Φιλολεκτικόν

  H μάνα βλέπει το αίμα να τρέχει και φαντάζεται ότι τους ακολουθεί το αίμα του άντρα της. Το μυαλό δίνει μια, πηδάει και χάνεται στα ανταριασμένα νερά του λιμανιού. Το σώμα γονατισμένο στο πλακόστρωτο, τα πόδια βουτηγμένα στο αίμα... ακούει κλάμα μωρού, ψαχουλεύει ένα γύρω, ααα! αυτή τη γυναίκα κάπου την ξέρω, είναι η γυναίκα του Αβράμογλου, τί καλός γιατρός; Αλήθεια τι γυρεύει εδώ ξαπλωμένη στην παραλία χωρίς το κεφάλι της; Μα τι μανία και τούτη, τώρα τελευταία, όλα τα σώματα να αποχωρίζονται από τα κεφάλια τους; 29 Αυγούστου '22 Βραδιάζει... σε μια παλιόβαρκα γεμάτη ανθρώπινα ερείπια, σαν τα ερείπια της πόλης που γεννήθηκε, αγάπησε και τώρα εγκαταλείπει με ένα ξένο μωρό στην αγκαλιά. Μπροστά η ξύλινη σκάλα του αμερικάνικου αντιτορπιλικού, πίσω φλόγες και στάχτες, μπροστά το άγνωστο μέλλον, πίσω το γλυκό παρελθόν, στα αυτιά οι τελευταίες λέξεις της μάνας, καλύτερα που σάλεψε, δεν αντέχεται τόσος πόνος. Ο αέρας μυρίζει καμένες ζωές και όνειρα. Οι παλιοί νεκροί σηκώθηκαν και φεύγου

Δύο μικρά αδέλφια επηρεασμένα από τους θρύλους του χωριού τους, αποφασίζουν να κάνουν την πιο παράτολμη μυθολογική ανασκαφή. Το καλοκαίρι του 1982 κρυφά από όλους, σκάβουν για να ανακαλύψουν τον τάφο του διαβόλου! Εκεί θα γνωρίσουν το απόλυτο κακό και η παιδική τους αθωότητα θα χαθεί οριστικά. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μία ακόμα ιστορία ενηλικίωσης αλλά για την τραγωδία της ύπαρξης, αφού οι ήρωες αυτού του βιβλίου στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τα δύο πιο χαοτικά φαινόμενα, τον έρωτα και τον θάνατο -που είναι και η συνθήκη της ζωής τους- με όχημα το κακό, διαμορφώνουν την τραγωδία του πολιτισμού τους. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα από ολόκληρο τον κόσμο, μόνο συμπτωματική δεν είναι.  (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)  

  333 Ποιήματα – Παντολέων Φλωρόπουλος Εκδόσεις Φωταμός   Σε τούτη τη ζωή υπάρχουν τρεις διαφορετικοί   τύποι ανθρώπων.   Είναι οι αδιάφοροι, οι διεκπεραιωτικοί   και οι παθιασμένοι. Οι πρώτοι απλώς έρχονται και φεύγουν. Οι δεύτεροι είναι αναγκαίοι για τη ροή του ποταμού και οι τελευταίοι είναι οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν τη ρότα του. Ο συγγραφέας και ποιητής Παντελής Φλωρόπουλος, χωρίς να τον έχω γνωρίσει από κοντά, παρά μόνο απ’ τα γραπτά του, με πείθει πως είναι από αυτούς. Έχοντας την ευτυχία να έχω γνωρίσει κάμποσους σύγχρονους συγγραφείς και ποιητές, θα έλεγα πως έχω μια ευκολία στο να ξεχωρίζω ποιος, εκτός απ’ το ταλέντο του, γράφει και από «ανάγκη». Ο Φλωρόπουλος γράφει γράφει γράφει. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω μια πιο «ελαφριά» έκφραση θα έλεγα πως είναι πωρωμένος με το χαρτί και το μολύβι. Φυσικά γράφει εξαιρετικά! Διαβάζοντας τα άρθρα του αλλά και τις αναρτήσεις του, διακρίνεις έναν δυναμικό χαραχτήρα με αποκρυσταλλωμένη άποψη. Παρόλο που δείχνει μια ακαμψία σ