333 Ποιήματα – Παντολέων Φλωρόπουλος

 

333 Ποιήματα – Παντολέων Φλωρόπουλος

Εκδόσεις Φωταμός

 

Σε τούτη τη ζωή υπάρχουν τρεις διαφορετικοί  τύποι ανθρώπων.  Είναι οι αδιάφοροι, οι διεκπεραιωτικοί  και οι παθιασμένοι. Οι πρώτοι απλώς έρχονται και φεύγουν. Οι δεύτεροι είναι αναγκαίοι για τη ροή του ποταμού και οι τελευταίοι είναι οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν τη ρότα του. Ο συγγραφέας και ποιητής Παντελής Φλωρόπουλος, χωρίς να τον έχω γνωρίσει από κοντά, παρά μόνο απ’ τα γραπτά του, με πείθει πως είναι από αυτούς.

Έχοντας την ευτυχία να έχω γνωρίσει κάμποσους σύγχρονους συγγραφείς και ποιητές, θα έλεγα πως έχω μια ευκολία στο να ξεχωρίζω ποιος, εκτός απ’ το ταλέντο του, γράφει και από «ανάγκη». Ο Φλωρόπουλος γράφει γράφει γράφει. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω μια πιο «ελαφριά» έκφραση θα έλεγα πως είναι πωρωμένος με το χαρτί και το μολύβι. Φυσικά γράφει εξαιρετικά!

Διαβάζοντας τα άρθρα του αλλά και τις αναρτήσεις του, διακρίνεις έναν δυναμικό χαραχτήρα με αποκρυσταλλωμένη άποψη. Παρόλο που δείχνει μια ακαμψία στις απόψεις του, και φυσικά έχω διαφωνήσει μαζί του πάμπολλες φορές, έχει την ικανότητα να συνδιαλέγεται μαζί σου με πολύ ξεκάθαρο και τίμιο τρόπο. Θα έλεγα μάλιστα πως αυτή η ακαμψία είναι στοιχείο της ακεραιότητας του.

Συγγραφικά τον γνώρισα πριν είκοσι περίπου χρόνια με το βιβλίο «Το ταξίδι», το οποίο ήταν ομολογουμένως μια αποκάλυψη, αλλά και από τα άρθρα του στην εφημερίδα Αναγγελία. Ως ποιητή τον έμαθα τώρα, μέσα από την τελευταία ποιητική συλλογή του «333 ποιήματα», η οποία κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φωταμός το 2019.

Ως έξοχος γνώστης της γλώσσας τη χειρίζεται με νοιάξιμο, προστατευτισμό και ευφυΐα. Η ποίηση του είναι πληθωρική και του προκύπτει με εκείνη την «αυθαιρεσία» της ψυχής που αναζητά να εκφραστεί χωρίς να την ενδιαφέρει το περιτύλιγμα. Στα ποιήματα του ο Παντελής Φλωρόπουλος δεν μπαίνει σε καλούπια. Χρησιμοποιεί όλες τις τεχνικές: και γραμματικές και συντακτικές και σχηματικές, δημιουργώντας έτσι μια ποιητική επιφάνεια την οποία θες να εξερευνήσεις.

Το βιβλίο «333 ποιήματα» χωρίζεται σε δύο μέρη.  Το πρώτο μέρος αποτελείται από τα ποιήματα που γράφτηκαν από το 1996 έως το 2000 και το δεύτερο από εκείνα που δημιουργήθηκαν από το 2013 έως το 2016. Η διαφορά που εντοπίζω ανάμεσα στην πρώτη περίοδο και τη δεύτερη είναι πως στην πρώτη δείχνει μεγαλύτερη επιείκεια σε όσα συμβαίνουν και του προκαλούν έμπνευση. Στη δεύτερη περίοδο, δεν χαρίζεται.

Η συλλογή είναι πλούσια σε νοήματα, προτροπές, χρησμούς, υπαινιγμούς, ευαισθησία, πίστη, αμφισβήτηση, μεταφορές, ελπίδα, ειρωνεία, αξίες.

 

Ποτάμια άνθρωποι ατμοί καημών

Που σμίγουν με το γαλάζιο.

 --------------------------------------------------

Ακόμα κινείται η Γη

Και μόνη αιτία γι’ αυτό

Η δική μας αντίσταση

Στη μοίρα.

----------------------------------------------------

Όταν ξεθάβουν λέξεις οι ποιητές

-από την εξουσία και το λαό λησμονημένες-

Επιτελούν το σπουδαιότερο έργο τους.

---------------------------------------------------- 

Δεν χρειαζόταν τίποτε να ξέρω

τη νύχτα εκείνη που μάθαινα τον ερώτα

ψηλαφώντας το γαλαξία

έφτανε μόνο το ασχεδίαστο άγγιγμα των δακτύλων

για να ρέει ακαταμάχητα

ο καταρράκτης των χυμών απ’ τα ουράνια.

 

Στα ποιήματα του Φλωρόπουλου ήρθα αντιμέτωπη με την πατρίδα που υπάρχει κρυμμένη πίσω από τη σύγχρονη οχλαγωγία, με τη δυσωδία που αναδύεται από τις κλίκες και τα συμφέροντα, αλλά και με τη ματαιότητα που αντανακλάται πάνω στα ανόητα θέλω μας. Ο καρυωτακισμός που αντιλήφθηκα σε κάποια ποιήματα μου άρεσε πολύ, ενώ η ποίηση-διαμαρτυρία για το κοινωνικό γίγνεσθαι ήταν αρκετά θεραπευτική σε σχέση με την ακατάσχετη ερωτικομπουρδολογία που διαβάζουμε, σχεδόν αποκλειστικά πια στις μέρες μας.

Η συλλογή «333 ποιήματα», εξαιρετικής εκδοτικής αισθητικής, νομίζω πως δύσκολα θα διαβαστεί από τους δήθεν. Δεν πειράζει όμως. Θα εκτιμηθεί δεόντως από αυτούς που πρέπει!

 

Άνοιξα

το βιβλίο που δεν έχει γραφτεί

διάβασα εν ριπή

το βιβλίο που δεν θα γραφτεί

γιατί

καθένα βιβλίο που γράφεται

είναι τότε

που το γράφει ο καθένας διαβάζοντάς το.

 

©Ματίνα Κ. Καρελιώτη