ΑΩ εκδόσεις, 2018 net photo

Αγαπώ άρα κινδυνεύω γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου και νά το μεσημέρι βόδι κουρασμένο αμίλητο νερό μορφή του κόσμου μαλαματένια στο δέντρο απάνω το πουλί τσιούρ-τσιούρ απομεσήμερο και νά το μυστικό της ροδιάς άνεμος περαστικός παπαρούνα μαύρη παίζει λατέρνα γιατί ποτέ δεν φαντάστηκε       τα γηρατειά φύτρο λευκό του ύψους άλογο φορά πράσινη και λύγισμα νύφης δώδεκα χρονώ (θηρίο αγάπή την σπαράζεις) μακρύς μακρύς ο δρόμος σου καθώς της γκάιντας η φωνή τραγούδια χωρίς λόγια τραγούδια χωρίς λόγια μακρινά και νά τρέχουν τα δέντρα στο παραθύρι χορεύουνε τα κυπαρίσσια και νά βυσσινιάς στην πλαγιά ο αέρας στη γη ακουμπάν τόξα προβάτων, αγαπώ άρα κινδυνεύω. Από την ποιητική συλλογή του Μάρκου Μέσκου " Τα φαντάσματα της ελευθερίας ", Νεφέλη, 1998

Έρχεται στα χέρια σου ένα βιβλίο από χέρι αγαπητό. Εξώφυλλο: ένα πρόσωπο, θαρρείς οικείο. Μια μορφή απροσδιόριστη μεν, ένα προφίλ δε, που σου φωνάζει: «Μην αμφιβάλεις! Εγώ είμαι! Η γυναίκα που γνωρίζεις!». Αναρωτιέσαι αν ο ζωγράφος Μιχάλης Αμάραντος, που το φιλοτέχνησε, ταξίδεψε μέσα στην ουσία της αιώνιας γυναίκας κι έκλεψε μια κουκκίδα από το Είναι της, ώστε να ολοκληρώσει τούτο το «ψηφοθέτημα». Έχοντας διαβάσει όλα τα έργα του ποιητή και συγγραφέα Γιώργου Ρούσκα, νόμιζα πως είχα εμπεδώσει το πολυσχιδές της γραφής του. Λάθος! Για ακόμα μία φορά με εξέπληξε ευχάριστα. Αυτή τη φορά με ένα Ποιητικό Μονόπρακτο. Στη θεατρική αυτή βάση, μια δυναμική γραφή, για την οποία αισθάνεσαι πως αυτονομείται και ξεπερνά ακόμα και τη φύση του συγγραφέα, με ωθεί να ομολογήσω πως δεν έχω συναντήσει κάτι ανάλογο: Πρωτότυπο, ευρηματικό, στοχευμένο, ονειρικό, ρεαλιστικό, σαρωτικό, βαθύ, ανθρώπινο, ποιοτικό, προσεγμένο, γενναιόδωρο, σοφό, ψαγμένο, σφαιρικό, άχρονο, έντονα ψυχογραφικό, φιλοσοφημ

Μακάρια Σιωπή Πολύ μιλήσαμε για έρωτα για πόνο, για μοναξιά γι' ανέφικτο κι απόγνωση. Για γνώση-άγνοια, γι' αγάπη, για γαλήνη και λύτρωση! Πολύ μιλήσαμε για όλα. Για το βαθύ εσωτερικό ταξίδι, τη δυσκολία να μιλήσουμε μεταξύ μας. Τουλάχιστον όπως θα θέλαμε. τουλάχιστον σε διάρκεια! Καιρός πια ν' αφήσουμε να μιλήσει η μακάρια ενδόμυχη Σιωπή. Κυριακή Καρσαμπά, Σχεδόν Γυμνή σαν την αλήθεια , ΑΩ εκδόσεις, 2018 Image: me and the silence , Erica Stars

Εις μνήμην Κώστα Κρυστάλλη - (1868-1894) Σαν σφάλισαν της μάνας σου τα μάτια γίνηκε, μες στα χέρια σου, το μέλλον σου κομμάτια . Γιατί αν ποτέ η μητρική αγάπη λείψει, παύει η χαρά κι αθώπευτη η ζωή, στέκει δακρυσμένη   να κοιτά μονάχα πια τη θλίψη. Κώστα Κρυστάλλη, παιδί του χωριού, πονεμένο μου αηδόνι, του βουνού και τ' αγρού, διαβάζω εσέ και συλλογιέμαι τι πικρή μοίρα σου 'λαχε -κλαίω στεναχωριέμαι. Από του Πύρρου τη γενιά παιδί τρανής καταγωγής γιος της μάθησης της γνώσης θαυμαστής: Δεν άνθησες καλέ μου! Δεν πρόκαμες -τι κρίμα! Θαρρείς κι «Αι Σκιαί του Άδου 1 » έφτιασαν με το μέλλον σου συγκεκριμένη ρίμα. Έρμο παιδί, τρανέ μου στίχε του Τούρκου η σκλαβιά ποτέ δε σε κατείχε. Γέννημα των βουνοκορφών, των θρύλων, των ηρώων του έθνους εσύ οδηγητής με τα γραπτά σου έγινες,   της λευτεριάς ο τιμητής. Συνέταξες ποιήματα με ελληνική αξία,   με στόχο τα ιδανικά και την ελευθερία.   Οι Τούρκοι σε φοβήθη