Φιλολεκτικόν

Δικό μου φως Mεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ώς πέρα το φως της μες στον έρημον αιθέρα της νύχτας όλα τάλλα φώτα σβύνει. Mα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνη, έν' άστρο λίγο μα δικό του χύνει φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα. K' είπα: τέτοιο καλό μακριά 'πό μένα, αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα ό,τι σιμώνει το δικό του χάνει, Kαλύτερα μακριά και μοναχός μου! σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου λίγο μα και δικό μου φως με φτάνει. Γρυπάρης Iωάννης Από την ποιητική συλλογή Σκαραβαίοι και τερρακόττες

Τιμή μεγάλη να συμμετέχω στη λογοτεχνική ομάδα "ΝΗΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗΣ", η οποία μέσα από το συλλογικό έργο "Με το Π της ποίησης", μιλά για τους ανθρώπους μας, που βρίσκονται στην τρίτη ηλικία της ζωής τους και τις δυσκολίες από τις οποίες αυτή συνοδεύεται. Ένας κοινωνικός προβληματισμός και μια κατάθεση ψυχής με σκοπό την ευαισθητοποίηση όλων μας για τους ανθρώπους που αποτελούν την βάση του παρόντος μας και κατ' επέκταση του μέλλοντός μας! Το βιβλίο "Με το Π της ποίησης" κυκλοφορεί από τις εκλεκτές εκδόσεις ΑΩ και συνοδοιπόροι στο λόγο είναι οι εξαιρετικοί λογοτέχνες: Διώνη Δημητριάδου Ξανθίππη Ζαχοπούλου Αγγελική Ζερβαντωνάκη Ματίνα Καρελιώτη Στάθης Κεφαλούρος Χαράλαμπος Μαγουλάς Αναστασία Μαργέτη Αντώνης Παπαδόπουλος Θεοχάρης Παπαδόπουλος Ηλίας Παπακωνσταντίνου Αντρέας Πολυκάρπου Φαίη Ρέμπελου Γιώργος Ρούσκας

Δυο κατακόκκινες παρειές, δυο   μάτια υγρά   και μια κραυγή θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν απόλυτα την έννοια της γυναίκας . Ένα κορίτσι μικρό,   που κοκκινίζει παίζοντας γύρω από τη φούστα της μάνα του. Μια δεσποινίς, που ερυθριά στο πρωτόγνωρο σκίρτημα της καρδιάς. Μια γυναίκα, που ροδαλίζει από την πληρότητα της δημιουργίας. Και τα μάτια της αυτής,   πάντα υγρά. Κρυστάλλινες πηγές του συναισθήματος. Τροφοδότες της πρώτης ουσίας της ύπαρξης. Ω! Ναι! Είμαστε γυναίκες! Πλασμένες από το θεϊκό υλικό της συνέχειας, της αιωνιότητας, της γέννησης, του άυλου μα και του υλικού σύμπαντος κόσμου. Χιλιολατρεμένες βασίλισσες του χρόνου. Μενεξεδένιες νεράιδες των αέναων λιμνών που δροσίζουν τις σκέψεις του Θεού. Καλομάνες που ανατρέφουν αξίες και ιδανικά. Ασημοστόλιστοι βράχοι, άρτια στηρίγματα σε θύελλες κι οδύνες. Μέσα από το κορμί μας αναβλύζει το Παν.   Η ΑΓΑΠΗ! Κι η αγκαλιά μας, χρυσαφένιο λίκνο του ΟΛΟΥ. Ας γιορτάσουμε