«Χωρίς πάθος, κανένα όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα.»

 

«Χωρίς πάθος, κανένα όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα.»

 

Τα υψηλότερα επιτεύγματα γίνονται πάνω στην έξαψη του πάθους. Από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή τίποτα δεν ομολογείται ως σπουδαίο εάν δεν κρύβει πίσω του έναν παθιασμένο άνθρωπο. Εκείνο το έντονο και βαθύ ενδιαφέρον για κάποιον ή για κάτι, εκείνη η συναισθηματική επικέντρωση, εκείνη η απόλυτη αφοσίωση είναι τα στοιχεία που χρειάζονται για να οδηγήσουν την ίδια τη ζωή στην εξύψωσή της.

Το πάθος είναι πηγή ενέργειας και δέσμευσης. Κι αυτή η ενέργεια είναι που οδηγεί τον άνθρωπο να γίνεται δημιουργικός, να έχει εμπνευσμένες ιδέες, να αντέχει στα

δύσκολα, να αφοσιώνεται στη διαδικασία κι όχι μόνο στο αποτέλεσμα και να εκφράζει την ένταση των συναισθημάτων του μέσω της τέχνης ή άλλων δημιουργικών διαδικασιών.

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία τα πάθη των θεών ήταν οι κινητήριες δυνάμεις για να επηρεαστεί ο κόσμος και οι άνθρωποι. Και μην ξεχνάμε πως μέσα από τα ερωτικά πάθη γεννήθηκαν οι ήρωες. Εκείνοι δηλαδή που ξεχώριζαν για τις αρετές, το θάρρος και τις επιδόσεις τους. Οι καλύτεροι δηλαδή.

Στην χριστιανική θρησκεία το πάθος συνδέεται με την ιδέα της απολύτου αφοσίωσης και αγάπης προς τον άνθρωπο από την δημιουργία του κόσμου μέχρι και την ανάσταση.

Επίσης, το πάθος μπορεί να εκδηλωθεί σε πολλούς τομείς της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της αγάπης, του έρωτα, της τέχνης, της εργασίας, της δραστηριότητας και της πίστης.

Η κατανόηση του πάθους των αρχαίων Ελλήνων για την τέχνη, την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ομορφιά προκύπτει από διάφορες πηγές, καθώς και από τα έργα που δημιούργησαν. Έργα που δημιουργήθηκαν από καλλιτέχνες που παθιάστηκαν με το κάλλος, την τελειότητα, το ιδεώδες, το αιώνιο. Κι αυτό το πάθος ήταν που τους οδήγησε στην κορυφή.

Κι όσο πιο παθιασμένος είναι κάποιος τόσο πιο εύκολα θα βρει τρόπους να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες που πιθανόν προκύψουν. «Έρως εν τοις αμήχανους ευπορότατος», είχε πει ο Ευριπίδης, δηλαδή «Ο έρωτας στις δυσκολίες είναι εφευρετικότατος». Και ναι, το πάθος, ο έρωτας, η αγάπη, η πραγματική ζωή δηλαδή,  πάντα θα ομονοούν και θα υπερνικούν τα εμπόδια που βάζει η αδιαφορία, η πλήξη, η συνήθεια, η οκνηρία. Κι αν υπάρχει κάτι που μας βάζει σε σκέψεις την σημερινή εποχή είναι το «απεταξάμην» στα έντονα συναισθήματα, στον πόθο για τελείωση, στην έκσταση της κατάκτησης του στόχου. Η περιρρέουσα χαλαρότητα, η ευκολία της παραίτησης, η πληθώρα μέτριων επιλογών είναι προφανές πως κοντράρονται επικίνδυνα με τον δύσβατο δρόμο της τελειότητας, ο οποίος κρύβει όμως κόπο και ενίοτε πόνο. Η ανάσταση όμως δεν έρχεται ποτέ δίχως την σταύρωση. Κι αυτό είναι το πιο σκληρό συμπέρασμα για την ανθρώπινη ύπαρξη.