Ο νταής Παναής Αλτσίτζογλου (1899-2009) H πρώην «φθοροποιός μηχανή» και το πλάσμα από αέρα και φως – Κώστας Λαδόπουλος
Ο νταής
Παναής
Αλτσίτζογλου
(1899-2009)
H πρώην
«φθοροποιός μηχανή»
και το
πλάσμα από αέρα και φως – Κώστας Λαδόπουλος
Δεν πιστεύω στην τυχαιότητα. Πιστεύω ακράδαντα
στην προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων, στην μοιραία εξέλιξη τους με τη
δυνατότητα να υπάρξουν μικρές αποκλίσεις στα «γραμμένα» μέσω γενναίων ή έστω
αυθόρμητων αποφάσεων.
Στην πορεία της ζωή μας τα συναισθήματα, οι
εικόνες, οι μυρωδιές, οι γεύσεις έρχονται και φεύγουν. Από αυτές τις
αναπάντεχες συναντήσεις, κάποιες μετατρέπονται σε ανεξίτηλα σημάδια που θα
συνεχίσουμε να τα παρατηρούμε και να τα μνημονεύουμε σε όλη μας τη ζωή.
Η δύναμη του γραπτού λόγου εμπεριέχει αρκετές από
αυτά. Γι’ αυτό και η ανάγνωση αποτελεί μια εθιστική κατάσταση για πολλούς από
εμάς. Προσωπικά, αν και έχω αρκετές αναγνωστικές στιγμές που αποτελούν τις
ψυχοστιξίες μου, μια νέα πάντα μου δημιουργεί έκπληξη και μια κάποια αναστάτωση.
Αυτό ακριβώς μου συνέβη όταν ήρθα σε επαφή με κείμενα του Κώστα Λαδόπουλου και
ειδικά το «Πανάης Αλτσίτζογλου 1899-2009», το οποίο μπορείτε να το διαβάσετε
στο blogspot του συγγραφέα.
Αρχικά να πω πως ο τρόπος γραφής του
έχει μια εξαιρετική ροή με όμορφες, μικρές, περιεκτικές προτάσεις. Στο τέλος
κάθε παραγράφου μια καινούργια πόρτα ξεκλειδώνει μέσα σου και ξεπηδούν από εκεί
πρωτόγνωρα συναισθήματα που πολλαπλασιάζονται αλγοριθμικά.
«Η άκρη του ματιού του πετάρισε. Το χρώμα του
ανθρώπου μας άρχισε ν’ αλλάζει. Πρώτα, μιά αλαφριά πράσινη απόχρωση που
ξεκίνησε απ’ τις ρίζες των μαλλιών του στο μέτωπο και άρχισε να κατεβαίνει προς
τα κάτω.. Πέρασε στο λαιμό, στα ρούχα, κατέβηκε ως τα καλογυαλισμένα παπούτσια
του. Ύστερα σκούρινε το πράσινο κι έγινε γκρίζο ανθρακί. Εκεί σταμάτησε.»
Στη συνέχεια ταλαντεύεσαι ανάμεσα στην
πραγματικότητα και τη φαντασία, και τούτη η ταλάντευση σου δημιουργεί ένα αίσθημα
παιδικής χαράς, με την έννοια της αγνότητας και της καθαρότητας του
συναισθήματος. Έπειτα οι εμβόλιμες επεξηγήσεις του συγγραφέα σε συνδυασμό με
την αμεσότητα της αφήγησης αποτελούν τον ιδανικό μηχανισμό εισρόφησής σου μέσα
στα έγκατα της ιστορίας, ενώ οι διάλογοι του κειμένου διατρέχονται από μια
απλότητα κι έναν ρεαλισμό που έχει ως αποτέλεσμα να ακούς στ’ αυτιά σου τις φωνές
των ηρώων.
- Μα, γιατί δε μ΄αφήνεις να σου δώσω;
-Παραπέρα απ΄ότι μου δίνεις; Είσ΄ένας κήπος κι εγώ ένας περιβολάρης. Ξέρεις πως
νιώθουν οι περιβολάρηδες;
-Από πού να ξέρω, ξεκαρδίζονταν εκείνη.
-Οι περιβολάρηδες είναι, ίσως οι πιό ευτυχισμένοι στο ντουνιά, γιατί παίρνουν
χαρά,
αγάπη κι ευγνωμοσύνη από εκατό μεριές…
Άλλο ένα σπουδαίο νεωτερικό στοιχείο που εντόπισα
είναι πως ο συγγραφέας γράφει μια ιστορία και παράλληλα την εξετάζει σαν αποτελεί
γι΄ αυτόν πεδίο μελέτης. «Γεννά» την ιστορία και παράλληλα την παρατηρεί και
την αναλύει σαν τρίτο πρόσωπο.
Φυσικά διαβάζοντας μια ιστορία δεν κάθεσαι να
αναλύσεις σαν φιλόλογος τον τρόπο γραφής του κάθε συγγραφέα. Αυτό που μετράει
είναι αν αυτή η ιστορία «μίλησε» στο μέσα σου. Αν διαβάζοντας την έμπνευση του
συγγραφέα θυμήθηκες κάτι που αγαπούσες ή μισούσες πολύ ή ακόμα αν γνώρισες
καλύτερα κάτι που ήδη κουβαλούσες και μέχρι τώρα δεν είχες βρει τρόπο να το
δεις ή να το εκφράσεις. Η γραφή του Κώστα Λαδόπουλου σε εμένα λειτουργεί
λυτρωτικά, όπως λειτουργεί γενικότερα η τέχνη του, την οποία σας προτρέπω να
γνωρίσετε στους παρακάτω συνδέσμους που παραθέτω. Η φαντασία στη ζωή του
ανθρώπου είναι αυτή που του δίνει ελπίδα, του μαθαίνει να δημιουργεί το μέλλον
και τον κρατά πιο κοντά στο όνειρο. Ο Κώστας Λαδόπουλος είναι γνήσιος εκφραστής
μιας φαντασίας δίχως στεγανά και όρια και αξίζει να τον (ξανα)γνωρίσουμε!
Σύνδεσμοι:
https://www.facebook.com/kostas.ladopoulos1
https://www.youtube.com/watch?v=To5Am1zb8pk
Βιογραφικό
Λαδόπουλος Κώστας
Ο Κώστας Λαδόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη,
έζησε κι έκανε οικογένεια στη Σουηδία, ενώ τα τελευταία χρόνια ζει πάλι στην
Αθήνα, που τον γνώρισε ως Φώντα Λαδοπρακόπουλο στην ΕΡΤ. Τα παιδιά είναι η
μεγάλη του αγάπη και οι μέρες του δεν αδειάζουν ποτέ. Γράφει, ζωγραφίζει,
κατασκευάζει παιχνίδια και κούκλες, ενώ, παράλληλα, ασχολείται με το ρεμπέτικο
ως μελετητής.
Οι λέξεις «διανοούμενος», «συγγραφέας»,
«μελετητής» δεν του αρέσουν ιδιαίτερα. Έχει γράψει ένα από τα πιο πρωτότυπα
βιβλία που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή: «Το Σώμα Μετέωρο». Ο ίδιος
ο Λαδόπουλος μετεωρίζεται μεταξύ όσων επιθυμεί κι όσων αντέχει, μεταξύ «πραγματικότητας»
και φαντασίας. Αγαπά τις γυναίκες και ντύνεται με πολλές στρώσεις ρούχων,
δηλώνει -και ισχύει- ότι ο χρόνος τον έχει ξεχάσει κι αποτελεί μια
χαρακτηριστική φιγούρα στους δρόμους όποιας πόλης κι αν βρεθεί.
